Het is niet omdat ik nu regelmatig van hier naar daar naar ginder vlieg dat het altijd zo geweest is. Bijlange niet. Mijn eerste vliegreis was met toerisme naar Marokko en toen was ik al 22. Wij gingen met de familie altijd naar de zee of de Ardennen of Center Parcs in Nederland.
De eerste keer dat het wat verder ging was tijdens de laatstejaarreis van de middelbare school naar Barcelona. Zoveel jaren later blijven er alleen flarden van herinneringen over natuurlijk maar muzikaal gezien weet ik nog heel goed hoe het toen in mekaar zat. Je had de housers (de grote meerderheid van de jongens), de alternatieven (de grote meerderheid van de coole meisjes), de metalheads (een aantal jongens en de seuten (een aantal meisjes). En val nu niet van uw stoel maar ik was toen een metal-er. Met lang haar, een legerbroek, combats en een t-shirt van Gorefest ging ik die dagen naar de Kaddish in Schoten om er te gaan pinten drinken en headbangen (in die volgorde).
Op de laatste avond van de Barcelonareis mochten we uitgaan. We moesten enkel op tijd aan de bus zijn want diezelfde nacht vertrokken we terug naar huis. Op de een of andere manier belandde ik bij de housers-clan van de klas. In een kleine bar in een of andere oude wijk trokken we een feestje op gang met onze zelf meegebrachte cassetjes. De sangria vloeide rijkelijk en de een na de andere t-shirt werd uitgetrokken tijdens het housen (de meisjes waren er niet bij). Wat een feest.
Plots was het tijd om de bus op te zoeken. Daar aangekomen besefte ik dat ik wel mijn t-shirt opnieuw had aangetrokken maar niet mijn nieuw jeans-vestje. Ik dus terug op zoek naar die bar maar, en dat zullen de lezers die mijn oriëntatietalent kennen wel snappen, ik vond dat café niet terug. Ik dus maar terug naar de bus zonder jeans-vestje. Dat zou ik thuis mogen uitleggen ...
Tijdens het feest werd dit nummer ook gedraaid. Dat was nogal een hit toen. Je ziet dat ik een ruimdenkende metalhead was.
De eerste keer dat het wat verder ging was tijdens de laatstejaarreis van de middelbare school naar Barcelona. Zoveel jaren later blijven er alleen flarden van herinneringen over natuurlijk maar muzikaal gezien weet ik nog heel goed hoe het toen in mekaar zat. Je had de housers (de grote meerderheid van de jongens), de alternatieven (de grote meerderheid van de coole meisjes), de metalheads (een aantal jongens en de seuten (een aantal meisjes). En val nu niet van uw stoel maar ik was toen een metal-er. Met lang haar, een legerbroek, combats en een t-shirt van Gorefest ging ik die dagen naar de Kaddish in Schoten om er te gaan pinten drinken en headbangen (in die volgorde).
Op de laatste avond van de Barcelonareis mochten we uitgaan. We moesten enkel op tijd aan de bus zijn want diezelfde nacht vertrokken we terug naar huis. Op de een of andere manier belandde ik bij de housers-clan van de klas. In een kleine bar in een of andere oude wijk trokken we een feestje op gang met onze zelf meegebrachte cassetjes. De sangria vloeide rijkelijk en de een na de andere t-shirt werd uitgetrokken tijdens het housen (de meisjes waren er niet bij). Wat een feest.
Plots was het tijd om de bus op te zoeken. Daar aangekomen besefte ik dat ik wel mijn t-shirt opnieuw had aangetrokken maar niet mijn nieuw jeans-vestje. Ik dus terug op zoek naar die bar maar, en dat zullen de lezers die mijn oriëntatietalent kennen wel snappen, ik vond dat café niet terug. Ik dus maar terug naar de bus zonder jeans-vestje. Dat zou ik thuis mogen uitleggen ...
Tijdens het feest werd dit nummer ook gedraaid. Dat was nogal een hit toen. Je ziet dat ik een ruimdenkende metalhead was.