Een doordeweekse conversatie bij de bakker deed me het weer beseffen: koetjes en kalfjes zijn geen spek voor mijn bek. Het gesprek ging als volgt:
"Het is ne kouwe Pasen dees jaar" zei de bakkersvrouw.
"Ja. Niet aan te doen. Nog twee chocoladen koffiekoeken erbij" zei de klant voor mij.
"Wat is dat voor een taart?"
"Dat is ne biscuit. En die andere is op basis van bavarois. Dat is lekker, zenne."
De klant zweeg en stond besluiteloos van het ene been op het andere te wiegen. Tot hij plots naar boven keek.
"Heeft de Staf die klok nog altijd niet laten maken?" De klant wees naar het bovenste schap.
"Nee, de zekering is eens gesprongen en we dachten dat het met die klok te maken had. Maar dat was niet. En dan hebben we het maar zo gelaten."
"Oh."
"En den deze is met yoghurt"
"Ah, nee, eikes. Geeft maar die biscuit."
"Dewelke?"
"Oh, da is eender."
"Nee nee, den deze is afgewerkt met melkchocolade en den andere met pure chocolade."
"Het is toch eender, zenne. Chocolade is chocolade."
"Ok, dan komt het op 15 euros en 10 centjes."
Enzovoort.
Waarom ik u dit vertel? Wel, omdat ik:
1) geweldig kan genieten van dit soort conversaties
2) ik niet in staat ben om hetzelfde soort conversatie te voeren
Als men mij bij de bakker zegt: "nogal een weer, hè meneer", dan sta ik altijd met mijn mond vol tanden.
1) omdat ik meestal niet weet wat voor een weer het is (ik ben daar zo niet mee bezig, 's ochtends vroeg) en naar buiten kijken om even te checken dan belachelijk is
2) omdat ik echt niet weet wat te antwoorden, "ja" lijkt me ze kort en "nee" niet gepast
Soms oefen ik op voorhand en heb ik wel een snedig en passend antwoord klaar. Maar je zal het altijd zien, dan vragen ze niet naar het weer, die dekselse bakkersvrouwen. Dan hebben ze plots alle aandacht voor de mama met kind dat net de winkel binnenkomt of zijn ze plots druk bezig met het schikken van de pateekes.
Conclusie? Ik denk dat ik eerder een observator ben dan een echte deelnemer van het alledaagse leven. Laat mij maar kijken en luisteren naar de mensen. Weer of geen weer.
"Het is ne kouwe Pasen dees jaar" zei de bakkersvrouw.
"Ja. Niet aan te doen. Nog twee chocoladen koffiekoeken erbij" zei de klant voor mij.
"Wat is dat voor een taart?"
"Dat is ne biscuit. En die andere is op basis van bavarois. Dat is lekker, zenne."
De klant zweeg en stond besluiteloos van het ene been op het andere te wiegen. Tot hij plots naar boven keek.
"Heeft de Staf die klok nog altijd niet laten maken?" De klant wees naar het bovenste schap.
"Nee, de zekering is eens gesprongen en we dachten dat het met die klok te maken had. Maar dat was niet. En dan hebben we het maar zo gelaten."
"Oh."
"En den deze is met yoghurt"
"Ah, nee, eikes. Geeft maar die biscuit."
"Dewelke?"
"Oh, da is eender."
"Nee nee, den deze is afgewerkt met melkchocolade en den andere met pure chocolade."
"Het is toch eender, zenne. Chocolade is chocolade."
"Ok, dan komt het op 15 euros en 10 centjes."
Enzovoort.
Waarom ik u dit vertel? Wel, omdat ik:
1) geweldig kan genieten van dit soort conversaties
2) ik niet in staat ben om hetzelfde soort conversatie te voeren
Als men mij bij de bakker zegt: "nogal een weer, hè meneer", dan sta ik altijd met mijn mond vol tanden.
1) omdat ik meestal niet weet wat voor een weer het is (ik ben daar zo niet mee bezig, 's ochtends vroeg) en naar buiten kijken om even te checken dan belachelijk is
2) omdat ik echt niet weet wat te antwoorden, "ja" lijkt me ze kort en "nee" niet gepast
Soms oefen ik op voorhand en heb ik wel een snedig en passend antwoord klaar. Maar je zal het altijd zien, dan vragen ze niet naar het weer, die dekselse bakkersvrouwen. Dan hebben ze plots alle aandacht voor de mama met kind dat net de winkel binnenkomt of zijn ze plots druk bezig met het schikken van de pateekes.
Conclusie? Ik denk dat ik eerder een observator ben dan een echte deelnemer van het alledaagse leven. Laat mij maar kijken en luisteren naar de mensen. Weer of geen weer.