14-27, Schoten, Empty Room (2010)

Oogtest. Ziet u de foto? Als u vindt dat dit een kleine kamer is, dan hebt u gelijk. Proficiat, u hebt geen nieuwe bril nodig. Een kleine kamer dus maar er zijn wel grootse dingen in gebeurd. U kijkt namelijk naar mijn slaapkamer van 1990 tot 2002.

Het was hartverscheurend: bij de verhuis van de Marialei naar de Plantijnlei (in 1990 dus) mocht ik kiezen. Ofwel samen met mijn broer op de kamer blijven slapen in een grote kamer ofwel alleen in de veranda. Ik was veertien, de keuze was snel gemaakt. Natuurlijk alleen in de kamer. Waarom kreeg Jenske eigenlijk de grote kamer vraag ik mij nu af?

Zoals ik zo graag doe in het leven even de min- en pluspunten op een rijtje:

- slecht geïsoleerd --> kkkkkoud in de winter, pffff warm in de zomer

- vlak naast de achteringang van het appartement, denk aan onthaalkindjes die langs daar tot bij ons mama werden gebracht, 's morgens vroeg

+ mijn eigen kamer!

+ posters van Royal Antwerp Football Club, Erika Eleniak en INXS

+ leren gitaarspelen zonder commentaar

+ een plek om mij terug te trekken, zonder commentaar

+ vlak naast de achteruitgang van het appartement, zo kon ik makkelijk wegsluipen om stiekem te gaan roken of om liefdesbrieven op de post te doen zonder daar altijd uitleg voor te moeten geven

+ vlak naast de achteringang van het appartement, zo kon ik makkelijk 's nachts binnensluipen zonder dat de ouders het hoorden en ik dus nooit te laat thuis was

Vanaf vandaag wordt de veranda/mijn kamer verbouwd tot iets anders. Ik stond erop om de eerste afbraakwerken, symbolisch, zelf aan te vatten.

13, Merksem, Here's Where The Story Ends (1990)

Zondagavond, zeven uur. We zijn in de auto op weg naar huis. Papa aan het stuur, mama ernaast, drie kinderen op de achterbank. Zoals elke zondag rijden we van de Van Praetlei in Merksem naar de Marialei in Schoten. In de Van Praetlei wonen bomma en bompa Daems. In de Marialei wonen wij. Bij bomma en bompa werd er altijd gespeeld: bij goed weer voetbalden we in de tuin, bij slecht weer speelden we met de kaarten of met de autootjes. Bomma vulde haar kruiswoordraadsel van de Story in en babbelde gelijktijdig de middag vol. Bompa zat in zijn zetel naar tv te kijken, naar de koers of naar een Frans programma waarin kinderen om de beurt iets muzikaal mochten doen. Hij zweeg meestal.

We aten altijd pistolets, vaak met frikadel en kriekjes, soms serveerde bomma zelfgemaakte kaaskroketten. "Ge moet goed eten, hé!" zei bompa altijd, soms gespeeld streng, vaak echt streng. "Attention, hé!" Bij het horen van de begintune van Studio Sport verplaatsten de mannen zich naar de zetel. Daarna was het tijd om naar huis te gaan. We kregen altijd een snoepje als we doorgingen. We moesten daarvoor wel een natte bommakus of drie doorstaan.

We zijn in de auto op weg naar huis. "Kom, we laten ons doen" zei één van ons op de achterbank. Dan moest je zo "los" mogelijk zitten op de autozetel zodat je met elke bocht je evenwicht verloor en viel, ofwel naar de deur, ofwel naar je broer/zus naast jou. Papa reed dan al wel eens wat wilder door de bocht. Gegiechel alom.

We staan voor het enige verkeerslicht tussen de Van Praetlei en de Marialei. Papa telt 1, 2, 3 en dan werd het elke keer groen, net op de 3. Hoe doet hij het toch? "Gaan we nog eens een vliegtuig nadoen papa?" In de laatste rechte lijn naar ons huisje rijden we dan heel traag en heel langzaam versnellen we: sneller en sneller, tot we in gedachten opstijgen. Recht naar de maan want die wees toen altijd de weg naar huis.

Eén zondagavond zagen we vallende sterren tijdens de korte autorit. "Nu mogen jullie een wens doen" zei mama. Ik twijfelde een halve seconde tussen "ik wil alles hebben van Playmobil" en "ik wil dat mijn papa terug goed kan stappen" en koos voor het laatste.

Thuisgekomen was er enkel nog tijd voor pyjama aandoen, tandjes poetsen en hup het bed in met een stripverhaal. Daarna moest het licht uit op de kamer. Op de gang mocht het aanblijven.

Zo lang het zondagavond was, konden we maandagochtend blijven uitstellen.

