51 uur na mijn finish in de Grote Prijs Fatima voel ik mij eindelijk klaar om te berichten over deze wielerwedstrijd. Recuperatie was immers nodig, voor lichaam én geest.

Dat ik als kind droomde profwielrenner te worden dat kon u hier al uit opmaken. Het kind in mij zette dan ook prompt een vreugdedansje in toen ik werd uitgenodigd om deel te nemen aan de Grote Prijs Fatima. Een ware retrokoers: enkel fietsen met versnellingen op de buis en enkel ongeschoren benen werden toegelaten. Het parcours: een lus van twee kilometer door Nijlense straten (denk boerengat maar dan wel van een wulpse boerendochter) dat dertig maal diende afgelegd te worden. 60 zware kilometers in zwoele temperaturen.

Het startschot was een vuurpijltje. En weg waren wij. De snelsten zetten meteen de beuk erin en er ontstond al gauw een kopgroep van een vijftiental renners. Ik mis de aansluiting op een haar na en probeer drie ronden lang solo het gat te dichten. Tevergeefs. Ik trap op mijn adem (au) maar vind snel een tweede en samen met een viertal compagnons rij ik redelijk vlot naar de finish.

Als u vindt dat Michel Wuyts en José De Cauwer kunnen lullen tijdens wielerwedstrijden op tv dan kan ik ter hunner verdediging het volgende nu proefondervindelijk bijtreden:

- een gat dichtrijden is niet makkelijk, zeker niet alleen

- uit de wind zitten helpt

- supporters helpen ook, bedankt trouwens lieve dames voor het getier, geroep en geschreeuw, ronde na ronde

- gaandeweg de wedstrijd geraakte het groepje waar ik inzat zo op mekaar afgesteld dat wij altijd op hetzelfde moment en tegelijkertijd schakelden, als ware we een troep samenwonende vrouwen die op den duur samen beginnen te menstrueren

- te weinig drinken levert krampen op

- bouletten en krieken en een pintje zijn geen remedie tegen krampen maar smaken wel

- wij wielrenners dragen geen onderbroek in onze zemenlapkoersbroek! pas de culotte!