Zeg, met al dat ge-terugkijk en -luister op Studio Brussel tegenwoordig. Een mens zou van minder nostalgisch worden. Eén van de vijf platen van 1992 is die van Rage Against The Machine. Een knallende bom was het toen, zeker voor een onzeker pubertje genaamd Igor Daems.

Dat pubertje zocht in de lente van 1994 nog naar een date voor het eindejaarsprombal van het Sint-Michielscollege in Schoten. Zoeken was een groot woord want echt actief was hij niet op de single ladies markt. Het was meer een uitstellen van jewelste en ook een afwijzen van niet in aanmerking komende klasgenootjes. Tot hij al zijn moed en ballen bijeenraapte en naar het huis van de buren trok. Hij had namelijk nogal een grote boon voor het buurmeisje. Hij belde aan terwijl hij onder beide oksels een waterval van angstzweet voelde stromen. Het buurmeisje opende de deur en dé vraag werd gesteld. Het buurmeisje liep terug naar binnen. Hij hoorde haar mama roepen: "neen, je weet het, je bent daar nog veel te jong voor!". Ik dus terug naar af, zo teleurgesteld als het maar zijn kon. En ook kwaad op de mama van het buurmeisje. Is 14 jaar nu echt te jong om naar een schoolbal te gaan?

Gelukkig was er toen de ideale afreageer-muziek: Rage Against The Machine. Headbangen met de halflange haren, pogoën met mezelf, vuistslagen uitdelend aan het hoofdkussen ... heerlijk. Volledig los gaan op Bullet In The Head, het lijkt me nog altijd een betere optie om om te gaan met agressie dan met een baseball-bat op café gaan.