Met een hongerklop de Cauberg op

Hoe dichter ik bij Nederland kom hoe hoger ik de stand van de ruitenwissers moet zetten. Met elke lawaaierig vallende druppel op de voorruit zakt mijn motivatie een beetje. Maar wachten op goed weer is deze zomer als wachten op Godot dus rij ik toch maar door naar Valkenburg om mijn plan uit te voeren: het parcours van de Amstel Gold Race rijden. Ik reed dit jaar al een kleine Ronde Van Vlaanderen en een kleine Luik-Bastenaken-Luik, de hellingen van de enige Nederlandse klassieker verkennen leek me een logische volgende stap. Op de uitstekende website kan je de mogelijke routes (drie lussen) en hellingen bekijken. Je kan je ook registreren voor de tijdsregistratie op enkele hellingen. Achteraf op de site kan je jouw tijd dan vergelijken met andere renners.

Ik parkeer mijn auto voorbij de top van de Cauberg. Het besef dat ik dan eindig met een zware beklimming komt pas later. Ondanks de aanhoudende regen ben ik zo enthousiast dat ik naar beneden suis om mijn tocht te beginnen met een beklimming van deze heuvel van het Nederlandse volk, zoals de Cauberg genoemd wordt. Ik ben niet opgewarmd maar rij toch heel vlot naar boven, onderweg enkele collega's voorbijstekend. Snel sta ik op de top (141 meter) en begin aan ik aan lus drie. Dit is de finale van de Amstel Gold Race, in totaal 79 kilometer. Ik passeer de plek waar op 23 september de finish van het wereldkampioenschap wielrennen zal liggen. Niet op de top van de Cauberg zoals tijdens de Amstel Gold Race maar 1,5 kilometer verder. Ik beeld mij in dat ik ben ontsnapt uit een kopgroep en  naar de wereldtitel rij.

Het enthousiasme ebt snel weg. Het zijn zware kilometers. Er is geen vlakke meter te bespeuren, het gaat constant op en af. Door de natte wegen ben ik heel voorzichtig in het afdalen, mijn remblokjes kloppen overuren. Het klimmen gaat minder en minder vlot, vooral omdat ik blijf weigeren om op het kleinste blad van mijn triple te schakelen. Onderweg fiets ik mijn schoenen en voeten doornat omdat het onmogelijk is om de riviertjes van dalend regenwater te vermijden. En aangekomen op de top van de hellingen verstoppen de mooie panorama's zich achter de regenwolken en de mist.

Dan maak ik een fout. Ik vergeet voldoende te eten en te drinken mede door het afwezige picknickweer. En dan is ie er: de fringale, de hongerklop. Ik geraak niet meer vooruit. Ik prop twee honingkoeken in mijn mond en drink een halve drinkbus leeg maar het is te laat. Ik word langs alle kanten voorbij gestoken. En omdat er weer eens een regenwolk beslist zijn inhoud te lozen beslis ik om rechtstreeks naar Valkenburg te rijden, de Eyserbosweg en de Keutenberg zullen voor een volgende keer zijn. In Valkenburg aangekomen wacht mij uiteraard nog die Cauberg. Ik vervloek mezelf en mijn parkeerbeslissing. Ik leg de ketting op de allerkleinste versnelling, leg mijn handen in het midden van mijn stuur en kijk enkel nog naar mijn voorwiel. In een ooghoek zie ik op mijn fietscomputer dat ik amper 8 km/u haal. De krampen kruipen van mijn benen tot achter mijn oren. Maar ik blijf fietsen en eindelijk bereik ik mijn auto.

Al bij het wegrijden uit Valkenburg weet ik dat ik hier wil terugkomen. Maar alleen als de zon schijnt.

De 100 meest legendarische wielertruitjes

Lees de koers op zijn best: 'De 100 meest legendarische wielertruitjes", uitgegeven bij Borgerhoff & Lamberigts. Het boek doet wat het belooft: 100 truitjes laten zien en vertellen waarom ze zo legendarisch zijn. Van 1949 tot 2011, van Coppi tot Cavendish, van Bianchi tot HTC High Road. Van prachtige retrotruitjes (Rik Van Linden - 1975 - Bianchi Campagnolo - lichtblauw) tot spuuglelijke (Edwig Van Hooydonck - 1989 - Superconfex). De selectie is arbitrair en uiteraard niet volledig maar dat is bijzaak. Je leest meeslepende verhalen over coureurs van vroeger en nu en ondertussen kan je wegdromen bij die kleuren en namen van vaak al lang vergeten sponsors. Een boek voor de wielerliefhebber, hoe jong of oud die ook is, en voor de alsmaar groter wordende groep van fans van retrotruitjes. Bij wieleroutfits.nl spelen ze trouwens handig in op die hype, je kan er een heel aantal van die prachtexemplaren (Faema, Bic, Del Tongo, Bianchi, ...) online aanschaffen.

