34, Antwerpen, I didn't see it coming (2010)

Als ik dit seizoen al vijf minuten van de Allerslimste Mens Ter Wereld heb gezien dan zal het veel zijn. Geen idee hoe het komt maar ik ben niet mee met dat programma. Van die getelefoneerde mopjes waarbij Erik Van Looy al voor de clou uit beeld valt van het lachen, daar moet je bij mij niet mee afkomen. En Ward De Bever zou beter eerst zijn politieke job doen en dan pas met spelletjes meedoen op tv. Dat vind ik toch.

Ik had geluk want tijdens die vijf minuten werd de Allerslimste Mens Ter Wereld even heel boeiend. De mizquaster stelde de volgende vraag: "welke vier persoonlijkheidskenmerken associeert u met het sterrenbeeld weegschaal?". Vroeger zou mijn maag zich bij het horen van die vraag hebben omgekeerd als een Oostblokse gymnast aan de ringen (met afsprong!) maar tegenwoordig laat ik de astro...believers (ik kan nooit onthouden of het -logie of -nomie is) zelfs al uitspreken als het over horoscopen en ascendanten en standen van de maan en al gaat. Dat komt omdat ik nogal een twijfelaar ben en daarmee weten we meteen het eerste trefwoord:

1. twijfelaar

En dit waren de andere trefwoorden:

2. smaakvol: euhm, heeft niet iedereen een bepaalde smaak en is niet iedereen daarom smaakvol? wie bepaalt welke smaak voller is dan een andere?

3. sociaal: ja, ik ga graag op café maar ook: euhm nee, ik ben graag alleen

4. harmonieus: ja, ik heb graag dat de bank symmetrisch staat met de tafel en ja ik hou niet van conflicten

Ik moet toegeven dat ik het toch wel bijzonder interessant vind heel het astrogedoe. Al was het maar omdat ik mijn getwijfel nu kan plaatsen. En het is ook makkelijk uitbeeldbaar: armen naast u, hou uw ellebogen tegen uw lichaam, voorarmen recht vooruit, handpalmen naar de hemel gericht en afwegen maar.
"Er is geen volkoren brood meer meneer, wat wilt u dan?"
"Wat is het zwaarst, een liter volle of een liter magere melk?"
"Igor, wil jij met me trouwen?"

In elke situatie toepasbaar, echt waar :-)

Maar oei oei oei er bestaan blijkbaar geen mooie liedjes over weegschalen of over het in evenwicht zijn. Een te saai onderwerp waarschijnlijk voor een getormenteerde songschrijver. Daarom maar een mooi liedje van Belle&Sebastian van de plaat die ik maar niet beu word:







34, Antwerpen, Ain't No Mountain High Enough (1967)

"Wij maken geen voornemens, wij maken plannen!!!" riep T. ergens tijdens de eerste uren van 2011. En omdat het niet de eerste keer was dat ze me verbeterde zette ze haar uitroep kracht bij met een welgemeend gefrons en een ultrastrakke blik. De uitroeptekens spatten uit haar ogen als de grote bouquet van het vuurwerk.

Oke, vanaf nu zijn voornemens só 2010 en dus só afgevoerd. In 2011 maken we plánnen en voeren we die gewoon uit. Hieronder een selectie uit mijn Persoonlijke Plannen Lijst, hierop mag u mij afrekenen op 31/12/2011, 23.59 uur:

Beklimming, per fiets, van de legendarische, mythische berg der bergen: de Mont Ventoux
--> eindelijk wordt die oude jongensdroom werkelijkheid.

Een eerste aanzet, aarzelend doch zelfzeker, tot een zelfgeschreven verhaal.
--> eindelijk wordt die oude jongensdroom werkelijkheid.

Een feest met toog en dansvloer ter gelegenheid van mijn 35e verjaardag.
--> omdat er niet genoeg gefeest en gedanst kan worden.

Als er nog plannen bijkomen dan leest u het hier. Tenzij het om Te Persoonlijke Plannen gaat. Wenst u die te weten dan moet u met mij op café. En dat kan, met veel plezier zelfs, want ik ben ook benieuwd naar uw plannen. Maar o wee wie het woord voornemens gebruikt. Ik stel voor dat de drankjes dan voor uw rekening zijn.

