De 0110 voor de arthouse cinema

Intiemer zag ik ze nooit, de helden van dEUS. Twintig jaar na het uitbrengen van Worst Case Scenario speelde ze een verrassingsoptreden in de vernieuwde Cartoon's. Dat trucje hadden ze al eens opgevoerd: in 1995 stond 'The Royal Wallonian Jazz Research Institute' in het café van de filmzaal. Alleen insiders wisten dat onder die prachtige groepsnaam de mannen van dEUS af en toe try-outs deden.

De omstandigheden zaten helemaal mee. Aan de toog van het vernieuwde café van Cartoon's smaakte de pintjes heerlijk, terwijl de ene na de andere rockster uit Antwerpen en omstreken het zaaltje binnenkwam. Bekende rockjournalisten waren er ook en managers en bekende fotografen ... dEUS in een café zien spelen is een geweldig voorrecht. Ook al speelden ze 'maar' 13 nummers, het was genieten van begin tot eind: van 'Sun Ra' tot 'Roses'.

Maar waarom stonden ze daar eigenlijk? Cartoon's, de bekende arthouse cinema in centrum Antwerpen, ging enkele maanden geleden failliet. De Belgische Lumière groep en het Nederlandse Wild Bunch boden zich aan als nieuwe uitbaters en vernieuwden de zaal en het café. In het nieuwe concept zullen er op donderdag concerten georganiseerd worden. Worden nu al aangekondigd: schoon volk als Bed Rugs en The Hickey Underworld. En dEUS gaf dus de aftrap, gratis en voor niets.

Profiteer ervan, zou ik zeggen. Steun die kleine bioscopen, ze kunnen het gebruiken. Laat Kinepolis en UGC eens een keer links liggen en ga naar een voorstelling in Cartoon's of in Filmhuis De Klappei waar je gewoon je koffie of trappist mee de zaal in mag nemen. Of nog lokaler (voor ons dan toch): cinema Rix in Deurne. Het is goedkoper, gezelliger en laten we wel wezen, ook gewoon cooler. Waar wacht u nog op?

dEUS / Nothing Really Ends:

Gedicht voor haar

Liefde - Bastenaken - Liefde

ik mag mee in haar wiel
zij beneemt de adem 
we schakelen een tand bij
onze blikken vol blozen, sterren en rozen

als ik val is het op haar
zij trekt mijn truitje recht
we spurten onze zorgen de berm in
onze voorsprong groeit als kool

ik dans haar de helling omhoog
zij slaat de wind knock-out 
we denken in ons, een waaier van geluk
met onze handen op elkaars hart, onze ogen dialogen

als liefdeswinnaars komen we over de meet
we glimlachen de omgeving blij
onze krant titelt hemelsbreed:

‘de mooiste solo is die met je liefje aan je zij’


En het lied van het moment: 

Sharon Van Etten / Taking Chances:

Day One in Café Mombasa

Snel nog gezellig een pintje gaan drinken in de Mombasa, dat was het plan gisterenavond. Het werd nog gezelliger dan verwacht. Rond middernacht verscheen Day One plots op het podium. U weet wel, die met die maskers van Eurosong. Nu kan mij dat hele Eurosonggedoe normaal gezien geen bal schelen. Maar mijn cafégenoot en ik raakten in gesprek met een freelance fotograaf op leeftijd (laten we hem Jean noemen) die getipt was om daar te zijn. Langzaam geraakte ik geïntrigeerd. Niet in de muziek (ze playbackten trouwens in de Mombasa), niet in het gedoe er rond (alles werd gefilmd, waarschijnlijk voor de uitzending van komende zondag) maar wel in de identiteit van de zangeres. Dat schijnt een bekende te zijn ...

Jean kent haar en heeft ons enkele tips gegeven. Ik ga daar nog even over nadenken en in mijn volgend blogpost doe ik een gefundeerde gok, beloofd. Of kan iemand aan de hand van mijn foto's raden wie het is?

Day One / Nocturne:

Drie minuten politieke moed

Caïro, Egypte. Straks Antwerpen, België?