Ik heb zelf ook een aantal retrotruitjes in mijn kast liggen. Een gouden trui (mét regenboograndjes) en deze van Festina. Hieronder mijn bescheiden bijdrage aan het boek. Hier is nr. 101: 'Het grote Franse bedrog'.

In de jaren '90 stond er een renner op die het Franse wielrennen hoop gaf na de gloriejaren van Bernard Hinault (vijf tourzeges) en Laurent Fignon. Troonpretendenten genoeg die periode maar zowel Charly Mottet als Jean-François Bernard als Laurent Jalabert slaagden er niet in om de Tour te winnen. Maar het godenkind Richard Virenque zou dat wel doen. Hij won zeven keer het bergklassement en verscheidene etappes en na de (saaie) jaren van suprematie van über-tijdrijder Miguel Indurain (ook vijf tourzeges) was het stilaan tijd dat er nog eens een klimmer de Tour won. 1998 zou het gezegende jaar moeten zijn voor Richard Virenque en Festina. Het werd inderdaad een Festina-tour maar dan wel in negatieve betekenis. Kort voor de start werd verzorger Willy Voet gevat met doping in zijn wagen. De voltallige ploeg werd uit de Tour gezet en alle renners en ploegleiding bekenden ook dopinggebruik. Alle renners behalve één: Richard Virenque, hij hield de kaken stevig op mekaar. En omdat hij nooit een positief plasje afleverde werd hij nooit geschorst door de UCI. Ook in de volgende jaren nam hij deel aan de Tour. Uiteindelijk bekende hij toch dopinggebruik en kreeg hij de verdiende schorsing. Hij kwam terug en won nog wedstrijden, onder meer Parijs-Tours in 2001 na een lange vlucht met Jacky Durand.

Mooi truitje, dat absoluut, maar de smaak van bedrog die er aan vast hangt zorgt ervoor dat ik toch liever met mijn gouden truitje ga fietsen.

Het drama van Rudy Dhaenens

In de twitter- en iPhoneloze jaren '80 volgde ik de Tour via een transistorradiootje. Ingepakt in plastic, om beschadiging door het strandzand van badplaats Middelkerke te voorkomen. Met mijn nonkels en bompa vormden we een cirkel rond de radio. Een iemand hield de antenne vast tussen duim en wijsvinger om de juiste frequentie niet te verliezen. Iemand anders keek zo serieus dat de niet-geïnteresseerde strandgangers automatisch een toontje lager zongen. Er is eigenlijk geen spannendere manier om de koers te volgen. 

Op 12 juli 1989 was er meer animo dan anders rond de radio. Er reed een Belg voorop in de laatste kilometers van de rit. Rudy Dhaenens was ontsnapt en reed solo naar de meet, daar was de verslaggever zeker van. Onze gefronste wenkbrauwen ontspanden even en onze mondhoeken klommen naar boven. Het was dat jaar nog niet veel soeps geweest voor de Belgen. Ja, een mooie ritzege van Etienne De Wilde maar dat was het dan ook. Vandaag, in de 11e etappe kwam er een mooie overwinning bij. Komaan, Rudy, komaan, niet plooien. Ook de vrouwelijke familieleden staken hun oren naar voren om beter te kunnen luisteren.

Tot plots, een donderslag bij heldere hemel. Figuurlijk dan want de zon bleef gewoon verder schijnen en er was geen donderwolk te bespeuren. In de jaren '80 was het trouwens altijd goed weer in de zomer. De stem van de verslaggever hoestte het uit: 'Een val! Rudy Dhaenens valt in een bocht!' Het zal toch niet waar zijn zeker. Dit kon niet. Wij keken mekaar aan. Onze gelaten spraken boekdelen: komaan, Rudy, sta recht en fiets verder. De voorsprong was toch groot genoeg? 

Tot de volgende donderslag. 'Rudy Dhaenens staat aan de kant met een klapband. Hij kan niet verder. En nu komen de achtervolgers voorbij. Rudy Dhaenens gaat niet winnen, dames en heren. Wat een drama.' Zelden ben ik zo ontgoocheld geweest, vooral toen bleek dat uiteindelijk de Nederlander Mathieu Hermans onze landgenoot Eddy Planckaert klopte in de sprint voor de ritzege. De ene nonkel heeft de hele dag niets meer gezegd. Bompa weigerde die avond om naar het sportnieuws te kijken. En ik denk nog vaak terug het beeld van de onfortuinlijke Rudy Dhaenens die zijn fiets bijna stuk sloeg van teleurstelling. 

