Met een portefeuille vol opgespaarde Belgische franken in de achterzak, zo fietste ik van de Plantijnlei via de Eduard Steursstraat en Winkelstap naar het winkelcomplexje aan de Bredabaan.

Met een op hol slaand hart stapte ik de Vanden Borre binnen en begaf ik mij met een fikse tred naar achter, vrolijk alle stofzuigers, haardrogers en verkopers in rode hemden negerend.

Met hopeloos veel twijfel in mijn hoofd bekeek ik cd na cd, van Abba tot ZZ Top, van acid house tot white metal, tot ik eindelijk een keuze kon maken.

Met een broek vol spanning fietste ik huiswaarts, met het bekende blauwe zakje met gele letters stevig rond mijn stuur geklemd.

Met een verse tas thee voor mij en gewijde stilte rond mij maakte ik op mijn kamer het cd-doosje open en stak ik het schijfje in mijn trouwe vriend Sony.

Met gesloten ogen drukte ik op de playknop van de afstandsbediening en liet ik de net aangeschafte muziek haar werk doen.

Met spijt in het hart neem ik afscheid van de gisteren failliet gegane Free Record Shop keten, ook al koop ik mijn muziek tegenwoordig op vinyl in de betere Antwerpse platenzaak of online in de cloud, ik zal de Free Record Shop nooit vergeten.

Alleen al voor de vele centjes (+/- 400 cd's x 600 bef = 240.000 bef = 6.000 euro) die ik daar achterliet.

Maar wat er voor in de plaats kwam is niet minder dan onbetaalbaar. Kom maar eens kijken in mijn cd-kast.

Van de 92e cd die ik er kocht (Swordfishtrombones) is dit het wondermooie Johnsburg, Illinois van Tom Waits.