Het licht springt voor mijn ogen op rood. Ik rem tot ik stilsta en zet voet aan de grond. Terwijl ik wacht tot het groen wordt ben ik getuige van de dagelijkse show aan het kruispunt aan het Sportpaleis. Film het vanuit een luchtballon, speel het versneld af en je ziet een mierenkolonie van de chaotische soort. Maar in tegenstelling tot mieren werken de voertuigen op het kruispunt niet samen. Auto's rijden nog snel door het rood om dan stil te staan op het midden van het kruispunt. Ondertussen is het groen voor de vrachtwagens die de Ring willen oprijden maar niet kunnen. Ze beginnen erop los te toeteren. De auto die de doorgang blokkeert antwoordt met een lange toeter die duidelijk zachter en verwijfder klinkt. De vrachtwagenchauffeur die vooraan staat vindt een speciaal knopje want nu klinkt er een toeter nog luider dan alle voorgaande. Buurtbewoners kunnen niet anders denken dan dat er een cruiseschip vertrekt vanuit het nabijgelegen Lobroekdok, mocht dat al kunnen.

Ik sla dit entertainende tafereel niet alleen gade. Voor mij staat een collega fietser die grote ogen trekt, naar mij kijkt en 'amai' zegt. De automobilisten op het kruispunt geraken stilaan uit hun impasse maar blijven kabaal maken. Voor de tweede vrachtwagen in de rij is het te laat. Hij staat opnieuw voor het rood. Hij reageert door ... luid te toeteren. Mijn collega fietser lacht naar mij en zegt 'toch chance dat wij kunnen fietsen, he'. Hij steekt zijn arm revolutionair de lucht in alvorens verder te fietsen want het is eindelijk groen voor ons.

Hebben we een revolutie nodig? Ik denk het wel. Ik weet dat ik makkelijk praten heb. Het gaat inderdaad om mijn backyard. Maar ook die van 69.999 andere Antwerpenaren. En ik heb geen auto nodig om naar het werk te rijden. Maar hoe gaan we anders die hoeveelheid gemotoriseerde voertuigen op onze wegen verkleinen? Want we zijn het er toch over eens dat er teveel zijn? Er zijn oplossingen hoor. Rekeningrijden, iemand? Het doorgaand verkeer verder van de stad laten rijden, iemand? Het doorgaand verkeer door een tunnel laten rijden, iemand?

Het draait volgens De Grote Studie blijkbaar om drie minuten. Dat is exact de tijd die de tweede vrachtwagenchauffeur tot zijn grote ergernis kwijt was aan het kruispunt. Het is de tijd van de perfecte popsingle. En volgens mij is het ook de tijd die een commissie van experts nodig heeft om te besluiten dat we verkeerd bezig zijn. Ik wens de politiek drie minuten 'politieke spelletjes'-loze moed toe.

Cradle of Filth in Ruddervoorde

In 1997 reden klasgenoot Bart en ik op een doordeweekse winterdag in een klein autootje helemaal naar Ruddervoorde. We gingen daar diep in West-Vlaanderen niet op zoek naar de varkensgriep, want daar stond Ruddervoorde toen om bekend, we gingen naar een optreden van Cradle of Filth in de zaal 'The Rock Temple'. 'Cradle of wat?' hoor ik je denken. Wel, dat is een groep die death metal van de bovenste plank speelt.

Ik beken, ik was ooit een metalhead. Met accessoires zoals lang haar, combats en een legerbroek. In jeugdhuis Kaddish in Schoten hield de DJ elke zaterdag een metaluurtje en daar maakten wij, andere metalfans en ik, dankbaar gebruik van om ons een stijve nek te headbangen. Luchtgitaar leerde ik daar ook spelen op vrolijke deuntjes van Obituary, Gorefest en Cannibal Corpse. Meisjes versieren hoorde er om de een of andere bizarre reden niet bij.

Op mijn toenmalige boekentas stond in grote letters geschreven: 'Metaal Is Meer'. Dat die slogan eigenlijk de leuze was van de beroepsopleiding metaal, dat kwam ik pas veel later te weten.

Hoe word je in hemelsnaam metalfan? Ik kan het best schematisch voorstellen:

INXS --> Guns 'N Roses --> Faith No More --> Rage Against The Machine --> Therapy? --> Metallica --> Clawfinger --> Sepultura --> Biohazard --> Pantera --> en ga zo maar door.

Gelukkig schudde een wilde bende uit Antwerpen me in 1994 wakker met Suds & Soda en werd ik in een totaal andere muzikale richting gesleurd.