Bekijk die finale hier. Op 21'20" gebeurt die fatale valpartij. Elke keer als ik het terugzie hoop ik dat hij rechtblijft. Tevergeefs. 

La Chouffe Classic

Het plan lag niet lang op voorhand vast. Het begon met een onschuldige vraag van B. : 'Iemand zin om zaterdag een tourke te gaan rijden?'  Hij had het niet over de gebruikelijke tour Albertkanaal-Netekanaal of een rit door de haven van Antwerpen maar over de La Chouffe Classic. We wachtten nog even af wat de weermannen en –vrouwen voorspelden en toen dat bleek mee te vallen (bewolkt, weinig kans op regen, we zijn snel tevreden dezer dagen) spraken we af om op een ontieglijk vroeg uur  te vertrekken naar de Ardennen, meerbepaald Houffalize, de startplaats voor deze toertocht.

In de auto werden de gesmeerde pistoletjes en de bananen vlot naar binnen gespeeld. We parkeerden de wagen in een wei, haalden onze fietsen van het rek en uit de koffer en fietsten het dal in richting vertrekplaats. Dat we dan straks die helling na rit opnieuw zouden moeten doen maar dan wel opwaarts, daar dachten we nog niet aan.  De mannen van het gezelschap kozen voor de toer van 105 km, de vrouwen voor die van 70 km. Na een zachte aanloop was het tijd voor de eerste helling.  Leuk aan de La Chouffe Classic is dat op bepaalde hellingen je kan meedingen naar het bergklassement. Je tijd wordt dan via een chip tussen de voet en de top opgemeten. Helaas moest je hier op voorhand voor ingeschreven zijn. Maar volgend jaar doe ik hieraan mee, zeker weten.

Door het prachtige landschap van de Ardennen ging het van de ene helling naar de andere. Met als absolute hoogtepunt (letterlijk dan) de Col de la Haussière. Volgens kenners als Marc Uytterhoeven de zwaarste helling die je in België kan oprijden. De klepper begint in La Roche waar het op de kasseitjes van het centrum heel steil naar boven gaat. Degenen die het parcours niet kennen (ik!) en voor het eerst hier naar boven rijden (ik!) denken dan: 'oh, leuk, hoe steil, ik zal hier eens een demarrage plaatsen en wat renners voorbij rijden, dit kan toch nooit lang blijven duren'. Think again, want het blijft wel duren. En het blijft supersteil. Na hard gezwoeg op de kleinste versnelling kom je bij het kerkhof aan waar verschillende renners op een muurtje zitten te bekomen. ‘Yes, het zit erop!’ Think again. Want na een korte afdaling gaat het weer steil naar boven. Je ziet nu het einde van de helling wel liggen en als je een fotograaf ziet die verwoed elke deelnemer op de gevoelige plaat vastlegt, denk je: “Yes, nu zit het er echt op!” Geloof het of niet maar alweer: think again. Na een volgende korte afdaling gaat het weer steil naar boven. Nu wordt het kaf van het koren gescheiden. Vele deelnemers moeten van de fiets. Ik hoor enkel mijn eigen gehijg. Afzien als de beesten tot je eindelijk de top bereikt. Amai, wat een klim. Dit zijn de percentages:

Deel 1: 1,2 km aan 13/14%

Deel 2: 0,8 km aan 18%

Deel 3: 2 km aan 11/12%

En zo zag ik er uit tijdens de klim: 

Belgen in de Tour 2012

Nog vier keer slapen en de Ronde van Frankrijk anno 2012 begint in Luik. Ik voel de spanning elke dag stijgen. Met al die Tourspecials die verschijnen bij de kranten kom ik helemaal in de stemming. Op de een of andere chauvinistische manier vind ik het elk jaar belangrijk hoeveel Belgen er aan de start zullen staan. Na het laattijdig afmelden van Stijn Van den Bergh van Omega-Pharma Quickstep zullen ze uiteindelijk met veertien helden zijn om ons landje te vertegenwoordigen. Hier staan ze in willekeurige volgorde, met mijn bescheiden mening over hun rol/kansen/ambities.

