7 ofzoiets, Merksem, The Muppet Show (2011)

De geweldigheid van een weekend is recht evenredig met het zondagavondbluesgevoel. Bij mij toch. Kom ik op het wereldwijde web toch geen opkikker van jewelste tegen zeker. Een opkikker (ja, zo'n goeie woordspeling, die mag twee keer gebruikt worden) die ik vroeger, toen ik klein was, ook op zondagavond tot mij nam. The Muppet Show! (bent u nu mee met de woorspeling? Kermit? De Kikker?) Bij bomma en bompa Daems in de zetel, ergens tussen Het Liegebeest en Studio Sport in. Met zoveel hoogtepunten. En met het hoogste hoogtepunt van de in het hoogste balkon zittende Statler en Waldorf. Straks in een filmzaal near you.

STATLER: Boo!
WALDORF: Boooo!
S: That was the worst thing I’ve ever heard!
W: It was terrible!
S: Horrendous!
W: Well it wasn’t that bad.
S: Oh, yeah?
W: Well, there were parts of it I liked!
S: Well, I liked alot of it.
W: Yeah, it was GOOD actually.
S: It was great!
W: It was wonderful!
S: Yeah, bravo!
W: More!
S: More!
W: More!
S: More!



35, Bar Leon, Can We Start Again? (1999)

Bestel een Yogithee in Bar Leon en je krijgt er gratis een spreuk bij. Ik drink zelf liever gemberthee daar maar aan de overkant van de tafel was het dus met een wijsheid:

"We always can start again."

Een geruststellende gedachte. En, hoe kan het ook anders, daar is ooit een fantastisch lied over geschreven, door de fantastische Tindersticks:



34 (de laatste dag), Op Café, I Hope I Don't Fall In Love With You (1973)

Het Rookverbod. Ineens was het er. Zo on-Belgisch snel. Goed getimed, dat geef ik de rookverboduitvoerders wel na. Zelfs in een slechte zomer (ja Frank, het was gewoon slecht, geef het toe) is het niet onaangenaam om uw cafépartners even in de steek te laten en buiten een sigaretje te roken met uw rookvrienden. En ondertussen maar smirten natuurlijk. Maar ook dit jaar maakt de herfst zijn intrede. En is het wegens wind en regen en regen en wind niet meer zo aangenaam om buiten aan de deur te moeten gaan staan. Cafébazen hebben daar oren naar. Ik ken nu al een handvol cafés waar de baas 's avonds zegt: "zet die asbakken maar terug op tafel". En meer hebben rokers niet nodig, verbod of niet. Dus er wordt weer vrolijk gepaft, binnen.

Gedaan is die heerlijke periode van thuiskomen na een avondje pintjes drinken en de kleren niet meteen in de wasemmer te moeten smijten wegens een stank van dat kan toch niet meer. Wat mij betreft hét absolute voordeel van het rookverbod: je kan opnieuw met een proper hemdje op café gaan en dat hemdje de dag erop gewoon opnieuw aandoen. Zonder daar een halve fles Febreze Textil te moeten opspuiten.

Maar er is ook wel een klein voordeeltje aan het negeren van het rookverbod. Een song als I Hope I Don't Fall In Love With You van Tom Waits schreeuwt gewoon om een smoky barroom. En zo ligt de kerk in het midden, zoals zo vaak.

8, Schoten, Total Eclipse Of The Heart (1984)


Voor alles is er ooit een eerste keer geweest. Het ontstaan van het heelal, de eerste goal in de eerste voetbalwedstrijd, de eerste hoofdstad, de eerste zelfgebakken cake ... Ik ben in goed gezelschap want vanavond heb ik voor de eerste keer pudding gemaakt. Ja, met een zo'n zakje. Maar toch. De geur van warme pudding teletijdmachiende mij meteen naar vroeger. Op de donderdagavonden van de jaren '80 gebeurde het wel eens dat we gingen zwemmen met de familie. Terug thuis, heerlijk vermoeid, serveerde de mama ons warme puddingpap. Daar zaten we dan, aan de keukentafel, te slurpen van hete pudding, onze haren nog nat van het zwemwater. Onze vingers nog verkleumd van de winterse fietstocht van het zwembad naar huis. Yes, dat smaakte.