En om mezelf al wat moed in te zingen voor de Mont Ventoux:

22, Schoten, Wishlist (1998)


I wish I was a neutron bomb, for once I could go off
I wish I was a sacrifice but somehow still lived on
I wish I was a sentimental ornament you hung on The Christmas tree
I wish I was the star that went on top
I wish I was the evidence, I wish I was the grounds
For 50 million hands upraised and open toward the sky

I wish I was a sailor with someone who waited for me
I wish I was as fortunate, as fortunate as me
I wish I was a messenger and all the news was good
I wish I was the full moon shining off a Camaro's hood

I wish I was an alien at home behind the sun
I wish I was the souvenir you kept your house key on
I wish I was the pedal brake that you depended on
I wish I was the verb 'to trust' and never let you down

I wish I was a radio song, the one that you turned up
I wish...
I wish...


6-14, Schoten, Running In The Family (1987)


Jongens en hun ballen, een onafscheidelijke combinatie. 6 woonsten geleden deelden mijn broer en ik een slaapkamer. Op die kamer werd niet enkel geslapen, er werd ook huiswerk gemaakt, met de autootjes gespeeld, strips gelezen en vooral veel gevoetbald. Mijn goal was de kleerkast, mijn broer zijn goal was de ruimte tussen onze bureau's. Ganse wedstrijden hebben wij daar afgewerkt, er werden vrijschoppen genomen (met een muurtje!), er werd gescoord uit corners, er werden penalty's gestopt en gele en rode kaarten uitgedeeld. We deden een-tweetjes met de muur, we tackelden er op los. En dit alles op een speelveld van zéker 6 m².

Natuurlijk niet met een echte bal, het zou niet lang geduurd hebben of we vlogen naar onze kamer (ah nee, dat klopt niet, naar beneden dan). Nee, daarvoor hadden wij een pluchen bal. "Gaan we met de pluchen bal sjotten?" is de zin die ik in mijn leven volgens mij vaker uitgesproken heb dan "wanneer gaan we eten?" of "is het nog ver?". Uren plezier met zoiets simpel, met het berekend risico nu als een oude man te klinken: "dat zie ik de jeugd van tegenwoordig niet doen zenne, met hun wii's en al ..."

Toen ik deze week in Ikea was en een winkelkar vol pluchen ballen zag staan sprong mijn hart dan ook een tel over. Na zeven seconden twijfelen, grabbelde ik de bal van de foto mee. En nu ben ik al drie dagen in mijn living aan het sjotten. Vandaag heb ik mijn vrijtraptechniek geoefend: ik probeer van 4 meter afstand met buitenkant rechts de bal net op de zetel te trappen. Plezánt!

En met Level 42 op de achtergrond voel ik mij helemaal back in our slaapkamer van de Marialei 26. Echt plezánt!


34, Antwerpen, Killed By The Morning Sun (2010)

Ook ik ontsnap niet aan de eindejaarslijstjesdrang. Dit zijn mijn favoriete nummers van 2010:

5. Walk In The Park - Beach House
4. The Suburbs - Arcade Fire
3. Terrible Love - The National
2. I Want The World To Stop - Belle & Sebastian
1. Killed By The Morning Sun - Ed Harcourt

En even tussendoor, een vraagje in de marge, volledig naast de kwestie en ter zijde maar: ben ik de enige die, ondanks het jarenlange uitkijken ernaar, een witte kerst eigenlijk niet echt specialer vind dan een rode, grijze of paarse met gele bolletjes-kerst?

31, Antwerpen, The Wire (2007)

Voor iedereen die straks niet weet wat doen met al die cadeau gekregen fnacbonnen: koop de dvd's van The Wire! Volgens mij de beste tv-serie aller tijden (is het beter dan House? is het beter dan Knight Rider? is het beter dan Melrose Place? JA JA JA!).

Ik vind het zelfs zo goed dat er voor het eerst op deze blog geen liedje te horen is. Maar deze scène is eigenlijk muzikaal genoeg om hier op zijn plaats te zijn. Als u door het gebrek aan ondertiteling problemen ondervindt om de dialoog te volgen, ik kom graag bij u thuis simultaan vertalen.

10, Schoten, Walk Like An Egyptian (1986)

Wat dacht u van een volgende aflevering in de reeks "De Eerste ..." ? Wat hebben we al gehad: de eerste cd, het eerste cassetje en de eerste kus. En nu is de tijd rijp voor het eerste singletje!