Jurgen Van den Broeck / Lotto Belisol. Onze grootste kanshebber in het algemeen klassement. Ik ben benieuwd of zijn rigoureuze trainingen in de Spaanse bergen hem nog verbeterd hebben. Zijn tijdrit in de Dauphiné laat in ieder geval veel goeds verhopen. Lang geleden dat we nog eens kans hadden op een podium en het zou nogal wat zijn na de prachtige derde plaats van Thomas De Gendt in de Giro.

Jelle Vanendert / Lotto Belisol. De Tour van de bevestiging voor Jelle. Superknecht van Jurgen in de bergen en zou die rol wel eens kunnen invullen door bergop aan te vallen om zo de andere ploegen onder druk te zetten. Opnieuw een ritzege lijkt me moeilijk maar ik verwacht hem wel in de bergetappes.

Jurgen Roelandts / Lotto Belisol. Onderdeel van de trein die Greipel naar ritzeges moet loodsen. Dat zit er zeker in, nu Cavendish gewicht aan het kwijtspelen is voor de Olympische Spelen en daardoor duidelijk met een mindere sprint zit.

Francis De Greef / Lotto Belisol. Maakt eindelijk zijn Tourdebuut. Volledig in dienst weliswaar maar hij is er toch maar mooi bij.

Dries Devenyns / Omega Pharma Quickstep. Devenyns krijgt hopelijk een vrije rol want ik acht hem zeker in staat om een etappe te winnen in één van de overgangsritten. Jammer genoeg denkt het halve peloton dat ze daartoe in staat zijn.

Kevin De Weert / Omega Pharma Quickstep. Een herhaling van zijn prachtige twaalfde plaats van vorig jaar lijkt me er niet in te zitten. Gezien de ambities van zijn ploegmakkers Leipheimer en Martin zal hij zich moeten schikken naar een knechtenrol. Maar hij zal zeker in beeld rijden.

Romain Zingle / Cofidis. Tweede Tour voor deze beloftevolle Waal. Ik verwacht hem, als lid van deze ploeg vrijbuiters, zeker in een ontsnapping. Tenzij Taaramae onverwacht goed scoort en hij zijn ploegmaten laat werken voor zijn klassement.

Jan Ghyselinck / Cofidis. Onze jongste deelnemer. Er wordt weinig verwacht van deze grote belofte. Dat geeft hem hopelijk veel zin om iets te ondernemen. Zijn conditie is in ieder geval prima in orde, dat heb ik zelf vastgesteld tijdens het BK.

Kris Boeckmans / Vacansoleil. Enige Belg bij deze ploeg terwijl zeker ook Frederik Veuchelen in de selectie verwacht werd. De ploegleiding hoopt dat hij zijn snelle benen kan laten zien. Dat wordt natuurlijk zeer moeilijk in de belangrijkste rittenwedstrijd van het jaar waar alle grote spurttenoren aanwezig zijn.

Philippe Gilbert / BMC. Vorig jaar deze tijd zou ik gezegd hebben: schrijf Gilbert maar op voor de tweede etappe naar Seraing. Maar in dit kwakkeljaar zal het niet evident worden. Hij zal er dichtbij zijn maar winnen, dat denk ik niet. Voor de rest zal hij zijn uiterste best doen om Evans naar een nieuwe eindzege te loodsen. Evans had het slechter kunnen treffen.

Nick Nuyens / Team Saxo Bank. Hij mag het tegendeel bewijzen maar Nuyens lijkt me geen man voor de Tour. Het nerveuze gedoe en het loodzware parcours lijken me geen spek voor zijn bek. Hij krijgt wel de vrijheid van ploegleider Riis om voor een etappezege te gaan. Het zou fantastisch zijn mocht het lukken.

Maarten Wynants / Rabobank. Een Tour in dienst van de Hollanders. Doet denken aan Marc Wauters, bijgenaamd De Soldaat, en zijn gloriemoment in de Tour van 2001 waar hij in Antwerpen een rit won en het geel pakte. Wie weet?

Johan Van Summeren / Garmin - Barracuda. Een Tour in dienst van Hesjedal. Knap dat hij er bij is in deze sterke selectie al geloof ik nooit dat Hesjedal na die zware Giro nog kan schitteren in de Tour.

Maxime Monfort / Radioshack - Nissan. Die staat zeker in mijn Megabikeploeg. Sterke renner die bij afwezigheid van Andy en de beperkte ambities van Fränk Schleck wel eens voor een hele knappe prestatie zou kunnen zorgen. Ik durf gokken op top tien.

Ok, nog vier keer slapen dus. Ik kan niet wachten.