Amai nu krijg ik plots veel negatieve aandacht, dacht de fonduevork. Gewoon omdat ik hier vastgehaakt lig te bengelen in de linkerhand van een twaalfjarigjongetje. Alsof dit alles mijn schuld is.
Laten we eens zot doen en fondue eten vanmiddag. Dat was het plan. Een normaal zaterdagmenu bestond uit hamburgers van de Quick of croque monsieurs of Chinees gaan halen bij de Chinees. Maar die vermaledijde zaterdagmiddag werd het dus fondue. Het gezin van vijf zat vredig aan tafel met de vertrouwde BRT Top 30 op de achtergrond en ook ietwat sukkelend met het concept. "Dus, ieder heeft zijn eigen vork. Je prikt een stuk vlees op die vork en je houdt die in de pot tot het vlees klaar is. Ok?"
De oudste zoon had moeite met het prikken. Hij was niet de handigste in een huis vol niet zo handige mensen. Dat ene stukje vlees wilde echt niet op die vork. De aanhouder wint, dacht de jongen. Hij spande zijn rechterarmspierballen op en duwde met alle macht zijn vork in het vlees, dat hij krampachtig vasthield in zijn andere hand. Zijn spieren winnen van het vlees. Zijn spieren winnen keihard want de vork schiet recht door het vlees recht zijn linkerhand in.
Het vredige tafeltafereel verandert in een nooit geziene chaos. De mama loopt in paniek naar de keuken. De zus en broer verbleken, van witter naar wit. De jongen zelf voelt zich van zijn sus gaan. Eén persoon blijft kalm: de papa-held. Hij neemt de hand van zijn zoon vast en trekt in één vlotte beweging de fonduevork eruit.
De jongen brengt de rest van de middag in de zetel door met twee gaatjes in zijn hand. De fonduevork wordt diep in een zelden gebruikte schuif gelegd en ziet voor de rest van zijn leven het daglicht niet meer.
