Ik was 15 en mijn neef en beste vriend Maarten 13. Wij deden toen zowat alles samen. Die dag in de lente gingen we geen bommetjes gooien in het park of sigaretten roken in het Peerdsbos maar fietsen. Ik vertrok vanuit Schoten en reed naar Ekeren waar mijn neef woonde en samen reden we langs de spoorweg naar Kalmthout. Daar aangekomen sloeg het noodlot toe (zo ervaarden we het toch) Maarten had ineens een lekke achterband. Na wat onhandig geprobeer en oeverloos gesukkel om de band te herstellen/op te pompen/hulp te vragen, zat er niets anders om te voet terug naar Ekeren te gaan met de fiets aan de hand. En dat was en is redelijk ver. We vulden de tijd met het zingen van liedjes en dit was onze toenmalige favoriet. Hij deed de stem van Freddie Mercury en ik die van David Bowie (compleet met oe's en aaa's en vingergeknip). En zo werd een pechdag een dag die we ons nu nog altijd met veel plezier herinneren. En het is nog altijd een van onze lievelingsliedjes.

(maar wat een vreemde videoclip:)

(en ondertussen kan ik banden plakken als de beste)