Retrokoers van de verzopen talenten

De retrokoers van de verzopen talenten in Sint-Lenaarts is een plezànte koers. Het begon bij het begin toen mijn postcode op een enthousiaste glimlach werd onthaald door het inschrijvingsmeisje. 'Wauw, nog iemand van 2060!' riep ze door heel de tent en ook nog 'merci om van zo ver te komen' terwijl Sint-Lenaarts toch niet zo heel ver is van Antwerpen. En zeggen dat ik eigenlijk niet veel zin had om te koersen. De vorige avond (euhm ... nacht) was ik actief deelnemer geweest van het geweldige feestje van Kerkstraat Plage en toen ik de ochtend (euhm ... middag) nadien opstond met een katertje vroeg ik me af waarom ik per sé een sportief rock 'n roll leven wil leiden. Want dat combineert zo moeilijk.

Het was de eerste editie van de koers van de verzopen talenten maar dat was er niet aan te zien. Meer dan 100 deelnemers in geweldige retro-outfits, een grote schare supporters en een vlekkeloze organisatie, dat zat allemaal prima. Al enkele tellen na het startschot besefte ik dat ik niet zou meekunnen met de grote kopgroep. Ondanks dat de twee eerste ronden achter een motor werden gereden moest ik hier en daar al een gat laten vallen. Ik draaide de knop om en besloot om voor een premie te gaan. Een leuk idee trouwens van de organisatie. Vanaf dat je in de laatste recht lijn een oranje vlag zag wapperen wist je dat je kon spurten voor een prijs, ongeacht je in eerste of in laatste positie reed.

Na een paar ronden kwam ik een grote tweede groep terecht. Er moesten twintig rondes van 2 km worden afgelegd. Had het te maken met mijn supporters, geen idee, maar om de een of andere reden wou ik in de laatste rechte lijn altijd op kop zitten. Vol in de wind ook. Ik demarreerde zelfs een paar keer. Een onzinnig idee want alleen kon ik die grote groep toch nooit voor blijven. Maar ik kon me niet bedwingen.

En dan was het zover. We zaten in ronde vijftien of zestien (je tel bijhouden is echt onmogelijk) bij het opdraaien van de laatste rechte lijn toen ik in de verte de oranje vlag zag wapperen. Ik schoof op tot de derde positie en hield een hoge snelheid aan. Ik wachtte nog even en toen ik de vlag in volle glorie bezig zag, wist ik dat mijn moment gekomen was. Ik ging op de trappers staan en spurtte alsof mijn leven ervan af hing. We kwamen dichter bij de streep en ik hoorde de meute roepen. Ik keek nog even onder mijn arm door en jawel, ik zag een snoodaard die al heel de tijd in de wielen zat, dichterbij komen. Maar ik had nog een versnelling in huis en ik kon hem uiteindelijk makkelijk afhouden. Met een jump gooide ik mijn wiel over de meet. Yes, ik had de premie binnen!

Vanaf toen ging het bergaf. Ik stak nog enkele keren mijn neus aan het venster maar al snel zakte ik weg in de groep. Ik moest een gat laten vallen en dat gat werd groter en groter en groter. Op mijn gemak fietste ik naar de finish, ik vond het wel goed geweest. Tot ik merkte dat ik de kopgroep mij weer op de hielen zat om me een tweede keer te dubbelen. Ik perste er alles nog eens uit want ik wou absoluut alleen over de finish passeren. En dat lukte. Een kushandje naar de supporters en naar mijn liefje in het bijzonder. En dan kon ik de remmen dichtknijpen en starten met de recuperatie.

Fier als een pauw met twee gieters in zijn hand ging ik mijn premie afhalen. Vier aangename streekbieren en een bon van drie euro om op te souperen in een lokale taverne. Plezant! Tot volgend jaar, verzopen talenten!

Nog verhalen over retrokoersen? Check mijn verslagen over Den Dreihoek Koers in Borgerhout en over de Grote Prijs Fatima in Nijlen.