Het zesjarig jongetje had een plan. Wellicht geïnspireerd door de stripverhalen die hij dagelijks las voor het slapengaan. Avontuurlijk, ja. Gevaarlijk, daar stond hij niet bij stil. Nochtans stond het jongetje niet bekend als een durver. Die dag was het moment gekomen om het plan uit te voeren. Van zijn slaapkamer op het dak klimmen, het dak over kruipen tot de andere kant van het huis en via de slaapkamer van de papa en de mama terug naar binnen gaan.

Via een stoel geraakte hij door het raam tot in de dakgoot waar hij meteen besefte dat het plan toch iets gecompliceerder was dan aanvankelijk gedacht. De afstand van dakgoot tot het dak had hij kleiner ingeschat. Toch maar proberen. En hij maakte aanstalten om verder te klimmen.

Tot, als een donderslag bij heldere hemel, de vierjarige zus de kamer inkwam en haar broer in de dakgoot zag staan. "He! Dat mag wel niet, he! Ik ga dat tegen papa zeggen!" Voor het jongetje nog maar kon proberen om haar te overtuigen om dat niet te doen, rende ze al de trap af naar beneden. "Papa! Papa!". Het tweejarig broertje rende achter haar aan, alsof hij ook besefte hoe ernstig de situatie was.

Een paar tellen later (het jongetje stond nog steeds wankelend in dakgoot, na te denken over hoe hij nu verder moest) stond plots de dertigjarige papa in de kamer. Resoluut, kordaat en zonder nadenken nam hij het jongetje vast bij het middel en trok hem in één beweging naar binnen. Hij legde hem op het bed en gaf hem een klets op de poep. De woorden die de papa toen uitsprak zijn verloren gegaan. Het jongetje was te zeer geschrokken om te luisteren en zijn poep deed pijn.

Het jongetje heeft er sindsdien niet meer aan gedacht om daken over te klimmen. Hij bedankt langs deze weg de andere hoofdrolspelers van het verhaal om hem te weerhouden van een avontuur dat wel eens heel slecht had kunnen aflopen.