35, Antwerpen, Love Rears Its Ugly Head (1991)

Hoe luistert de moderne mensch naar muziek?
- met een radio: om 's ochtends vroeg naar de gesproken berichten te luisteren
- met de iPod: aja want daar staat al zijn muziek op, die iPod is aangesloten op de versterker en vult het ganse huis met aangenaam in het gehoor liggende klanken
- met de laptop: aja want daar staat al zijn muziek op, die laptop kan aangesloten worden op de versterker en van op afstand bediend worden met de iPhone (!)
- met de iPhone: om onderweg te luisteren met de nieuwe en supercoole hoofdtelefoon (danku Sinterklaas!)
- met de LP-speler: de moderne mensch is helemaal retro-in en maakt het thuis graag gezellig door af en toe een plaatje op te leggen, de collectie wordt sinds kort gestaag uitgebreid (danku vrienden voor de verjaardagscadeauplatenbon!)

"En ik dan? En ik? En ik? En ik?"  krijst mijn cd-collectie nu in mijn oor. Sorry, cd's, maar ik zet jullie gewoon niet meer op. Omdat het niet nodig is. Maar ze zijn er nog wel natuurlijk, netjes alfabetisch gerangschikt en al. Wat doe je met cd's waar je niets meer mee doet?

Wel, ik heb er iets mee gedaan. Kijk maar.  Waar een dagje verlof toch niet goed voor is!


9, Schoten, You Win Again (1987)

mijn lief wil dat ik mijn baard laat staan ... rings a belletje want de baard van mijn papa is er ook maar gekomen omdat mijn mama dat wou en zijn scheergerief had verstopt in de vuilbak

ik aarzel en twijfel nog want wie weet zie ik er binnenkort dan zo uit:


wat mij naadloos op het geweldige You Win Again van the Bee Gees brengt

100, Merksem, Bolero (1928)

Vandaag zou bompa Daems 100 jaar geworden zijn. "Attention hè!" was zijn gemeend/gespeeld favoriete uitspraak. Werd gebruikt als we ons bord niet leegaten of als we te wild aan het spelen waren in de zetel of als we de bal weer eens over de muur hadden gesjot in de tuin.

Heb ik al eens gezegd dat ik ooit een boek wil schrijven over hem? Heb ik al eens gezegd dat ik in mijn hoofd eigenlijk al aan het schrijven ben?

Dit was één van zijn favoriete muziekstukjes. Misschien nog leuke schrijfachtergrondmuziek, moet ik eens uittesten!

35, Antwerpen, I Need Love VS Ghost (1987 vs 2011)

Het was mijn liefje die mij erop wees en ik kan het alleen maar volmondig beamen. De strofe van de nieuwe dEUS-single Ghost heeft een weinig veel weg van I Need Love van LL Cool J. Luister maar.

Ja, mijn liefje kent haar klassiekers (ze was twee jaar toen I Need Love een hit was, ik daarentegen had toen al Frans op school en heb dit liedje nog ergens op een al lang vervallen cassetje staan). Ze heeft dan ook een hele goede smaak. Op het gebied van muziek én van mannen. Ja toch?

11, Merksem, Against All Odds (2004)

Wees als een postzegel, laat niet los voordat je je bestemming hebt bereikt. Tot je terechtkomt in een lavabo met lauw water waar je door een 11-jarig jongetje bent ingelegd om je van je envelop af te weken. Wanneer je definitief afscheid hebt genomen van je medereiziger dan word je te drogen gelegd. Om daarna met een daartoe aangekochte pincet in een album te worden gestoken. Mooi, in een speciaal daarvoor mooi geknipt plastiekje. Naast allemaal andere postzegels, je vriendjes voor de komende jaren.

En dan ligt die album jarenlang niets te doen in een garage. Tot je melancholisch baasje je herinnert en je met album en al meeneemt naar zijn huis. En je opnieuw wordt bewonderd.

