34, Bij Café De Slappe Uier in Nijlen, Hang On (2008)

51 uur na mijn finish in de Grote Prijs Fatima voel ik mij eindelijk klaar om te berichten over deze wielerwedstrijd. Recuperatie was immers nodig, voor lichaam én geest.

Dat ik als kind droomde profwielrenner te worden dat kon u hier al uit opmaken. Het kind in mij zette dan ook prompt een vreugdedansje in toen ik werd uitgenodigd om deel te nemen aan de Grote Prijs Fatima. Een ware retrokoers: enkel fietsen met versnellingen op de buis en enkel ongeschoren benen werden toegelaten. Het parcours: een lus van twee kilometer door Nijlense straten (denk boerengat maar dan wel van een wulpse boerendochter) dat dertig maal diende afgelegd te worden. 60 zware kilometers in zwoele temperaturen.

Het startschot was een vuurpijltje. En weg waren wij. De snelsten zetten meteen de beuk erin en er ontstond al gauw een kopgroep van een vijftiental renners. Ik mis de aansluiting op een haar na en probeer drie ronden lang solo het gat te dichten. Tevergeefs. Ik trap op mijn adem (au) maar vind snel een tweede en samen met een viertal compagnons rij ik redelijk vlot naar de finish.

Als u vindt dat Michel Wuyts en José De Cauwer kunnen lullen tijdens wielerwedstrijden op tv dan kan ik ter hunner verdediging het volgende nu proefondervindelijk bijtreden:

- een gat dichtrijden is niet makkelijk, zeker niet alleen
- uit de wind zitten helpt
- supporters helpen ook, bedankt trouwens lieve dames voor het getier, geroep en geschreeuw, ronde na ronde
- gaandeweg de wedstrijd geraakte het groepje waar ik inzat zo op mekaar afgesteld dat wij altijd op hetzelfde moment en tegelijkertijd schakelden, als ware we een troep samenwonende vrouwen die op den duur samen beginnen te menstrueren
- te weinig drinken levert krampen op
- bouletten en krieken en een pintje zijn geen remedie tegen krampen maar smaken wel
- wij wielrenners dragen geen onderbroek in onze zemenlapkoersbroek! pas de culotte!


34, Vlieland, dEUS live (2011)

Eerlijk zijn duurt het langst: dEUS live was de laatste jaren niet altijd even scherp en strak als ik gewild had. Maar na regen komt de zon piepen: ze zijn terug in optima forma. Het bewijs zie je hier.

Dus ben ik toch weer puberaal benieuwd naar de nieuwe plaat, Keep You Close. Nog zeven keer slapen en hij is koopbaar. Jippiekajeej.

34, Antwerpen, Between The Bars (1997)

Zwemmen, spaghetti eten en de nieuwe Almodòvar zien, La Piel Que Habito. We hadden het misschien beter andersom gedaan zodat we de gruwelijke beelden weg had kunnen eten en zwemmen. Goeie film hoor, maar raar. En vies.

Ergens halverwege speelt in de film plots een klein, schoon liedje. Zoals er op een stort tussen het afval en het vuil opeens een lief klaproosje groeit. Of zoiets.

Dit bloempje heet Between The Bars van Elliott Smith, van de prachtige cd Either/Or (hier geslaagd gecoverd door Chris Garneau). Elliott stierf op 34-jarige leeftijd door twee messteken in de borststreek. Waarschijnlijk zelfmoord maar dat werd nooit helemaal bevestigd. Raar. En vies. Maar zo'n mooie muziek. Het leven zit vol contrasten.


17, Schönberg, If I Can't Change Your Mind (1993)

Een raakkoop was het, De Afrekening Volume 5. In 1993 was het nog van zakgeld bijeenleggen tot er genoeg was om een cd te kopen. En, boy, heb ik GEEN spijt gehad dat ik toen deze cd heb gekocht. Een verzamelplaat die mijn verdere muzikale leven heeft richting gegeven. Ik heb net nog even de tracklist overlopen en de oh!'s, de ah!'s en de aja!'s wisselden elkaar af. Een mand vol mooie vruchten en zelfs de paar rotte appels die ertussen zitten zijn best pruimbaar (oh! die fruitige woordspeling!). Omdat ik niet kan kiezen vindt u hieronder drie toppertjes van toen (het nummer van Sugar wordt gecoverd door The Decemberists). Maar eigenlijk zijn ze allemaal de moeite.

Als ik de cd nu nog eens volledig beluister dan is het plots terug 1993 en ben ik in Schönberg op de schommel voor onze chalet. Nostalgie ten top.


  1. Spin Doctors - Two Princes (4:18)
  2. Consolidated - You Suck (3:52)
  3. Radiohead - Creep (3:57)
  4. Alice in Chains - Would (3:28)
  5. The Tragically Hip - Courage (4:27)
  6. Belly - Feed the Tree (3:28)
  7. Ugly Kid Joe - Cats in the Cradle (4:02)
  8. Rage Against the Machine - Killing in the Name (5:14)
  9. Sugar - If I Can’t Change Your Mind (3:18)
  10. Soapstone - Why Should We Wait (4:57)
  11. Depeche Mode - I Feel You (4:34)
  12. Sonic Youth - Sugar Kane (5:57)
  13. The Choice - The Ballad of Lea & Paul (3:17)
  14. Deacon Blue - Your Town (4:16)
  15. Soul Asylum - Somebody to Shove (3:15)
  16. The Scabs - Can’t Call Me Yours (4:03)
  17. Manic Street Preachers - Little Baby Nothing (4:11)
  18. Sloan - Underwhelmed (4:43)

34, Antwerpen, Play The Game (2009)


Ok, ik weet het, uitlachen is onbeleefd maar de reclame van Telenet voor de Belgische voetbalcompetitie met die debiele woordspelingen is té belachelijk. Dus Telenet, ik lach u uit.

