1, Merksem, Het Smurfenlied (1977)


Mijn chauvinistisch kantje kwam wel aan zijn trekken, daar in New York. Belgisch bier in elk café, parasols van Stella Artois op terrasjes in Manhattan, een levensgrote advertentie voor de Belgian Chocolate van Godiva op Fifth Avenue, een drukbezochte tentoonstelling van Francys Alys in MoMa ... En toen ik bij aankomst uit de metro stapte in Brooklyn dan was bovenstaand beeld het eerste wat ik zag (goed kijken): De Smurfen! Mijn Brooklyns gezelschap/gids J. was er moeilijk van te overtuigen maar ja hoor, ook De Smurfen zijn Belgisch. Waarschijnlijk ons meest bekende exportproduct.

Ik weet het niet meer maar volgens de bomma was ik op 1-jarige leeftijd een grote fan van het Smurfenlied. Haar woorden: "hij kon amper staan maar als we het Smurfenlied opzetten dan was hij niet te houden: en maar schudden met die pamper". Gisterenavond kreeg ik nog een compliment over mijn flexibele heupen, wel dat is allemaal te danken aan dit swingend nummer.

Binnenkort in de cinema: De Smurfen op avontuur in New York. Wie smurft er mee?


34, Antwerpen, Constant Now (2011)

dEUS en nieuwe singles, het is altijd even wennen:

- 1994: Suds & Soda: wat roept die gast nu heel de tijd? Friday? Friday? Raar toch. Maar het heeft wel iets, euhm nog eens opzetten. En nog eens. En nog eens. Tot ik verkocht was.
- 1996: Theme From Turnpike: wat is dat geluid? zo arty farty! Raar toch. Maar het heeft wel iets, euhm nog eens opzetten. En nog eens. En nog eens. Nu vind ik dit het allerbeste livenummer. Die sfeer! En toen ik recent zelf over die New Jersey Turnpike reed, was het helemaal ok.
- 1999: Instant Street: is dat nu een mandoline dat ik hoor? Raar toch. Maar het heeft wel iets, euhm nog eens opzetten. En nog eens. En nog eens. Die outro! Waarschijnlijk het beste dEUS-nummer.
- 2008: The Architect: is dat nu één riff dat ik hoor, tijdens het hele nummer? Zo on-dEUS. Raar toch. Maar het heeft wel iets, euhm nog eens opzetten. En nog eens. En nog eens. En dansen.
- 2011: Constant Now: een dEUS-single met blazers? Raar toch. Maar het heeft wel iets, euhm nog eens opzetten. En nog eens. (note to myself: nog aan te vullen met conclusie)

Je kan veel van dEUS zeggen maar niet dat ze dat ze altijd hetzelfde liedje maken (spontaan denk ik nu aan Mi-(eikes)-low).


34, New York, Downtown Train (1985)


Mijn broekzak zit nog vol zand van Rockaway Beach.
Op mijn pols staat nog een stukje stempel van het optreden van Extra Arms in de Union Hall.
Ik kijk naar mijn handen en merk dat de caffeïne van de macchiato van Café Oslo in Williamsburg nog altijd werkt.
Er zit nog een stukje cream cheese bagel tussen mijn tanden.
De skyline van Manhattan zoals ik hem zag van op Brooklyn Heights staat nog in mijn ogen gegrift.
Mijn ellebogen zien nog groen van de heerlijke lignamiddag in Prospect Park.
De New York Times zit nog in mijn tas.
Mijn adem is nog altijd een beetje afgesneden van de prachtige tentoonstelling van Francis Alys in MoMa.
Ik voel in mijn tanden nog steeds de koude maar heerlijke smaak van de papaya/passievrucht popsicle van High Lane Park.
Het ritme van de rijdende metro zit nog in mijn hele lijf.
Mijn oren genieten nog na van de toeterende taxi's en de vloekende chauffeurs.
De hete dagen vol zon en zweet zijn gebrand in mijn vel.
Mijn schoenen weten van het vele stappen en verdwalen door de straten.
Mijn hoofd zit eivol indrukken van die ene, betoverende stad.