Het jaar is 1986 en de plaats is de Marialei 26 in Schoten. Ik zit met mijn papa in de zetel. Mijn zus en broer liggen al in bed, mijn mama is wat verder aan het strijken. De tv staat op en plots schieten papa en ik tegelijkertijd in de lach. We zien namelijk een volledige vrouwengroep het beste van zichzelf geven. En geen playbackende girlsband van dertien in een dozijn zoals The Dolly Dots of Bananarama, maar een echte groep met een vrouw achter de drums, vrouwen op gitaar en een vrouw als frontman: The Bangles. En ze zongen ook allemaal. Dat was in 1986 echt ongezien. Het leverde een heerlijk vader/zoon moment op, samenzweerderig zeiden we tegen elkaar "och got, zie ze bezig die meisjes, ze denken echt dat ze het kunnen".

Maar we moesten al snel toegeven dat ze het effectief konden: we hoorden een aanstekelijk nummerke was en we zagen een grappige clip. The Bangles maakten ondanks ons uitgelach stiekem veel indruk. Zo hard zelfs dat papa de volgende dag thuiskwam van zijn werk met het singletje in de hand. Hij leerde me hoe ik de pick-up moest gebruiken (oppassen met die naald!) en de volgende weken/maanden leerde ik wat grijsdraaien betekent. En werd ik langzaam maar zeker verliefd op zangeres Susanna Hoffs. Die pauze net voor de ze de laatste keer het refrein zingt ... a-dem-be-ne-mend.

Ik kan mij niet herinneren dat ik ooit nog een ander singletje heb gekregen van mijn ouders (platen van Gaston&Leo, Kinderen voor Kinderen en Roodgrietje en de Zeven Geitjes reken ik niet mee). Om maar te zeggen hoe speciaal dit was. Trouwens, ook voor mijn zus had papa toen een plaatje bij: J'aime La Vie van Sandra Kim en voor zichzelf: Talk It Over van Frizzle Sizzle, één van die toenmalige dertien meidengroepen in een dozijn. Ik bedenk mij nu plots dat hij dan niets bijhad voor mijn broer? Ocharme!

34, Antwerpen, In My Dreams (2010)

Zondag haalde ik 17 zakdoeken uit de droogkast. Terwijl ik ze in de kast legde (zakdoeken strijken doe ik niet hoor, dat is voor later als ik ooit eens teveel tijd heb) dacht ik nog: oef, blij dat ik van dat gesnotter vanaf ben. Want, en ik quoteer citeer mijn goede vriend Nico VM, een valling is als een relatie, dat gaat altijd over. Of was het andersom?

Maar kijk, vandaag ik lig opnieuw in de zetel met een lopende neus en een hoestend hoofd. Het volsnuiten van een van die frisgewassen zakdoeken (dankzij de wasverzachter met lavendelsmaak euh geur, wel jammer dat mijn reukorgaan verstopt is) zette me aan het denken. Wanneer is die eerste verkoudheid nu weer begonnen? Toen ik van Cannes terugkwam. En wanneer is die tweede verkoudheid begonnen? Zondagavond, toen ik van Brussel terugkwam. En wat is de link? Juist: Veronica natuurlijk!

De briefing van Joeri, sinds jaar en dag haar contact bij de KGB, was simpel. Zorg ervoor dat het virus zich verspreidt in Europa. Veronica dacht verder na over haar opdracht terwijl ze zich schminkte in de toiletten van de Pizza Hut in Brussels Airport. Komaan, zei ze tegen zichzelf, gewoon een of andere loser uitkiezen, hem charmeren en hopla, opdracht vervuld. En daarna wacht de beloning: eindelijk vakantie. Benieuwd wat Joeri deze keer voor mij geboekt heeft. Misschien wel een cruise op de Oasis Of The Seas?

Haar systeem was geniaal in zijn eenvoud. Ze had het virus op ingenieuze wijze vastgehecht aan haar koffer. Ze moest enkel haar uitgekozen slachtoffer vragen haar koffer te dragen en de besmetting was een feit. Het enige wat daarna nog moest gebeuren was een volgende ontmoeting regelen om de tweede dosis toe te dienen. Piece of cake dacht ze en ze schudde een laatste keer met haar lange blonde haren voor de spiegel. Ok, time to roll!

En zo vallen alle puzzelstukjes op hun plaats:
- vandaar dat zij angstvallig met haar koffer op de bus stapte in plaats van die in de bagageruimte van de bus te steken
- vandaar dat ze mij vroeg om die koffer te dragen (die was helemaal niet zwaar!)
- vandaar de paniek in haar ogen toen ik haar zei dat ik Igor heette: "you're not Russian are you?", stel u voor dat ze een landgenoot zou besmetten met een gevaarlijk virus ...
- vandaar dat ze mij bleef sms'en om een tweede keer af te spreken
- vandaar dat ze mij omhelsde bij het afscheid (die tweede dosis weet u wel)

En vandaar dat ik mij nu ellendig voel. Ik ben drager van een ongeneeslijk virus dat de gehele Europese bevolking zal uitroeien!!! OK, Igor, rustig blijven. Bel Jack Bauer op, die zal dat wel oplossen.