Zeggen andere mensen trouwens ook "warme puddingpap" vraag ik mij plots af. Geweldig toch hoe bepaalde woorden zo familiegebonden kunnen zijn. Andere voorbeelden van de Daems-Doossche-familietaal (hier fonetisch opgeschreven):
- tomattebolle: gehaktballen in tomatensaus
- pikkevlees: schnitzel
- den alin: de keukenkast waar alles in zat

Uw oren kunnen ondertussen meegenieten van Total Eclipse Of The Heart. Vandaag op stubru gehoord en dat was ook zo'n plots geslinger naar ergens de jaren '90 toen een toenmalige net ex-lief mij een cassetje gaf met dit liedje op. Geweldig toch hoe bepaalde foute liedjes toch zo vol herinneringen kunnen zitten.

PS: moet iemand het vel van die pudding hebben? want die lust ik nog altijd niet ...




34, In De Lappenmand, Only When You Leave (1984)

Ik heb zelden een mening over een tv-programma. Dat komt omdat ik maar over 2,5 kanalen beschik en de tv bijna alleen maar opzet als er sport te zien is. Bijna. Want als ik al eens vroeger thuis ben van het werk dan durf ik mij wel eens in de bompazetel te smijten en te kijken naar Masterchef gevolgd door Buren (Libby, I still love you after all those years!). En ondertussen stiekem een pre-avondeten-dutje doen. Tja, guilty pleasures, iedereen heeft dat wel, niet?

Nu ik in de lappenmand lig na een mountainbike-val (waar ik verder niets over kan vertellen wegens ik weet er niets meer van ...) heb ik hopen tijd om naar tv te kijken. Maar ik heb nog altijd maar 2,5 kanalen en Ketnet kijken, nee bedankt, merci. Dus was het weer Masterchef vandaag. Gevolgd door Buren. Dacht ik. Want tussen die twee programma's was er blijkbaar tijd om liedjes van vroeger te laten zien. En vroeger was vandaag 1984. Waren toen hot en kwamen aan bod: Germaine Jackson, Tina Turner, Will Tura, Ciske de Rat, ... Een lust voor oog en oor.

De kers op de taart hielden ze voor het laatst: Spandau Ballet! Dat was lang geleden zeg. Ik herkende hun gezichten nog van de Joepie van vroeger. Allicht zal ik rond 1984 een poster van deze afgelikte boys hebben opgehangen op mijn kamer. Die posters van sexy vrouwen à la Sabrina, The Bangles, Samantha Fox en Kim Wilde kwamen pas later.

Dansen is toegestaan. Ik beperk mij tot iggen in mijn bompazetel, tegelijk probeer ik niet té hard te lachen met Spandau Ballet want dat doet pijn aan mijn ribben.

34, Antwerpen, Keep You Close (2011)


Na beluisteringen van de nieuwe dEUS (Keep You Close) op alle mogelijke tijdstippen, in het donker op de hoofdtelefoon, als achtergrondmuziek tijdens de afwas, op café, tijdens het lopen, hierbij uit elk van de negen nummers een tekstfragment gelicht en becommentarieerd door mezelf.

1. Keep You Close - The flower's cut but it stills grows. I'm going to keep you ever close.
2. The Final Blast - A twisted view would do you all some good.
3. Dark Sets In - Silence never seemed so loud, he never looked for what he found.
4. Twice (We Survive) - There's more than 20.000 ways to end up in the same old place only one to get away
5. Ghost - We're the cabin crew of cupid's company
6. Constant Now - If we're getting what we want, are we what we need to be
7. The End Of Romance - For some reason you want the truth to wash over you
8. Second Nature - When longing is gone, freedom is near
9. Easy - Give your heart a little space, you will find that your days will be easy

