It's my birthday and I'll kraai if I want to. Met een tekening van een kraai met een kroon op. Dat op Instagram/Twitter/Facebook posten, het leek me wel grappig om mijn zoveelste verjaardag in te zetten.
Helaas was het effectief bijna van cry-en, toen ik na een verrassingsontbijt terug het bed moest inkruipen wegens een wat voel ik me belabberd-gevoel van jewelste. In plaats van een dagje genieten van koffiebar, boekenwinkel en platenzaak werd het een dagje uitzieken in bed.
Om zeven uur stak ik me vol Dafalgan zodat ik me toch nog met het liefje richting verjaardagsdiner kon begeven. We aten verse kaaskroketten en een sappige steak in dit restaurant, een verborgen parel in de Lange Leemstraat maar dat verdient een apart blogstukje, later.
Toen wilde het liefje nog iets gaan drinken in de Zeppelin. 'Ok eentje dan,' zei ik. Wat ik daar zag, heeft mij blij gemaakt. Wat ik daar zag, heeft mij diep geraakt. De Zeppelin stond vol met vriendjes en vriendinnetjes, surprise, surprise!
En the best was yet to come. U weet nog hoe ik tijdens de Retro Ronde van Vlaanderen in het decor belandde en hoe ik mezelf en mijn fiets serieus pijn deed. Die laatste bleek onherstelbaar. De fiets die ik had sinds mijn zeventiende levensjaar was twintig jaar later rijp voor de schroothoop. Dàcht ik.
Want wat bleek: de vriendjes en vriendinnetjes (met in het bijzonder SVDA, tja hij heeft liever niet dat ik zijn volledige naam gebruik ...) hebben de afgelopen weken veel werk en tijd geïnvesteerd om het wrak om te toveren tot een nieuwe fiets en die stond daar blinkend mooi op mij te wachten in de Zeppelin:
Hetzelfde kader werd gezocht en gevonden en alle nog bruikbare onderdelen van mijn oude fiets werden overgezet.
Het noodlottige nummer van de Retro Ronde van Vlaanderen kreeg ook op de nieuwe fiets een plaatsje.
Als kers op de taart kreeg ik ook een nieuw, volstrekt uniek, eigenhandig gemaakt en gepersonaliseerd Solo-truitje (met dank aan VL). Want mijn vorig Solo-truitje werd door de ambulanciers vakkundig kapot geknipt.
En eindelijk haalde ik ook de pers met het verhaal, met een foto van het ongeluk:
Wat voor een vrienden heb ik toch. En wat voor een liefje, die alles in gang heeft gezet. Ik mag mijn beide pollekes wel kussen, zoveel is duidelijk.
En als het nu eens zou willen stoppen met regenen dan kan ik een toertje gaan fietsen. Met mijn nieuw//oude fiets. Fantastisch.
Queen - Friends Will Be Friends:
Helaas was het effectief bijna van cry-en, toen ik na een verrassingsontbijt terug het bed moest inkruipen wegens een wat voel ik me belabberd-gevoel van jewelste. In plaats van een dagje genieten van koffiebar, boekenwinkel en platenzaak werd het een dagje uitzieken in bed.
Om zeven uur stak ik me vol Dafalgan zodat ik me toch nog met het liefje richting verjaardagsdiner kon begeven. We aten verse kaaskroketten en een sappige steak in dit restaurant, een verborgen parel in de Lange Leemstraat maar dat verdient een apart blogstukje, later.
Toen wilde het liefje nog iets gaan drinken in de Zeppelin. 'Ok eentje dan,' zei ik. Wat ik daar zag, heeft mij blij gemaakt. Wat ik daar zag, heeft mij diep geraakt. De Zeppelin stond vol met vriendjes en vriendinnetjes, surprise, surprise!
En the best was yet to come. U weet nog hoe ik tijdens de Retro Ronde van Vlaanderen in het decor belandde en hoe ik mezelf en mijn fiets serieus pijn deed. Die laatste bleek onherstelbaar. De fiets die ik had sinds mijn zeventiende levensjaar was twintig jaar later rijp voor de schroothoop. Dàcht ik.
Want wat bleek: de vriendjes en vriendinnetjes (met in het bijzonder SVDA, tja hij heeft liever niet dat ik zijn volledige naam gebruik ...) hebben de afgelopen weken veel werk en tijd geïnvesteerd om het wrak om te toveren tot een nieuwe fiets en die stond daar blinkend mooi op mij te wachten in de Zeppelin:
Hetzelfde kader werd gezocht en gevonden en alle nog bruikbare onderdelen van mijn oude fiets werden overgezet.
Het noodlottige nummer van de Retro Ronde van Vlaanderen kreeg ook op de nieuwe fiets een plaatsje.
Als kers op de taart kreeg ik ook een nieuw, volstrekt uniek, eigenhandig gemaakt en gepersonaliseerd Solo-truitje (met dank aan VL). Want mijn vorig Solo-truitje werd door de ambulanciers vakkundig kapot geknipt.
En eindelijk haalde ik ook de pers met het verhaal, met een foto van het ongeluk:
Wat voor een vrienden heb ik toch. En wat voor een liefje, die alles in gang heeft gezet. Ik mag mijn beide pollekes wel kussen, zoveel is duidelijk.
En als het nu eens zou willen stoppen met regenen dan kan ik een toertje gaan fietsen. Met mijn nieuw//oude fiets. Fantastisch.
Queen - Friends Will Be Friends: