Al wekenlang hangt er een plastieken zakje in de top van de boom recht over ons appartement. Een wit zakje van 13 in een dozijn. Plots hing het daar, zo goed vastgemaakt alsof iemand het er met veel geduld was gaan inhangen. Alsof die boom zich wil overgeven aan de andere bomen.

Als het waait dan wijst het vrolijk wapperend de windrichting aan. Als het windstil is dan hangt het er troosteloos bij. Als het regent dan wordt het nat. Als het sneeuwt, dan vallen er sneeuwvlokken in. Als het dooit, dan ontstaat er een plasje van smeltwater in het zakje. Als het stormt, dan moet het zich inspannen om te blijven hangen. Maar het laat niet los, het blijft halsstarrig vasthouden.

Niemand maakt het los want niemand kan eraan. Alleen vogels hebben de mogelijkheid, maar die tonen geen interesse.

Op een dag zal het zakje weg zijn. Ik zal het missen.

Ik denk erover na om een hoogtewerker te bestellen, het zakje voorzichtig los te maken en het voor eeuwig in te kaderen aan een prominente muur. Om ons te inspireren om nooit los te laten.

Anyway the wind blows - JJ Cale