1. Zijn wij niet allemaal beschadigde bloemen die blijven verder groeien?
2. Een lesje voor bepaalde Vlaamsgezinde politiekers?
3. Jaloezie zorgt voor donkere gedachten.
4. Over de moed om te veranderen.
5. Heerlijke romantisch geallitereerd.
6. Een doordenker. Verlangen blijft alleen bestaan als het doel niet bereikt wordt.
7. Als je denkt dat je het doorhebt. Een heerlijk moment. Dat ook snel verdwijnt.
8. Over loslaten.
9. Over loslaten (bis)





26, Merksem, Pink Panther Theme (1963)


Ballast is de kunstmatige verzwaring van iets om de stevigheid en stabiliteit te vergroten. Volgens Wikipedia. Volgens Igor kan het geen kwaad om af en toe wat ballast kwijt te spelen. Zo heb ik ooit, op een blauwe dinsdag, een zware doos vol oude liefdesbrieven, foto's, kaartjes, teksten ... bij het oud papier gezet. En daar heb ik eigenlijk nog geen seconde spijt van gehad. Zo gooi ik ook regelmatig kleren weg (recht in de daartoe bestemde containers, natuurlijk). En rommel is niet meer dan een tijdelijke bezoeker bij mij. Ik probeer te leven volgens het principe "hoe opgeruimder mijn huis, hoe helderder mijn hoofd".

Vanavond is het tijd om afscheid te nemen van iets dat al veel te lang stof staat te verzamelen in mijn schrijfkamer: mijn basgitaar. De laatste keer dat ik echt heb gespeeld op dat instrument dateert van de periode van mijn zolderkamer in de Oude Kerkstraat, ergens begin deze eeuw. Sindsdien hebben enkel sterke handen van helpende verhuizers fysiek contact gehad met de basgitaar. Het is nooit echt goed aan geweest tussen ons, misschien heeft mijn relatie met mijn akoestische gitaar daar iets mee te maken. Is jaloezie de boosdoener, zoals zo vaak?

Weggooien doe ik hem niet. Wie wil mag hem komen halen. Basgitaar + versterker. Een kleine vergoeding kan afgesproken worden maar zal de waarde van een avondje pinten drinken op café niet overtreffen. Oh ja, het is niet zomaar een basgitaar. Axl Peleman heeft er nog op gespeeld! Ok, het gaat over een halve minuut tijdens de basles, om de gitaar te stemmen. Maar toch. Axl Peleman heeft er nog op gespeeld!

Dus bel me, schrijf me, spreek me aan op café indien u zich de nieuwe eigenaar wil noemen van een basgitaar.

Hierbij het enige liedje dat ik ooit volledig heb kunnen spelen op bas. Man, toen swingde ik erop los!


34, Antwerpen, Bicycle Race (1978)


Igor meldt met gepaste trots de geboorte van zijn nieuw kind. Met dank aan vroedman Stef voor de technische hulp tijdens de bevalling.

Naam: Hillmaster
Kleur: Grijs
Onderdelen: Shimano XT en Alivio
Platte banden-rekening: te verkrijgen op eenvoudig verzoek

Doop: morgen zondag 18 september tijdens de toertocht in Westmalle

Babyborrel: morgen zondag 18 september tijdens de toertocht in Westmalle, op het menu ... who knows ... trappist van Westmalle !!!


34, Göteborg, Lovefool (1996)

"Nu weet ik het zeker, de Zweedse zijn de mooiste" stelde ik in conclaaf met mezelf vast in Göteborg, tussen de werkactiviteiten door. Het is een cliché, inderdaad maar dan wel één waar ik niet rouwig om ben. Amai. Vooral de frequentie valt op. Ik was nog niet bekomen van het ene prachtige exemplaar of er waren al drie andere blonde en beautifulle Zwedinnen mij in hun ogen aan het laten verdrinken. En die blijven daar ook zo koel bij, een beetje afstandelijk maar oh zo stijlvol. Thought I'd died and gone to heaven.

Kijk en luister naar dit liedje. En hopelijk begrijpt u wat ik bedoel.

En als uitsmijter een quote van Greta Garbo, de jawel Zweedse actrice.

*** Is there anything better than to be longing for something, when you know it is within reach? ***