35, Terug Van Berlijn, Little Arithmetics (1996)

Dat ik fan ben van dEUS, dat wist u al. Dat ik fan ben van Ed Harcourt, dat wist u misschien ook al (door dit blogpostje). Kruipen die twee toch niet samen op een podium zeker? In het machtige Lissabon? En doen ze samen Little Arithmetics aan de piano. Ideaal om de terug-thuis-na-een-wunderbar-lijke-5-daagse-in-Berlijn-kater mee door te spoelen. Let op de sigaret die prachtig heen en weer gaat tussen hun monden en handen. Zoiets makes me smile. Voor even toch want droefnis heerst alom na het einde van een ganz fantastische Berlijntrip. Of zei ik dat al?


12, Tussen de Ardennen en Antwerpen, Nachtradio (1988)

Help! Au secours! Hilfe! Ik zoek een liedje en ik vind het niet! Wie had dit gedacht, zeg. In deze Spotify/iTunes tijden waarbij elk liedje een klik met de vinger verwijderd is. Paniekaanval tot in de vijfendertigste graad. En ja, ik heb goed gezocht. De snodaard die zich verstopt in de grote muziekwolk is: "Peccadille" van Charles Loos. Sjarel wie? Ja, ik weet het, het klinkt obscuur. Maar als ik zeg dat dit het kenwijsje is waar vroeger de nachtradio mee begon, begint er dan geen klein belletje te rinkelen? Bij mij rinkelt er in ieder geval een zware beiaardklok met overgewicht die zich geen bal van weightwatchers-punten aantrekt.

Als ik dat liedje als twaalfjarig hoorde op de radio dan was één ding zeker: het was laat. En dat gaf altijd zo'n speciaal gevoel. Ik herinner mij een familieuitstap naar de Ardennen waarbij we tijdens de terugrit in een reuzemonsterfile terechtkwamen. En opeens was daar die tune van de nachtradio. Middernacht en we waren nog altijd niet thuis. En het was een gewone weekavond. Ho ho ho, amai amai amai, de spanning, de sensatie.

Ik kan die nachtradiomelodie nog altijd meezingen. Het gaat als volgt: dededededeumdeumdiedeumdideum deumdeumdideumdideumdeum deumdeumdideumdideumdeum deumdeum deumdeum enzovoort. Herkent u het?

Tinternet leert mij dat dit dus geschreven werd door Charles Loos en dat hij het Peccadille heeft genoemd. Allemaal goed en wel maar ik wil het hebben! Nu! En het staat niet op Spotify en niet op iTunes. Tinternet leert mij dat dit enkel te vinden is op een promo-cd van de BRT getiteld Nachtvorst. Van obscuur gesproken.
Kan iemand mij helpen? Iemand?

Hieronder een ander nachtradioliedje dat perfect vindbaar is via allerlei kanalen en rivieren. Maar dat zoek ik dus niet hè. Potvolkoffie toch.

17, Marialei, Schoten, Bullet In The Head (1992)

Zeg, met al dat ge-terugkijk en -luister op Studio Brussel tegenwoordig. Een mens zou van minder nostalgisch worden. Eén van de vijf platen van 1992 is die van Rage Against The Machine. Een knallende bom was het toen, zeker voor een onzeker pubertje genaamd Igor Daems.

Dat pubertje zocht in de lente van 1994 nog naar een date voor het eindejaarsprombal van het Sint-Michielscollege in Schoten. Zoeken was een groot woord want echt actief was hij niet op de single ladies markt. Het was meer een uitstellen van jewelste en ook een afwijzen van niet in aanmerking komende klasgenootjes. Tot hij al zijn moed en ballen bijeenraapte en naar het huis van de buren trok. Hij had namelijk nogal een grote boon voor het buurmeisje. Hij belde aan terwijl hij onder beide oksels een waterval van angstzweet voelde stromen. Het buurmeisje opende de deur en dé vraag werd gesteld. Het buurmeisje liep terug naar binnen. Hij hoorde haar mama roepen: "neen, je weet het, je bent daar nog veel te jong voor!".  Ik dus terug naar af, zo teleurgesteld als het maar zijn kon. En ook kwaad op de mama van het buurmeisje. Is 14 jaar nu echt te jong om naar een schoolbal te gaan? 

Gelukkig was er toen de ideale afreageer-muziek: Rage Against The Machine. Headbangen met de halflange haren, pogoën met mezelf, vuistslagen uitdelend aan het hoofdkussen ... heerlijk. Volledig los gaan op Bullet In The Head, het lijkt me nog altijd een betere optie om om te gaan met agressie dan met een baseball-bat op café gaan. 

  

19, Zwijndrecht, Sluthead (1994)

Is dit echt waar? Klik hier.
Een eenmalige reünie van de Evil Superstars? Vét!

Ik heb, in een ver verleden en op die andere oever van de Schelde, eens een bezoek gebracht aan de toenmalige managers van de Superstars, Musickness. Dat kaderde in een werkje voor het school.

Bij het afscheid kreeg ik het singletje van Sluthead mee naar huis. En zo heb ik de eerste (en zeldzame) singletjes van zowel dEUS, A Beatband (later Moondog Jr en Zita Swoon) en de Evil Superstars in huis. Zoals bij alle mooie dingen: komen kijken kan, aanraken liever niet. Bezoekuren van 19 tot 21 uur maar 's zondags niet.