Maar in 1997 was ik toch nog fan genoeg om Cradle of Filth live te gaan zien. Een jaar later speelde dezelfde groep in Hof Ter Lo. Een cirkel kan niet ronder gemaakt worden: aanstaande zondag speelt Cradle of Filth in Trix, het vroegere Hof Ter Lo.

Waarschuwing: niet voor gevoelige luisteraars.

Cradle of Filth / To Eve The Art of Witchcraft:

Tears in Deurne

Nu we in Deurne wonen is het niet meer met lopen in Spoor Noord (toen het dat nog wel was schreef ik er hier een stukje over en hier nog een). Qua afstand zou dat nog wel lukken maar ik weiger om het kruispunt aan het Sportpaleis en dat aan de Singel al lopend over te steken. Ik doe dat al elke dag met de fiets op weg naar het werk en dat is me genoeg qua lawaai, drukte, fijn stof en wat nog allemaal.

Gelukkig hoef ik maar negen minuten de andere kant op te lopen om in een nog beter loopdecor terecht te komen: het Rivierenhof. In dit park staan er wel bomen, het ene uitstekende looppad volgt op het andere, diertjes genoeg om je aan te moedigen onderweg en je bent er als loper nooit alleen. Eén nadeel toch: het allesoverheersende, constante gezoem van een drukke autostrade die vlak naast het Rivierenhof ligt.

Oplossing: lopen met muziek. Afgelopen zaterdag haalde ik de 'Running' playlist op mijn iPod nog eens boven terwijl ik een uurtje ging lopen in het Rivierenhof. Een afspeellijst die ik al sinds 2009 niet meer had afgespeeld. In die tijd liep ik nog marathons, lang geleden dus.

Ik eindigde mijn loopuurtje in tranen. Nee, ik was niet gevallen en nee, het lag niet aan de snijdende wind in mijn ogen. Het lag aan de muziek. Want dit waren de laatste drie nummers die mijn iPod afspeelde. Nummers die ik al heel lang niet meer beluisterd had. Alsof je je beste vrienden onverwacht op café tegenkomt. Zo voelde dat.

Vancouver - Jeff Buckley

Luistert er iemand nog naar Jeff Buckley? Naar die tweede, nooit helemaal afgewerkte plaat? Zonde.

Let Down - Radiohead

Vijf jaar geleden mijn absoluut lievelingsnummer. Een pareltje op OK Computer. Zeker met de hoofdtelefoon op: hoe Thom Yorke ingehaald en achtergelaten door zijn eigen stem. Hemels.

Au Fond Du Temple Saint - Bizet

Een stukje opera tijdens het lopen, waarom niet? Uit de Parelvissers van Bizet, ook bekend van de gelijknamige serie op tv. Ook hier weer twee stemmen die elegant met elkaar meelopen tot ze besluiten elk een eigen richting uit te gaan. Magnifiek.

Wat is het toch fijn een loper te zijn.

Slaapverlamming

Al zolang ik mij kan herinneren heb ik zo ongeveer eenmaal per jaar last van een wel hele specifieke nachtmerrie. In het midden van de nacht word ik wakker en voel ik dat mijn armen en benen niet kan bewegen. Ik lig op mijn rug, ben mij heel bewust van die situatie en voel mij klaarwakker. Tijdens die verlamming zie ik elke keer opnieuw dezelfde boze geest dichter en dichter komen. Een angstaanjagende situatie want ik kan niets doen om die zwarte schim te verjagen. De geest begint op mijn borstkas te drukken en dat voelt zo beklemmend dat ik het wil uitschreeuwen maar dat lukt niet want ik kan niets bewegen, ook mijn mond niet. 

Na een bepaalde tijd (30 seconden? vijf minuten? onmogelijk te zeggen) verdwijnt die geest dan even traag als hij gekomen is en krijg ik terug gevoel in mijn lichaam. Nu ben ik helemaal wakker. 

Het vreemde is dat ik dit al sinds mijn kindertijd meemaak. Het is zo een specifiek gevoel dat ik elke keer als ik het heb tegen mezelf zeg: 'hier is hij weer, de boze geest, niet panikeren Igor, gewoon wachten, die verdwijnt wel vanzelf'. Meestal vergeet ik het heel snel, tot de volgende keer dat die geest langskomt. 