Of ga ik nu te ver, In My Dreams?

34, Brussel Midi, Veronica (1989)

Het verhaal van Veronica en ik begon met "Is this the bus to Antwerp?". Zij: een onwaarschijnlijk knappe blondine met blauwe ogen en een Russisch accent. Gekleed alsof ze recht uit een James Bond-film kwam gestapt. Ik: degene die net voor haar de Airport Express bus opstapte die ons van Zaventem naar Antwerpen zou brengen. "Yes." zei ik.

In Antwerpen aangekomen vroeg ze of ik haar kon helpen met haar bagage te dragen. "Yes." zei ik. Zij: "Do you live here?" Ik weer: "Yes." "Oh, I would like to see Belgium. Maybe we can meet, I'm here for 10 days. You can show me around. Can I have your telephone number?" Waarop ik antwoordde (wie kan het raden?): "Yes."

Daarna volgde de meest verwarrende sms-relatie die ik ooit met iemand heb gehad. Eerst en vooral bleek dat zij niet in Antwerpen verbleef maar in Amsterdam (wat een avondje iets gaan drinken toch enigszins bemoeilijkte). Dan nodigde ze mij uit voor een verjaardagsfeest in Utrecht (with professional dancers and singers, you come by car, yes?) terwijl ik al zeven keer had gezegd dat ik die avond bezet was.

Om een lang verhaal kort te maken zap ik negen dagen verder (met bijna dagelijks verwarrende sms'en) naar vandaag. Uiteindelijk hadden we toch een haalbare afspraak kunnen maken, om 10.00 uur in Brussel-Zuid. Vanavond zou ze terugvliegen en dan kon ik haar nog een ganse dag Brussel laten zien. Ik ben, want zo ben ik, stipt op tijd in Brussel en loop daar al even rond om te zien of ik de weg van de Grote Markt naar Manneke Pis nog ken. Zij sms't: "Hi Igor! I'm really looking forward to see you. I will arrive at 3pm. X Veronica". Lap, ben ik 5 uur te vroeg in Brussel. Ik trein terug naar Antwerpen, nog twijfelend of ik later die dag terugkom (in alle eerlijkheid was ik nog een fameuze kater aan het verwerken en leek een zondagse zetelmiddag mij enorm aantrekkelijk). In Antwerpen opnieuw een sms "Hi Igor! I'm in train now, will arrive at 4.30pm. Will have to take a train to airport at 6pm." OK, ik terug naar Brussel.

Wat volgde: 5 sms'en waarbij ze telkens zei op een andere plaats te zijn (aan de uitgang, buiten aan de bus, aan de ticketbalie ...) en ik die Brussel-Zuid helemaal rondliep en nog eens en nog eens. Echt, Veronica en duidelijke communicatie: het lijkt mij geen geslaagd huwelijk. Ik begon ook al een duister complot te vermoeden, het begon teveel op een mislukt chirospel te lijken om waar te zijn. Intussen was het ook al half zes en begon ik te overwegen om zonder resultaat terug naar Antwerpen te reizen.

Maar dan plots de verlossende sms: "I'm waiting inside the Haagen Dans (sic) cafetaria." En daar zat ze dan aan een tafeltje, sippend aan een koffie met haar koffer naast haar. Zoals je dat alleen in films ziet. In plaats van een volledige dag Brussel schoot er nog een halfuurtje in een luidruchtige cafetaria over. Maar, het was een gezellig halfuurtje. Veronica woont in Andalusië, is vastgoedconsulente en ik lijk keihard op haar beste (homo)vriend. Ik woon in Antwerpen, werk bij Antwerpen Toerisme & Congres en heb haar geprobeerd te overtuigen om volgende keer naar Antwerpen te komen (zoals mijn werkgever het van mij verlangt).

Dan was het tijd voor Veronica om op de bus te stappen richting luchthaven van Charleroi. Ik hielp haar met haar koffer want zo ben ik. Haar laatste woorden: "We keep in touch, yes?" Waarop ik weer: "Yes". En weg was zij. Mooie Russische Vrouwen blijven niet lang.