34, In en Rond het MAS, Chocolate Jesus (1999)

Het MAS is open. Als u nog uit de lucht komt vallen bij deze mededeling dan hoop ik dat u hard tegen de grond smakt met uw gezicht en dat het pijn doet. Radio, tv, kranten, de mensen op de straat, de politiek ... iedereen spreekt erover. Het MAS is open en daar hebben heel veel mensen heel hard aan gewerkt. Proficiat daarvoor!

In het kader van een internationale persreis over het MAS en Antwerpen mocht ik gisteren ook een stukje meewerken door mee te lopen met een chocoladewandeling van Culinair Antwerpen. Man! Man! Man! Ik lustte al wel eens een stukje chocolade (liefst de witte van Callebaut) en ik maak een héle lekkere chili sin carne pero con chocolate maar wat er gisteren via het presentatiebordje, door mijn handen, in mijn mond en door mijn keel ging ... dat is geen chocolade meer, dat is Kunst. Met de K van Keilekker.

Van een frisse viersoortenchocolademilkshake in Quetzal over een MAS in chocolade bij Burie (zie foto) over de eigen gemaakte chocolade van Marcolini tot hét hoogtepunt: de creaties van Dominique Persoone, ons aangeboden door de man himself. Mijn mond ervaarde smaaksensaties waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Eén voorbeeld: de tequilashot: u neemt een praline waar een stukje zout aanhangt (afbijten en laten smelten in uw mond), u neemt uit de praline een pipet met tequila dat u in uw mond laat druppelen en tenslotte eet u de praline op. O Mijn Chocoladen God, have mercy.

Op het einde kregen de journalisten en ik nog een Mexicaans stoofpotje met als dessert een shot chocoladepoeder door de neus gejaagd. Door de neus! Zoals cocaïne! Met een high van hier tot in Mexico nam ik afscheid van de gids en van de journalisten. Dankjewel, Merci.

- there's more to life than chocolate but not right now -

10, Schoten, True Colours (1986)

Al jaaaaaaaaaaren (zo voelt het toch) discussieer ik met V.F. (waarover u binnenkort veel zal horen, hier, en op facebook, en op café, en op de markt, en via via, enzo) over een blauw hemd. Over of die kleur mij staat of niet. 1 stem voor (ik) en 1 stem tegen (V.). Met uitgelach tot gevolg als ik het hemd aanhad, met een deukje in mijn zelfvertrouwen als verder gevolg waardoor ik meestal toch een ander hemd aantrok om te gaan werken/dansen/op café zitten.

En toen werd ik plots uitgenodigd voor een stijl&kleuradviesavond met diezelfde V.F. (dat past in haar project ... daarover dus later meer). Eindelijk gingen we weten wie gelijk had. Die bewuste avond bevond ik mij in een kamer vol vrouwen en kreeg ik door V. en haar compagnon allerlei intieme vragen voorgeschoteld. Wat vind je mooi aan je lichaam? Wat vind je dat er beter kan? Wat wil je uitstralen? Welke plekjes wil je verbergen? Daarna moest ik op een soort van troon gaan zitten met een spiegel voor mij (denk aan de kapper maar dan met vier kappers die allemaal tezamen naar je aan het kijken zijn) en werden er allerlei gekleurde doeken onder mijn hoofd gehouden. Daarna mocht ik vooraan in de klas gaan zitten op een ongemakkelijk krukje en werd mijn "case" voorgesteld aan de klas door V. en haar partner. Ik beperk mij hier tot de belangrijkste bevindingen:

- ik ben een zomertype (geen herfsttype zoals ik dacht maar ik voel mij nog altijd herfst hoor)

- ik mag geen warme kleuren dragen (geel, oranje, rood - check)

- ik heb een T-lichaam (denk aan Mr. T van the A-team)

- ik sta goed met een piloten-zonnebril (echt, alle aanwezige vrouwen leken een simultane adoratiezucht te lossen toen ik die zonnebril ophad, echt!)

- ik heb een rechthoekig gezicht (nooit een ringbaardje of lange bakkebaarden laten groeien want dat verlengt nog meer, check)

en ... raad eens de kleur is waar ik het best mee sta?

(allemaal samen, uit volle borst, u kent het ook van dat ene liedje van The Scene)

blauw! - BLAUW! B L A U W !!! - driedubbele check!

hierboven ziet u wat ik sindsdien van kleren heb gekocht, blauw driewerf blauw

Igor 1 - V.F. 0 denkt u? neenee, dat ene blauw van dat ene hemd (koningsblauw) is dan weer een te warme kleur en past dus toch niet bij mij ... vrouwen hè, het is zoals gaan fietsen met Philippe Gilbert, allemaal heel leuk maar je kan er zo moeilijk van winnen ...

