14, Nederland, Meisjes (1990)

Mijn grootste afgang ooit. En ik ben er zeker van dat ik in naam van mijn neef Maarten mag zeggen: onze grootste afgang ooit. Het volgende verhaal is opgebouwd rond de kernwoorden karaoke, volle zaal, uitlachen. Lees verder en voel de plaatsvervangende schaamte zich meester maken van uw lichaam.

We zeggen en schrijven 1990 of ergens in die buurt (wie houdt dat bij?). Ik 14 jaar, Maarten 12 jaar (vanaf hier als "wij" te herkennen in het verhaal). Locatie: de jaarlijkse Center Parcsvakantie in Nederland.

Dat jaar werd er voor het eerst een karaoke georganiseerd. Nu staan wij niet bekend als tafelspringers en toen zeker nog niet. Geen haar op ons hoofd dat eraan dacht om dus effectief mee te doen met heel die karaoke. Wij gingen geen briefje invullen met ons favoriet nummer (Under Pressure, weet u nog?). Nee hoor, wij gingen die avond rustig aan ons tafeltje blijven zitten, wat mensen uitlachen en vooral uitkijken naar de volgende dag vol tennis-, zwem- en ander sportplezier.

Grooooot was onze verbazing dus toen de presentator van dienst de eerste zangers aankondigde voor die avond: "Maarten en Igor, applaus dames en heren!" Roder als roodgeschilderde tomaten schuifelden wij het podium op. "En welk liedje hebben jullie gekozen?" "Euhm ... wij hébben helemaal geen liedje gekozen." "Aha, dan zal het een mopje geweest zijn van iemand!" (luid gelach in de zaal). "Jullie zingen het liedje Meisjes. Voilà hier zijn de microfoons, ga jullie gang!"

Eén volle seconde dachten we okee, dat kan hier nog meevallen. Meisjes van Raymond VHG, dat kunnen we misschien wel sober, proper en snel afwerken. Man man man, het wás helemaal niet Raymond VHG, het was Rob Zorn. Rob Zorn? zegt u. Inderdaad Rob Zorn! Blijkbaar een Bekende Nederlander maar volledig onbekend en onbemind in Ekeren/Schoten en omstreken.

Ziet u ons staan met onze mond eivol tanden? De muziek start en wij maar staren naar dat scherm. Stotterend proberen wij de tekst te volgen. En maar gebedjes prevelen vanbinnen: "laat dat hier snel gedaan zijn als het U belieft". Ik heb verdrongen hoe de zaal hierop reageerde, ik heb verdrongen hoe wij in hemelsnaam tot het einde van het nummer zijn geraakt en in welke staat wij uiteindelijk het podium zijn afgestapt. Ik heb verdrongen hoe hard wij de rest van de vakantie zijn uitgelachen geweest. Achteraf bleek dat Sabrina van de bungalow naast ons de schuldige kinderhand was die onze namen had ingevuld. Sabrina ... het is dat je zo knap was, anders waren we zeker langer dan vijf minuten kwaad geweest op jou.

En nu meezingen maar met Rob Zorn: "Meisjes zijn leuk, meisjes zijn lief ..." Yeah, right.

33, Ecuador, Just Breathe (2009)

Een jaar geleden lag ik nu in een hangmat, aan de kust van Ecuador, de dag te plukken, met een pintje binnen handbereik, heerlijke verse vis in het vooruitzicht en een goed boek voor mijn af en toe geopende ogen.

En dit was de soundtrack op de iPod. Lang geleden!

32, Antwerpen, River (1971)

Waarschuwing: ik ga over het weer praten. Er wordt een koude weerweek voorspeld. Voilà, dat volstaat. Volgende keer ben ik er niet weer met meer weer.

Bijna twee jaar geleden mocht ik dit ultieme lied over de koude inleiden bij het radioprogramma Het Laatste Uur met Koen Fillet.

I wish I had a river I could skate away on. Joni Mitchell. Mooi he.

Aja das waar bijna vergeten, ik vertrek morgen naar Cannes waar het (net iPhonegewijs gecheckt) zo'n 17 graden warmer zal zijn dan hier. Veel bibberplezier iedereen!

22, Schoten, Question Mark (1998)

Ik ben al een paar weken een boek aan het lezen. Euh ... ik bedoel ik ben al een paar weken een boek aan het proberen lezen. Euh ... ik bedoel ik ben al een paar weken een boek aan het proberen proberen lezen. Het gaat namelijk niet goed vooruit. En dat klinkt slechter dan ik het bedoel.