18, Schoten, Lay It Down (1994)

Binnenkort is het met een feestje en dat feestje heeft een thema: kleed u zoals u dat deed op uw achttiende levensjaar. Of ik speciaal hiervoor opnieuw combatlaarzen, een legerbroek, een Kurt Cobain T-shirt en lang haar terug in huis haal, dat valt nog te bezien. Maar muzikaal kan ik mij natuurlijk al perfect voorbereiden. Kijk eens even mee wat er toen (in 1994) in de eindafrekening van Studio Brussel stond. Een paar stinkers (Stilskin, Crash Test Dummies, Offspring), een paar leuke one-hit wonders (Whale, Senser) en een paar vergane glorieën (Soundgarden, R.E.M, Therapy?). Maar voor de rest niets dan pracht. Beastie Boys! Urban Dance Squad! Sonic Youth! Rollins Band!

En daar moet ik nu een liedje uitkiezen, ofwa? Doe dan maar de nummer 1: de prachtige gitaartjes van Magnapop.

Binnenkort is het met een feestje. En als de dj dit draait dan staat den deze op de dansvloer te headbangen met zijn ingebeelde wilde haren.


  1. magnapop lay it down
  2. deus via
  3. stilskin inside
  4. smashing pumpkins disarm
  5. therapy? die laughing
  6. beastie boys sabotage
  7. urban dance squad demagogue
  8. levellers julie
  9. nirvana all apologies
  10. deus suds & soda
  11. cranberries zombie
  12. soundgarden black hole sun
  13. crash test dummies mmm mmm mmm mmm
  14. offspring come out & play
  15. whale hobo humpin slobo babe
  16. green day basket case
  17. pearl jam daughter
  18. rem bang & blame
  19. nirvana about a girl
  20. sonic youth bull in the heather
  21. rollins band liar
  22. soundgarden spoonman
  23. noordkaap het zou niet mogen zijn
  24. counting crows mr jones
  25. bodycount born dead
  26. metallica one
  27. sonic youth superstar
  28. neil young piece of crap
  29. senser age of panic
  30. pearl jam spin the black circle

35, Antwerpen, Sharp Dressed Man (1983)

De baard, dag 18. Het jeukt. De reacties zijn gemengder dan een gemiddelde pot verf in de Hubo. Edgy en vintage volgens de ene, "oei, scheermachine stuk?" zegt de andere. Collega's noemen me Beardy. Maar het liefje is blij en dat is al wat telt, niet? Mocht u ook een eigen mening willen vormen, hier is hij dan: de baard, dag 18.



35, Antwerpen, Jouw Liefde (2011)

U weet nog dat mijn huidig lief binnen een jaar of veertig als bomma naast mij in de zetel zal zitten om samen naar de koers te kijken? Wel, wij hebben nu ook al een verhaal om aan onze kleinkinderen te vertellen. Het gaat als volgt.

Kindjes, luister eens hier. Lang geleden, toen Europa nog eengemaakt was en de dieren nog konden praten, vierden bomma en ik onze eerste kerst samen. We waren al weken druk in de weer om geschikte cadeautjes voor mekaar te kopen. Zo kreeg ik van de bomma prachtige fietsjes die dienden als bladwijzer voor onze boeken. En ik gaf haar blauwe pumps die ik eigenhandig was gaan uitkiezen in een winkel in de Kloosterstraat in Antwerpen. Oh, we waren zo blij met die goed uitgezochte pakjes.

Maar dan moet het strafste nog komen, kindjes. In die tijd, 2011 was het geloof ik, ontkiemde er een muzikale revolutie. Dankzij Spotify hoefde je helemaal geen muziek meer te bezitten maar kreeg je toegang tot alle muziek die er bestond via een abonnement. Wij waren daar in het begin niet zo voor en startten een tegenreactie op. Onze mini-revolutie bestond uit het opnieuw kopen en afspelen van lp's. Platen. Vinyl. Zoek maar eens op Wikipedia hoe dat er uitziet, kindjes.

Een lp als kerstcadeau voor mijn liefje kon dus niet ontbreken dachten de bomma en ik allebei. En bij toeval kochten we allebei dezelfde plaat: "De Laatste Rit" van Raymond van het Groenewoud. Daar zaten we dan, met twee exemplaren van dezelfde plaat. Straf hè, kindjes?

Nog een verhaaltje? Nee, ofwa? Ofwa? Een snoepje? Allé dan, eentje maar hè! En nu stil zijn, want de renners passeren over de Oude Kwaremont.





19, Nederland, Suds & Soda (1995)

Bij de grote reorganisatie van de cd-kast kwam ik een stuk of vijf videobanden tegen met als titels "dEUS - 1995", "Eindejaarsreis Barcelona", "A Tribute To Freddie Mercury" en "INXS en nog vanalles". Die zou ik nog wel eens willen bekijken eigenlijk, dat lijkt me een leuke kerstvakantie-activiteit. Maar het ontbreekt me aan een videospeler natuurlijk.

Er is natuurlijk YouTube. Niet normaal wat je daar allemaal terugvindt. En toch. Ik herinner mij een prachtig optreden van dEUS in de 2 Meter Sessies studio van Jan-Douwe Kroeske. Met een onwaarschijnlijk mooie versie van Suds&Soda. En die staat niet op YouTube, helaas ricottakaas.

Excuseer, stond niet op YouTube. Want één of andere held heeft die er opgezet afgelopen maand. Yes!

Kijk zeker tot het einde want een toen 23-jarige Tom Barman geeft na het nummer een perfecte Donald Duck-imitatie. Làchen!