30, Wilrijk, Break The Night With Colour (2006)

Toen ik vanochtend in bad K.F. zijn rug scheerde dacht ik bij mijzelf: als ik nu eens een blogpost begin met een volledig fictieve openingszin? Bij deze.

Alles komt altijd goed, heeft het weekend mij driemaal proefondervindelijk aangetoond:

1) Op zaterdag, ergens achter de noene, constateer ik dat ik mijn id en bankkaart kwijt ben. Ik had ze laatst opgemerkt in de achterzak van mijn broek. Een reconstructie van de feiten leerde me dat ik ze moest kwijt gespeeld zijn onderweg naar Borgerhout. In plaats van Cardstop te bellen en langs de politie te gaan, besloot ik de route opnieuw af te fietsen op zoek naar de vermisten. Weliswaar zes uur later. Ik fiets mijn straat uit, de Klamperstraat in: niets te zien. Ik sla de Van Kerkhovenstraat in en na een 30-tal meter fietsen zie ik plots twee kaarten blinken in het zonlicht. Het zal toch niet waar zijn! Inderdaad, ze lagen gewoon tussen de straat en een geparkeerde auto, broederlijk naast elkaar, te wachten om gevonden te worden. Ik stopte, nam ze vast, kuste ze en zette blijgezind mijn tocht voort. Alle administratieve handelingen smolten als een Calippo op de motorbak van een cabrio in de woestijn van Death Valley ... Jippie!

2) Op zondag, om 7.45 uur, werd ik wakker met een gigantische, bonkende, stekende hoofdpijn. Het zal toch niet waar zijn! De eerste migraine-aanval van het jaar. 10 uur later voelde ik mij voor het eerst sterk genoeg om op te staan en een glaasje water te drinken. Daarna werd het alsmaar beter. En dat gevoel dat je beseft dat de migraine wegtrekt, dat is onbeschrijfbaar. Een beschuitje met een weinig boter en een lapje kaas smaakt dan als culinair genot van de bovenste plank.

3) Al een hele tijd werk ik aan iets voor het werk. Ik zal hier niet over uitweiden, anders wordt het te saai en valt u als een blok in slaap. Een lang verhaal kort, morgenochtend om 9.00 uur stuur ik een mail in de trant van: "ok, it's a wrap, we have a go, let's print the mf" en heb ik even het gevoel dat ik met pensioen kan. Dat zich binnen de vijf minuten 19 andere deadlines zullen aandienen, dat negeer ik. Voor mijn eigen bestwil.

34, Antwerpen, We Know All About You (2011)

Artiesten die ik deze maand heb zien optreden:

01/04: Koen F. op trompet in Districtshuis Borgerhout

03/04: Ebony Bones in Trix

03/04: Cee Lo Green in Trix

07/04: Carlos Diaz bij Anke

16/04: Broken Glass Heroes in Fat Kat Records

16/04: Marc Ribot in de Roma

17/04: Passieconcert van Toon Daems in Sint-Cordulakerk Schoten

22/04: Flying Horseman in CC Merksem

22/04: Isbells in CC Merksem

23/04: Arsenal in AB en morgen:

30/04: Intergalactic Lovers in den Arenberg

Over het beste optreden valt te discussiëren. Over het mafste, coolste, grappigste, meest dansbare, crazyste, aanstekelijkste, gekleurdste, origineelste openingsnummer bestaat geen twijfel: EBONY BONES !!!

13, In Heaven, She's A Mystery To Me (1989)

Gisteren had Roy Orbison 75 jaar moeten geweest geworden zijn. Happy Birthday!

Hij stierf in 1989 en de plaat Mystery Girl werd postuum uitgebracht. You Got It werd een hit in de Radio 2 Top 30 en zo leerde ik de Roy kennen. Mijn 13-jarige ik kocht Mystery Girl op cassette in den Bazaar in Schoten en beluisterde die zeker 1 miljoenmiljard keer. Op zo'n draagbaar cassettespelerke want mijn eerste stereo-radio moest ik nog krijgen.

Het is een prachtige plaat met prachtige nummers. Over The Comedians schrijf ik wel eens een apart stukje want dat verdient dat wereldnummer. You Got It kennen jullie allicht (misschien zelfs in de versie van Conny Fabri?), California Blue hoor je af en toe ook nog op de radio en wie bij A Love So Beautiful emotieloos blijft, die is een natte dweil. Ik heb het nogal heel hard voor She's A Mystery To Me. Geschreven door Bono trouwens, op een voor hem zeer begenadigde dag. Het tromgeroffel in het begin, die invallende gitaar, die stem, de tekst en die prachtige uithaal op het einde van het liedje ... Muziek zoals die niet meer gemaakt wordt.

De stem van Roy Orbison geeft het woord hemels een nieuwe invulling.