Pas enkele dagen geleden, na het eerste bezoek van de geest in het nieuwe huis, had ik het lumineuze idee dokter internet te raadplegen. En wat blijkt: dit is een bekende aandoening genaamd slaapverlamming. Aan de reacties op het wereldwijde web te zien ben ik niet de enige die dit heeft. Een golf van geruststelling ging door me heen. 

Slaapverlamming is een periode tussen de REM slaap en het ontwaken waarbij men wel wakker is maar het lichaam nog niet. Enkel de ogen, het hart en de longen zijn actief. Dit kan erg beangstigend overkomen met hallucinaties tot gevolg. De aanwezigheid van een schim komt vaak voor.  

Ook in de literatuur komt het voor. Uit Romeo & Juliet van Shakespeare:

This is the hag, when maids lie on their backs,
That presses them, and learns them first to bear,
Making them women of good carriage.

Wie o wie heeft hier ook last van? 

Wel een mooie aanleiding om dit nummer nog eens van stal te halen:

Kristin Hersch & Michael Stipe - Your Ghost

De omgekeerde geboorte

Zo druk kan een verhuisperiode zijn: een van mijn favoriete vrouwelijke artiesten heeft al een maand geleden een nieuwe single uitgebracht en ik wist van niets. Tot ik Birth In Reverse, want zo heet het nummer, gisteren toevallig ontdekte. Sindsdien speelt het al twee dagen onafgebroken in mijn hoofd.

Dat is de tweede keer dat Annie Clark oftewel St. Vincent me dit lapt, ook in 2011 was ik volledig onder de voet van een nummer van haar.

Birth In Reverse is de de voorloper van een album dat ergens rond Valentijn zal verschijnen. Een hartstochtelijk nummer met speelse synths, een vettige bas, Marc Ribot-achtige uithalen op gitaar en een beat die hortend en stotend alle richtingen uitgaat. Gratis tip voor alle ambitieuze start-to-runners: uitstekende loopmuziek ook.

En dan die openingslijn:

Oh what an ordinary day
Take out the garbage, masturbate

Om maar te zeggen dat St. Vincent ook op deze plaat, ondanks een deal met een grote platenmaatschappij, gewoon haar eigen zin blijft doen. Zin in meer? Check dan zeker ook haar prachtige samenwerking met die andere muzikale zot, David Byrne.

St. Vincent treedt binnenkort op in pittoreske zalen als Postbahnhof in Berlijn, La Cigale in Parijs, Shepherds Bush Empire in Londen en Terminal 5 in New York. En ook in de AB in Brussel. U komt toch ook?

Overgang

2013 ging over vallen en opstaan, over kopen en verkopen, over lezen en schrijven.

Met een herstelde schouder, een nieuw huis en een afgewerkt boek (Solo) gaan we in 2014 voor meer van dat. Er ontluikt zich een nieuw verhaal in mijn hoofd, fietsvakantieplannen worden gesmeed en als deze eerste week een voorbode mag zijn, dan gaan we nog vele gezellige uren tegemoet in ons nestje.

Brand in het bos en dat in het midden van onze woonkamer, komt dat zien!

Mijn nieuwe schrijfplek kijkt uit op ons tuintje, komt dat zien!

Moge er in 2014 ook in uw brievenbus dagelijks een gratis zonnestraal komen binnenvallen.

En een massale valpartij van al onze achterwerken in de Soloboter, zou dat niet mooi zijn?

Hitsville Drunks / JC says JC

[Solo In Progress] #11: Reactie van uitgeverij #2 en #3

Op een dag zaten er twee mailtjes in de postbus:

#1:

Beste Igor Daems,

Met dank voor uw aanbod, moeten we u melden dat we uw manuscript niet weerhouden hebben voor publicatie bij onze uitgeverij. 
Beste groet. 

#2:

Geachte heer Daems,

Hartelijk dank voor uw manuscript “Solo”.

Het boek is zeker erg goed geschreven en houdt de belofte van een mooie literaire toekomst in zich. Alleen geeft onze uitgeverij geen literaire fictie uit en kunnen we het boek dus niet opnemen in ons fonds.

Toch bedankt om het op te sturen.

We hopen dat u spoedig de juiste uitgeverij vindt voor dit mooie boek.

Met vriendelijke groeten,

Verbaast het je dat ik vooral met dat tweede mailtje erg blij ben?

En de schrijver, hij hoopte voort.

The Frames - Happy: