Een nieuwe aflevering in de reeks "de eerste ...". Na de eerste cd en het eerste cassetje, vandaag de eerste .... kus.

De locatie: een feestzaal ergens over het water.

Het gezelschap: de kliek van Tonia en Rik met wie wij jarenlang naar Center Parcs zijn geweest. Elk jaar in het novemberverlof mocht ik mee als beste vriend van mijn neef Maarten. En dit van mijn 14 (?) tot mijn 20 (?) ongeveer. De kliek bestond uit meer dan 200 man en het was elk jaar feest. Ik weet dat "Center Parcs" niet echt opwindend klinkt maar voor ons was het dat wel.

De aanleiding: de dj besloot ergens tijdens het feest dat het tijd was voor een kwartiertje slows. Ik was op weg om een meisje te vragen om met mij te dansen tot ik plots op een onbekend meisje botste. Ze vroeg of ik met haar wilde dansen en ik weigerde niet (assertief dat ik toen niet was). Het werd nen echte plakker! De ene slow ging over in de andere en we bleven maar dansen en op de duur werd er ook gekust.

De tegenpartij: op het grote moment wist ik haar naam nog niet en nu kan ik me haar naam, met de beste wil van de wereld, niet meer herinneren. Het was in ieder geval volledig vlinderloos in mijn buik, van de kus had ik helemaal niet genoten (omdat ik me constant aan het afvragen was: "kan mijn familie mij zien" en ook omdat ze smaakte naar een volle asbak waarbij één peuk nog niet helemaal gedoofd was). Daarbij was de tegenpartij zeker niet moeders mooiste.

Na de kus: zaten we heel onwennig naast elkaar. Ik denk dat we dan naar buiten zijn gegaan waar op dat moment haar vader aankwam om haar te komen halen. Oef! en Daaaaaag!

De afloop: ik heb haar nog geschreven maar dat was onder druk van mijn neef die een oogje had op haar (wel knappe) zus. We hebben mekaar het volgende jaar in Center Parcs teruggezien maar dat was dan ook alles.

Evaluatie: onromantischer kan een eerste kus niet zijn denk ik. Ik ga dan maar voor een superromantische laatste kus. Ik ben nu al vlinders aan het verzamelen, het vuurwerk ligt klaar in de kelder en mijn hart is klaar voor een ritme vergeleken waarbij een 400 meter sprint-ritme een processie van Echternach wordt.

De muziek van de slows (want daar zat u natuurlijk op te wachten): Angie van The Stones en Knockin' on heaven's door in de versie van Guns 'n Roses. Te klef voor deze blog dus hoort u nu de Black Crowes want daar droeg de tegenpartij een T-shirt van.

Tegenpartij, dit is voor jou. Mocht mijn laatste kus, door een ongelooflijke speling van het lot (het leven nooit onderschatten), ook met jou zijn, ik zal een King-muntje in mijn zak hebben zitten.