Het gaat over "De vragende vorm" van Padgett Powell. Een boek dat louter uit vragen bestaat. Mijn probleem is dat ik over elke vraag nadenk en voor mezelf een antwoord probeer te formuleren. Bij sommige vragen gaat dat vlot, over andere vragen kan ik dan weer dágén nadenken. Het boek is al meegereisd naar Londen en Berlijn, het heeft op mijn nachtkastje gelegen, in de zetel, op de eettafel. Maar het gaat nergens goed vooruit. Nee, helemaal niet. Ik zit nog maar aan pagina 22.

De vriendelijke ontlener van het boek (danku Koen, allé ik denk toch dat ik u dankbaar ben) zegt dat ik niet mag nadenken over de vragen maar alle vragen in een flow moet lezen. Tja, dat lukt me dus niet.

Voorbeelden vraagt u? Ok, hierbij:

Zijn je emoties oprecht? Zijn je zenuwen instelbaar? Hoe sta je tegenover de aardappel? Moeten we nog altijd Constantinopel zeggen? Maakt een paard zonder naam je meer of minder nerveus dan een paard met een naam? Vind je kinderen lekker ruiken? Zou je hondenkoekjes eten als die nu voor je stonden? Zou je op een stoep kunnen gaan liggen om uit te rusten? Hield je van je vader en moeder, en doen psalmen je wat? Als je wordt teruggezet naar de laatste plaats in elke categorie, ben je dan voldoende getergd om je omhoog te vechten? Wordt er wel eens bij je aangebeld? Zit er haar op je tanden? Zou Mendelejev je in zijn periodiek systeem der elementen in het juiste hokje zetten of zou het alle kanten op kunnen gaan? Hoeveel push-ups kun je doen?

Voor alle duidelijkheid: dit is de eerste alinea, zo gaat het nog 175 pagina's verder.

Maar wat vind ik er nu van? Wel ik jojo tussen twee meningen. Ik vind het een fantastisch boek. Ik vind het een ergerlijk boek. Een haat/liefde verhouding dus en dat met een boek. Tja.

Trouwens, de ondertitel van het boek luidt "Een roman?"

Mijn antwoord: ik weet het niet, Padgett, ik wéét het niet! Maar ik blijf erover nadenken. Koen, is het goed dat ik uw boek ergens in de loop van 2032 teruggeef?

17, Ekeren, I'll Be Your Mirror (1967)


Ik schrok mij een ongeluk, verschoot van kleur, sprong een gat in de lucht, mijn hart zette een hartaanval in, mijn hoofd dacht aan een terroristische aanslag ... ik stond rustig aan het fornuis te kijken hoe de pasta gezapig kookte toen plots:

KLETTERKLETTERKNOTSBOEMKLETTERKLETTER

Mijn spiegel beslist om niet meer te blijven hangen aan de muur maar gewoon, pardoes, te vallen in (heel veel) kleine stukjes.

Dit kan niet anders dan een teken zijn. Iemand of iets wil mij iets of iemand duidelijk maken. Maar wat?

I'll be your mirror

Reflect what you are, in case you don't know

I'll be the wind, the rain and the sunset

The light on your door to show that you're home



15, Schoten, Need You Tonight (1991)

Vandaag is het exact 13 jaar geleden dat Michael Hutchence van INXS stierf. Dat nieuws had toen (in 1997 dus) geen Kurt Cobain-impact op mij wegens INXS toen al een beetje ontgroeid, maar toch. Only the good & sexy die young.

Uuuuuren heb ik naar INXS geluisterd, dat kon u hier al lezen. Ik heb ook vaak naar INXS gekeken, de Sint bracht in 1991 namelijk hun video van het fan-tas-tische Wembley-optreden van 1990 voor mij mee.

Hierbij een fragment van dat concert, het übersexy Need You Tonight. Het gebeurt al eens dat ik op dit nummer, schaars gekleed en met zoveel mogelijk show, mijn danspasjes oefen voor het volgende feestje.

Note to myself: vanaf nu wel de gordijnen sluiten voor ik Need You Tonight selecteer op de iPod. Nu het winter is en snel donker is het blijkbaar makkelijker binnenkijken vanuit het park. De eenzame wandelaars en joggers choqueren met mijn moves op "there's something about you girl, that makes me sweat" is wel het laatste van mijn bedoelingen.


20, Berlijn, Morning Theft (1998)


Ik was het helemaal vergeten, die memorabele avond in Berlijn 14 jaar geleden. Het schoot me vorige donderdag opeens te binnen, in Berlijn op de U2 ergens tussen Wittenbergplatz en Senefelderplatz.

