Jongens en hun ballen, een onafscheidelijke combinatie. 6 woonsten geleden deelden mijn broer en ik een slaapkamer. Op die kamer werd niet enkel geslapen, er werd ook huiswerk gemaakt, met de autootjes gespeeld, strips gelezen en vooral veel gevoetbald. Mijn goal was de kleerkast, mijn broer zijn goal was de ruimte tussen onze bureau's. Ganse wedstrijden hebben wij daar afgewerkt, er werden vrijschoppen genomen (met een muurtje!), er werd gescoord uit corners, er werden penalty's gestopt en gele en rode kaarten uitgedeeld. We deden een-tweetjes met de muur, we tackelden er op los. En dit alles op een speelveld van zéker 6 m².

Natuurlijk niet met een echte bal, het zou niet lang geduurd hebben of we vlogen naar onze kamer (ah nee, dat klopt niet, naar beneden dan). Nee, daarvoor hadden wij een pluchen bal. "Gaan we met de pluchen bal sjotten?" is de zin die ik in mijn leven volgens mij vaker uitgesproken heb dan "wanneer gaan we eten?" of "is het nog ver?". Uren plezier met zoiets simpel, met het berekend risico nu als een oude man te klinken: "dat zie ik de jeugd van tegenwoordig niet doen zenne, met hun wii's en al ..."

Toen ik deze week in Ikea was en een winkelkar vol pluchen ballen zag staan sprong mijn hart dan ook een tel over. Na zeven seconden twijfelen, grabbelde ik de bal van de foto mee. En nu ben ik al drie dagen in mijn living aan het sjotten. Vandaag heb ik mijn vrijtraptechniek geoefend: ik probeer van 4 meter afstand met buitenkant rechts de bal net op de zetel te trappen. Plezánt!

En met Level 42 op de achtergrond voel ik mij helemaal back in our slaapkamer van de Marialei 26. Echt plezánt!