Ik heb dus veel van Brooklyn/New York mee naar huis genomen. Mijn hart heeft echter besloten om nog daar te blijven. Hopelijk neemt het spoedig toch ook die dekselse en onvermijdelijke terugvlucht naar België.

34, Antwerpen --> Middelkerke, By The Sea (1996)

Vanaf morgenvroeg 7 uur ben ik met mijn neef onderweg naar de Belgische kust. Met de fiets. Dat deed ik al eens, lang geleden.

Bananen, drinkebussen en reservebanden vergezellen ons. We komen allicht vele collega-fietsers tegen maar die zijn dan wel onderweg naar het werk, ha!

En als de wind moeilijk doet of ons achterwerk begint na 100 km te protesteren dan doen we alsof we Philippe Gilbert zijn. Of we zingen een liedje zoals toen.






34, Corsica, Zo Ver Weg (1992)















OUT OF THE CITY, INTO THE WILD

Een tocht op een nors eiland. "Parijs is onze hoofdstad niet!".
Trekken en geuren, sleuren en kleuren.
We zijn te jong om te stappen met stokken, toch deden we het.
We zijn te oud om te spelen met dobbelstenen, toch deden we het.
De zon is onze compagnon, de hemel blauwer dan hemelsblauw en oh zo trouw (aan het weerbericht).
Zweten en hinniken als paarden.
Goesting en dorst, kastanjebier en ezelsworst.
WC met een zicht, in het paarse ochtendlicht.
Bergen verzetten, in dalen verdwalen.
Kampioen in hard lachen en in eerstezin-zingen.
Poeder wordt eten. Zorgen worden vergeten.
De sterrenhemel is ons deken. De maan is ons nachtlampje. De tent is een spaceshuttle.
Iemand zei "geen hoogtes zonder laagtes" en we high-fiveden en boerden, hard en zacht.
Tien dagen in de Corsicaanse buitenlucht. België was nog nooit zo grijs.
- Zucht -




6, Schoten, Dangerous (1988)

Het zesjarig jongetje had een plan. Wellicht geïnspireerd door de stripverhalen die hij dagelijks las voor het slapengaan. Avontuurlijk, ja. Gevaarlijk, daar stond hij niet bij stil. Nochtans stond het jongetje niet bekend als een durver. Die dag was het moment gekomen om het plan uit te voeren. Van zijn slaapkamer op het dak klimmen, het dak over kruipen tot de andere kant van het huis en via de slaapkamer van de papa en de mama terug naar binnen gaan.

Via een stoel geraakte hij door het raam tot in de dakgoot waar hij meteen besefte dat het plan toch iets gecompliceerder was dan aanvankelijk gedacht. De afstand van dakgoot tot het dak had hij kleiner ingeschat. Toch maar proberen. En hij maakte aanstalten om verder te klimmen.

Tot, als een donderslag bij heldere hemel, de vierjarige zus de kamer inkwam en haar broer in de dakgoot zag staan. "He! Dat mag wel niet, he! Ik ga dat tegen papa zeggen!" Voor het jongetje nog maar kon proberen om haar te overtuigen om dat niet te doen, rende ze al de trap af naar beneden. "Papa! Papa!". Het tweejarig broertje rende achter haar aan, alsof hij ook besefte hoe ernstig de situatie was.

Een paar tellen later (het jongetje stond nog steeds wankelend in dakgoot, na te denken over hoe hij nu verder moest) stond plots de dertigjarige papa in de kamer. Resoluut, kordaat en zonder nadenken nam hij het jongetje vast bij het middel en trok hem in één beweging naar binnen. Hij legde hem op het bed en gaf hem een klets op de poep. De woorden die de papa toen uitsprak zijn verloren gegaan. Het jongetje was te zeer geschrokken om te luisteren en zijn poep deed pijn.