Trouwens, wat zou mij het Belgische voetbal nog interesseren? Ik kan immers elke zaterdag vanuit mijn raam het betere Afrikaanse voetbal zien. Op een waar patattenveld weliswaar (dat daar niet meer benen gebroken worden!) maar altijd entertainend, altijd leuk.

Afgelopen zaterdag was het blijkbaar een belangrijke match want er was zelfs een Afrikaanse Filip Joos ingehuurd om live commentaar te geven bij de wedstrijd. Er deed ook een scheidsrechter mee, helaas niet echt een deskundige want de match eindigde met de blauwe ploeg die ostentatief en en masse van het veld stapte na een volgens hen onterechte beslissing. De groene ploeg deed dan maar op hun eentje verder en scoorden uiteraard het ene na het andere doelpunt. Echt waar, echt gebeurd.

Om het op zijn Telenets te zeggen: Afrikaans voetbal in Spoor Noord, dat Kanu niet missen. Wie wil, kom gerust meekijken van op mijn vensterbank.


34, Antwerpen, Bad As Me (2011)

"it's the little things that make you happy" zei iemand ooit tegen mij en ze vulde aan :"it's only the little things that make you happy"

hier een klein dingetje waar ik heel blij van word: nieuwe muziek van Tom Waits en een boodschap van de grootmeester zelf

(voor alle duidelijkheid en om eventuele processen wegens smaad te vermijden: dit slaat niet op het kleine mannetje dat ik daarstraks in het zwembad zag)

1, Antwerpen, What's Another Year (1980)

Happy birthday to Little Clouds of Sounds, Happy birthday to you.

I've been waiting such a long time,
looking out for you
But you're not here
What's another year?

I've been waking such a long time,
reaching out for you
But you're not near
What's another year?

What's another year
For someone who's lost everything that he owns?
What's another year
For someone who's getting used to being alone?

I've been praying such a long time
It's the only way to hide the fear
What's another year?

What's another year
For someone who's lost everything that he owns?
What's another year
For someone who's getting used to being alone?

I've been crying such a long time
With such a lot of pain in every tear

What's another year?
For someone who is getting used to being alone
What's another year?
For someone who is getting used to being alone
What's another year?
For someone who is getting used to being alone

12, Schoten, Forks and Knives (La Fête) (2007)


Amai nu krijg ik plots veel negatieve aandacht, dacht de fonduevork. Gewoon omdat ik hier vastgehaakt lig te bengelen in de linkerhand van een twaalfjarigjongetje. Alsof dit alles mijn schuld is.

Laten we eens zot doen en fondue eten vanmiddag. Dat was het plan. Een normaal zaterdagmenu bestond uit hamburgers van de Quick of croque monsieurs of Chinees gaan halen bij de Chinees. Maar die vermaledijde zaterdagmiddag werd het dus fondue. Het gezin van vijf zat vredig aan tafel met de vertrouwde BRT Top 30 op de achtergrond en ook ietwat sukkelend met het concept. "Dus, ieder heeft zijn eigen vork. Je prikt een stuk vlees op die vork en je houdt die in de pot tot het vlees klaar is. Ok?"

De oudste zoon had moeite met het prikken. Hij was niet de handigste in een huis vol niet zo handige mensen. Dat ene stukje vlees wilde echt niet op die vork. De aanhouder wint, dacht de jongen. Hij spande zijn rechterarmspierballen op en duwde met alle macht zijn vork in het vlees, dat hij krampachtig vasthield in zijn andere hand. Zijn spieren winnen van het vlees. Zijn spieren winnen keihard want de vork schiet recht door het vlees recht zijn linkerhand in.

Het vredige tafeltafereel verandert in een nooit geziene chaos. De mama loopt in paniek naar de keuken. De zus en broer verbleken, van witter naar wit. De jongen zelf voelt zich van zijn sus gaan. Eén persoon blijft kalm: de papa-held. Hij neemt de hand van zijn zoon vast en trekt in één vlotte beweging de fonduevork eruit.

De jongen brengt de rest van de middag in de zetel door met twee gaatjes in zijn hand. De fonduevork wordt diep in een zelden gebruikte schuif gelegd en ziet voor de rest van zijn leven het daglicht niet meer.


21, Werchter, Paranoid Android (1997)

Zappen door youtube kan aangename gevolgen hebben. Kijk eens wat ik hier gevonden heb, Radiohead met Paranoid Android op Werchter in 1997. Formifuckintastisch!

Ik hoef de eerste noten maar te horen om spaceshuttlegewijs teruggeslingerd te worden naar die tijd. Ik weet nog perfect:

- waar ik die single gekocht heb (Virgin Megastore in Inno Schoten)
- voor welk examen ik toen aan het studeren was (database marketing)
- op welk meisje ik toen een oogje had in welk café (blond, blauwe ogen, 't diamantje in merksem)