21, Brugge, Bring 'em all in (1998)

Deel drie en slot van de reeks "veel te onbekende doch keigoede liedjes van artiesten die ik live zag op Cactus '98". Live had moeten zien in dit geval want Mike Scott was als laatste geprogrammeerd en omdat wij onze laatste trein naar Antwerpen moesten halen, heeft Mike Scott toen opgetreden zonder ons in het publiek. Spijt dat ik daar van heb gehad!

Mike Scott is de zanger van The Waterboys (The Whole Of The Moon) die twee fabelachtige soloplaten heeft gemaakt: Bring 'em all in (1995) en Still Burning (1997). Elk nummer van die twee platen verdient eigenlijk een plekje op deze blog.

Het volgend liedje opent de eerste plaat en is een intentieverklaring pur sang. Bring 'em all into my heart. Een man, een gitaar en een hart dat spreekt. Laat het kippenvel tot u komen!

21, Brugge, Rosey Red (1998)

Denk eens aan de fotoboeken uit uw kindertijd. Toen foto's nog werden genomen met een kodak, ze werden ontwikkeld door de fotograaf en ze met veel zorg in fotoboeken werden geplakt. Ik was tijdens mijn jeugd al nostalgisch aangelegd en heb vroeger uren gespendeerd met het bekijken van die foto's. Zo is er in één van mijn boeken een fotoreeks aan de zee waar ik helemaal alleen opsta: slapend in de buggy, op het strand, op de dijk, met een bal in de duinen. Nergens waren er bekende mensen te bespeuren. Ik herinner dat ik op een bepaald moment, als 7-jarige ofzo, heb gedacht: "oei, waarom ben ik hier alleen?" en "zo, zielig" en "waar is de rest?". En ik herinner mij ook dat ik op een ander bepaald moment, als 11-jarige ofzo, heb beseft: "maar natuurlijk, ik was niet alleen, iemand heeft die foto's getrokken! mama! of papa! ik was niet alleen op de wereld!". Oef!

Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft maar sindsdien kijk ik altijd verder dan de foto en denk ik er automatisch de omstandigheden bij. Vooral bij tv-programma's speelt me dat parten. Denk aan een typische scène uit een reality-programma. Je ziet mensen de winkel binnengaan (de camera dus achter hen, op de parking) en in een volgend shot zie je de mensen de winkel binnenkomen. Met de camera opeens in de winkel. Tja, dan kan ik het niet nalaten te denken aan hoeveel keren die mensen opnieuw die winkel zijn moeten binnenlopen vooraleer alles juist zat. Want er is altijd wel een vliegtuig dat overvliegt dat teveel lawaai maakt of het licht weerkaatst te fel of ... Zo ben ik op de duur meer aan het nadenken dan aan het kijken. Dan lees ik liever een boek, dan bepaal je zelf je nadenkintermezzo's.

Maar het moest hier eigenlijk gaan over deel twee in de reeks "veel te onbekende doch keigoede liedjes van artiesten die ik live zag op Cactus '98". Mijn toenmalig liefje L. kondigde hem al aan op Facebook: Andrew Dorff. Hij heeft één fantastische plaat gemaakt met dit fantastisch nummer. Sindsdien lijkt hij wel van de aardbodem verdwenen, zelfs Wikipedia weet het niet, stel u voor. Andrew, ik hoop dat het goed gaat met je. Ik hoop dat je niet zo eenzaam bent dat er niemand meer is om foto's van jou te nemen.

(dit liedje werd op Youtube een schamele 61 keer bekeken en die ene like komt van mij)

(breng daar verandering in beste lezers! dit is echt supermuziek)

21, Brugge, Chemical (1998)

Tijd om nog eens een nieuwe reeks te starten. Wat dacht u van "veel te onbekende doch keigoede liedjes van artiesten die ik live zag op Cactus '98".

Nummer 1: Chemical van Dead Man Ray. De groep van Daan, Rudy Trouvé, Herman Houbrechts, Elko Blijweert en Wouter Van Belle. Een supergroep die ik twee keer live zag: de eerste keer in de Monty in het voorprogramma van dEUS (1996 of zoiets) en de tweede keer dus op Cactus. Met een wereldhit (in mijn ideale wereld toch): Chemical. Een song die begint met een wekker en die catchy heen en weer slingert aan de lianen tussen je oren. Mét stoorzenders uiteraard want in een goede song zijn die er altijd. Chemical staat op de plaat "Berchem".. Groepen die hun plaat vernoemen naar een Antwerps district, zo zijn er niet veel.

Officieel gesplit zijn ze nooit. Ik blijf dus hopen dat Daan zijn Isolde dumpt en inruilt voor zijn makkers van toen en nog eens een wereldplaat maakt. Isolde mag dan op mijn schouders komen uithuilen hoor, ah ja zo empathisch ben ik wel.