Dat is zo typisch. Heb ik net mijn Humo-abonnement opgezegd en schitteren er toch wel twee fantastische artikels in de editie van vorige week zeker? Alsof ze wisten dat ik ermee gestopt was en ze mij op deze manier slecht willen doen voelen omwille van mijn afvalligheid na jarenlange lezerstrouw. Het interview met het koppel Jeroom en Elodie Ouedraogo is van een zeldzame spontaniteit en de liefde druipt er af zonder ook maar één ogenblik melig te worden. Sterk. En het interview met Michael Foley over zijn boek 'The Age of Absurdity', nu in vertaling verschenen als 'Absurde overvloed', heb ik drie keer herlezen. And counting.
Mr Foley beschouwt de cruise als het summum van een foute consumptiemaatschappij: 'een gigantisch mobiel plezierpaleis met grote kinderen in pastelkleurige vrijetijdskleding rondom een reeks winkelcentra'. En ook: '... en het moet allemaal gefilmd worden, anders geloven we niet dat het ook echt gebeurd is. Tot rechtstreekse ervaringen zijn we niet meer in staat.' Dat vind ik wel een boeiende boutade (de volgende Suske en Wiske?) : 'als het niet op tv is geweest, dan is het niet echt gebeurd'. Het feit dat NBC elke wedstrijd van elke discipline van deze Olympische Spelen zal uitzenden is een treffend voorbeeld. En het onwaarschijnlijke succes van YouTube ook. Waar gaat dat heen? Ik sta niet op film, dus ik ben niet?
Er zijn natuurlijk momenten in het leven waarvan je wou dat ze waren vastgelegd op de gevoelige plaat. Zodat je kan terugspoelen en het in slow motion opnieuw kan beleven. Eén moment komt me nu meteen voor de geest. Mijn eerste doelpunt in een voetbalwedstrijd. Had ik maar een dvd'tje van die wedstrijd. Zodat ik zou kunnen terugzien hoe de lentezon die dag het petattenveld van FC Simikos verwarmde. Hoe ik als 11-jarige rechtermiddenvelder een reuze wedstrijd speelde. Hoe ik in de tweede helft een combinatie opzette met een medespeler. Hoe ik even dacht dat een tegenstrever me te vlug af ging zijn. Hoe ik mezelf in schietpositie bracht. Hoe ik de bal perfect op de wreef raakte. Hoe de bal een boog maakte over de keeper heen. Hoe de netten trilde. Hoe ik mijn armen in de lucht gooide. Hoe ik door mijn ploegmaats werd omarmd. Hoe fier ik was toen ik thuis kon vertellen dat ik gescoord had.
Ja, dat wil ik nog wel eens terugzien. In slow motion.
Mr Foley beschouwt de cruise als het summum van een foute consumptiemaatschappij: 'een gigantisch mobiel plezierpaleis met grote kinderen in pastelkleurige vrijetijdskleding rondom een reeks winkelcentra'. En ook: '... en het moet allemaal gefilmd worden, anders geloven we niet dat het ook echt gebeurd is. Tot rechtstreekse ervaringen zijn we niet meer in staat.' Dat vind ik wel een boeiende boutade (de volgende Suske en Wiske?) : 'als het niet op tv is geweest, dan is het niet echt gebeurd'. Het feit dat NBC elke wedstrijd van elke discipline van deze Olympische Spelen zal uitzenden is een treffend voorbeeld. En het onwaarschijnlijke succes van YouTube ook. Waar gaat dat heen? Ik sta niet op film, dus ik ben niet?
Er zijn natuurlijk momenten in het leven waarvan je wou dat ze waren vastgelegd op de gevoelige plaat. Zodat je kan terugspoelen en het in slow motion opnieuw kan beleven. Eén moment komt me nu meteen voor de geest. Mijn eerste doelpunt in een voetbalwedstrijd. Had ik maar een dvd'tje van die wedstrijd. Zodat ik zou kunnen terugzien hoe de lentezon die dag het petattenveld van FC Simikos verwarmde. Hoe ik als 11-jarige rechtermiddenvelder een reuze wedstrijd speelde. Hoe ik in de tweede helft een combinatie opzette met een medespeler. Hoe ik even dacht dat een tegenstrever me te vlug af ging zijn. Hoe ik mezelf in schietpositie bracht. Hoe ik de bal perfect op de wreef raakte. Hoe de bal een boog maakte over de keeper heen. Hoe de netten trilde. Hoe ik mijn armen in de lucht gooide. Hoe ik door mijn ploegmaats werd omarmd. Hoe fier ik was toen ik thuis kon vertellen dat ik gescoord had.
Ja, dat wil ik nog wel eens terugzien. In slow motion.