Het jongetje heeft er sindsdien niet meer aan gedacht om daken over te klimmen. Hij bedankt langs deze weg de andere hoofdrolspelers van het verhaal om hem te weerhouden van een avontuur dat wel eens heel slecht had kunnen aflopen.









16, Werchter, Patience (1992)

Zomer 1993. Twee jonkies en hun nonkel reden van Middelkerke naar Werchter om Guns 'n Roses live te zien. In het voorprogramma speelde Brian May, de gitarist van Queen, vandaar de aanwezigheid van de nonkel. Grunge was toen het van het, Nirvana en Pearl Jam de max. Maar Guns 'n Roses bleef voor de twee neven speciaal. Paradise City, Welcome to the Jungle, Don't Cry, You Could Be Mine, November Rain ... Alle hits passeerden de revue op de slaapkamer van de ene neef. Hij aan de microfoon, ik op de tennisracket en tweede stem. En gaan.

Wij hebben Guns 'n Roses live gezien in 1993 en we zijn er fier op.

Twee jonkies en hun nonkel reden 's nachts terug naar Middelkerke, waar ze op vakantie waren. Rond drie uur in de ochtend kwamen ze aan. Natuurlijk was de bomma wakker gebleven. Pas als ze wist dat ze ongedeerd terug thuis waren, kon ze gerust gaan slapen.


34, Maria-Ter-Heide, Love Sick (1997)

Soms begrijp ik niet waarom producenten ophouden topproducten te maken. De Vitabiskoek bijvoorbeeld, niet de diertjes die je wel nog vindt in de winkel, maar de per twee verpakte koeken die je dan nog eens in twee kon breken. Het ideale tussendoortje voor op de speelplaats maar van de markt gehaald. Of de Mexicanochips van (toen nog) Smiths. Ok, de wok chili chips van Lays komen in de buurt, zeker de verpakking die even oranje is. Maar toch. En waar ik het aller-, aller-, allermeest spijt van heb is de Meloenthee van Pickwick. Was de Meloenthee een vrouw, ik zou nog elke dag op mijn blote knieën voor haar foto bidden, hopende op een spectaculaire soapachtige terugkeer uit het niets. De beste thee ever en tot u spreekt een kenner. Maar jaren geleden even mysterieus als onbegrijpelijk verdwenen. Laatst gezien in de rekken van 't Centrum op de Deuzeldlaan in Schoten.

En toen was er die dag in Brasschaat op het verjaardagsfeest van de 85-jarige bomma, de 80-jarige groottante en haar 85-jarige vriend. Na het aperitief, de soep, de koude schotel, de warme schotel en het dessert was het tijd voor een theetje. Ik bekijk de theeselectie van het etablissement Dennenhof en vind opeens mijn verloren liefde terug. Alsof er niets gebeurd was, lag de Meloenthee in vier exemplaren tussen de rest (vanaf nu bekend onder de noemer 'banale thee') op mij te wachten. Ik kijk snel rond om te beletten dat anderen de thee van mijn leven proberen te ontfutselen. Maar dat blijkt niet nodig, de rest heeft meer aandacht voor het dessertenbuffet of voor hun schreeuwende kinderen. Ik steek de theezakjes in mijn zak en deel mijn ontdekking met de tafelgenoten (de ontdekking he, niet de thee, zot!). (Even later komt de driejarige F. mij nog een theezakje toestoppen.)

En nu zit ik hier in mijn zetel de thee van mijn dromen te degusteren. Ze is nog niets veranderd, enkel wat ouder geworden. Maar ja, wie niet? Het enige probleem is dat ik dus maar vijf theezakjes heb. Ik zal er dus zuinig mee moeten omspringen.

Als de klantendienst van Pickwick moest meelezen: is de Meloenthee terug op de markt of betreft het hier enkele exemplaren die al jarenlang circuleren in Motel Dennenhof?

Natuurlijk zou "No Rain" van Blind Melon hier muzikaal ongelooflijk naadloos op aansluiten. Maar er wordt een held 70 jaar vandaag en dat kan ik niet negeren. (In vergelijking met de bomma een jong veulen, maar toch.)