Mijn bompa verzamelde jarenlang postzegels en ik, dankzij hem, ook (toch één jaar denk ik, daarna was ik het beu en had ik weer een andere hobby: met de rennerkes spelen bijvoorbeeld). Volgens een of andere catalogus uit 1987 was onderstaande reeks toen al duizenden franken waard. En dat ging alleen maar stijgen met de jaren.
De grote ontnuchtering kwam er enkele maanden geleden met een artikel in Humo. Postzegels zijn niets meer waard, er is een overaanbod en je mag blij zijn als een verzamelaar 10 euro biedt voor een verzameling van 1.000 postzegels ... Niets meer waard dus. Maar ik blijf ze mooi vinden:





17, Barcelona, The Sign (1994)

Het is niet omdat ik nu regelmatig van hier naar daar naar ginder vlieg dat het altijd zo geweest is. Bijlange niet. Mijn eerste vliegreis was met toerisme naar Marokko en toen was ik al 22. Wij gingen met de familie altijd naar de zee of de Ardennen of Center Parcs in Nederland.
De eerste keer dat het wat verder ging was tijdens de laatstejaarreis van de middelbare school naar Barcelona. Zoveel jaren later blijven er alleen flarden van herinneringen over natuurlijk maar muzikaal gezien weet ik nog heel goed hoe het toen in mekaar zat. Je had de housers (de grote meerderheid van de jongens), de alternatieven (de grote meerderheid van de coole meisjes), de metalheads (een aantal jongens en de seuten (een aantal meisjes). En val nu niet van uw stoel maar ik was toen een metal-er. Met lang haar, een legerbroek, combats en een t-shirt van Gorefest ging ik die dagen naar de Kaddish in Schoten om er te gaan pinten drinken en headbangen (in die volgorde).
Op de laatste avond van de Barcelonareis mochten we uitgaan. We moesten enkel op tijd aan de bus zijn want diezelfde nacht vertrokken we terug naar huis. Op de een of andere manier belandde ik bij de housers-clan van de klas. In een kleine bar in een of andere oude wijk trokken we een feestje op gang met onze zelf meegebrachte cassetjes. De sangria vloeide rijkelijk en de een na de andere t-shirt werd uitgetrokken tijdens het housen (de meisjes waren er niet bij). Wat een feest.
Plots was het tijd om de bus op te zoeken. Daar aangekomen besefte ik dat ik wel mijn t-shirt opnieuw had aangetrokken maar niet mijn nieuw jeans-vestje. Ik dus terug op zoek naar die bar maar, en dat zullen de lezers die mijn oriëntatietalent kennen wel snappen, ik vond dat café niet terug. Ik dus maar terug naar de bus zonder jeans-vestje. Dat zou ik thuis mogen uitleggen ...

Tijdens het feest werd dit nummer ook gedraaid. Dat was nogal een hit toen. Je ziet dat ik een ruimdenkende metalhead was.


35, In Een Buik Vol Vlinders, Instant Street (1999)

Twee mensen, diep in een goddelijke nacht:

Hij: "Ik vind u schoon"
Zij: "Nee, ik heb gewoon lang haar"
En hij was verkocht. En plots waren de twee mensen één.

Soms dagdroom ik over de toekomst. Dan zie ik mezelf als oude bompa zitten in de zetel, kijkend naar de koers. Met een atlas naast mij om te volgen waar ze aan het fietsen zijn. Een boule de Berlin en een tas thee binnen handbereik. Een oude plaat van dEUS speelt op de achtergrond. In de tuin groeien toekomstige soepgroentjes.

Sinds kort fantaseer ik daar een bomma bij. Geen bomma die in de keuken kaaskroketten aan het maken is of die aan de tafel in de woonkamer foto's van koningen en prinsen in een boek plakt. Nee, mijn bomma zit naast mij in de zetel en kijkt gewoon mee naar de koers. En geniet even hard van Instant Street als ik. En als de koers gedaan is dan maken we samen soep.  

Ik ben blij want ik denk dat ik mijn toekomstige bomma heb gevonden:






35, Bijna In Parijs, Rambling Rose, Clinging Vine (2008)

We waren al bijna op weg naar Parijs, de mannen van den badminton. Ah ja, het gerucht deed de ronde dat Carla Bruni bevallen was van Dahlia. En laat dat nu net het lijflied zijn van de pluimers. Elke maandagavond, na hevig gebadminton, met gehijg en gezweet, stapten we gezamenlijk de welverdiende douche in. En zongen we den Dahlia. Met de volgende lyrics:

"Den Dahlia, den Dahlia ... is een schoon bloemeke. Den Dahlia, den Dahlia ... is een schoon bloe-oe-oe-m."

Dus wij bijna op weg naar Carla & Sarko om onze persoonlijke hulde te brengen. Niet met goud, wierook of mirre maar met een lied. We waren zelfs bereid om het naakt en onder de douche te brengen voor Dahlia en Carla en Sarko.

Maar: het kind heet helemaal niet Dahlia maar Giulia. Merde toch!