Toenmalige klasgenoot Albert, de zwartste new waver die ik ooit heb gekend, had ergens in een duister tijdschrift een duistere aankondiging gezien van een of andere duistere fuif in het toen nog veel duisterdere Oost-Berlijn en nam ons mee (Ja, ik weet het, veel "duister" in één zin maar ik probeer maar de sfeer weer te geven. Het lijkt ook zo op Duitser, toeval waarschijnlijk?).

Het feest ging door in een zaal die ik het best als een bunker kan omschrijven. Minieme verlichting, vol met rook, veel zwarte kledij en luide muziek met zware bastonen. Gelukkig ging ik toen af en toe naar jeugdhuis Kaddish in Schoten en kende ik de vestimentaire regels (denk: zwarte gebreide trui met daaronder een Gorefest (niet gore tex he, Gorefest!) T-shirt, legerbroek, combats). Oh ja, ik had toen nog lang haar denk ik.

Het leek ons (we waren met een man euh jongen of vier en een meisje of één) een goed idee om ons moed in te drinken en zo geschiedde. De halve liters Duits bier werden aangerukt en werden in een hoog tempo bijbesteld. Wat er de rest van de avond nog gebeurde zit in het vakje "vage herinneringen" in mijn geheugen maar ik weet nog wel dat Albert zo zat als iets het enige meisje uit het gezelschap heeft binnengedaan, dat ik Gorefest ben gaan aanvragen en dat ik tijdens dat nummer als enige op de dansvloer stond te headbangen én dat we nipt op tijd waren om de laatste metro naar het hotel te halen.

En ... dat ik tijdens het doorgaan een asbak heb meegeritst uit de bunker en die mee naar Schoten heb gesmokkeld alwaar die jaren dienst heeft gedaan in Chiro Antoontje.

Het is niet het enige dat ik ooit gestolen heb in mijn leven maar dat is voor een volgende aflevering.



en voor de liefhebbers: Gorefest!!!

22, Berlijn, Da Funk (1996)

Een fragment uit 1. Stenen, een fantastische graphic novel van Jason Lutes over het Berlijn van jaren '30. Is het niet mooi dat één plaatje zoveel kan zeggen?

Volgende week bin ich dus ein Berliner. Bedankt aan alle tipgevers, ik heb er veel zin in.

Het is niet mijn eerste keer, dat was in 1996 met het tweede jaar marketing van Sint-Eligius. Musicologisch gezien was die klas gesplitst in twee helften: de metal/new wave/alternatieve kant (waar ik bijzat) en de house/dance kant. Twee botsende helften, dat gaf interessante discussies op de bus toen wij van de chauffeur ook eens een cassetje mochten insteken.

Er was maar één groep die de goedkeuring van iedereen kon wegdragen en dat was Daft Punk. Ik ben na die Berlijnreis als de weeromstuit dit singletje gaan kopen.

Bis bald!



24, Schoten, Radio (1999)

In mijn cd-kast staan er tussen de "muzikaal correcte" platen van JJ Cale, Johnny Cash, Nick Cave en Captain Beefheart ook twee cd's van The Corrs. Jawel, en ik hoor alvast zeven lezers tegelijkertijd gniffelen, Thé Córrs. Die Ierse Von Trappfamilie met hun would-be folkliedjes en té gemaakte looks. Fake muziek, foute boel, kort en plastisch uitgedrukt: platte k*k!

Hoe is het dan in godsnaam mogelijk dat er naast de dubbel-cd van de heilige Leonard Cohen twee cd's van The Corrs staan? Wel, er is één reden en dat is het liedje "Radio". Daar smelt ik zo hard voor dat er van mijn innerlijke Titanic-ijsberg na vier minuten vijfentwintig seconden enkel nog een plasje water overblijft. En dan bestaat dat plasje nog voor de helft uit op de grond gevallen tranen van ontroering.

Die sensuele blik van Andrea Corr, die zusterlijke samenzang, die übernostalgische tekst, die cool van drumster Caroline Corr, die dubbele cimbaalslag op 2'50", die opbouw na de break ... jawadde, kippenvel op plaatsen waarvan ik niet wist dat er kippenvel toegelaten was.

Ik ben hier vroeger op café vaak voor uitgelachen geweest (ja, gij Koen V.!) maar het doet me niks. Laat de zusjes Corr tot mij komen. Maar na dat ene liedje mogen ze wel terug weg :-)