Scandinavian Travels

We reden naar het Noorden en we kwamen ook weer terug. Onderweg sliepen we in een veel te kleine tent, genoten we van een hittegolf, fietste ik, breide zij, zwommen we in een fjord, aten we gastronomisch, droomden we ervan om ook in Oslo te wonen, lieten we The Bridge links liggen, zagen we kleine walvisjes (denken we toch), lieten we ons benevelen door watervallen, ademden we fijnstofvrije lucht, botsten we met onze kajak bijna op een cruiseschip (bijna dus), gaven we scores aan de mooie vrouwen in Kopenhagen, gingen we op zoek naar Touruitslagen in Zweedse gazetten, lazen we Knausgård en Buwalda, dronken we een veel te dure cocktail met veel te weinig alcohol in op de ferry en werden we aangevallen door een zwaan in Stavanger. 

Kortom, we genoten ervan met volle teugen. In het Noorden voelen wij ons goed en we hopen dat u evenveel liefde koestert voor uw vakantiebestemming.  

Mocht u een zonnig liedje zoeken om naar te luisteren terwijl u de foto's bekijkt, hierbij mijn aanrader: 



Gelukskaart

Een leuk onderdeel van verhuizen is de housewarming en, laat ons eerlijk zijn, de bijhorende cadeautjes. Zo kregen we een set gelukskaartjes (dank u Caroline) en op het tweede kaartje dat  ik trok (ver zijn we nog niet geraakt met het spelletje, sorry Caroline) staat te lezen:

Lang hoefde ik niet te denken waarover ik vaak pieker. Het verkeer in Antwerpen en hoe het beter kan. 

Kasseien, tramsporen, smalle straatjes, slechte fietspaden ... aangenaam is het niet als fietser maar ik kan ermee leven. Op het mooie asfalt van een breed fietspad door het Limburgse landschap zal het altijd aangenamer fietsen zijn dan in een stad. Waar ik het veel moeilijker mee heb zijn de auto's en de mentaliteit van vele van hun bestuurders. Elke keer ik voorbij een rij auto's fiets, vraag ik mij af:

"hebben al deze autobestuurders werkelijk geen enkele andere keuze dan hier te staan aanschuiven?"

Want ik zie dat ze het niet leuk vinden, die autobestuurders. Aan hun gezichten, maar ook aan hun rijstijl. Stressmannetjes op wielen. Voorrang vergeten ze te geven, richtingaanwijzers aanzetten kost teveel moeite en ja hoor, ze kunnen nog snel door het rood rijden, wat maakt het uit dat de fietsers aan de andere kant dan moeten wachten terwijl het wel groen licht voor hen is? Ik weet het, ik ben iets aan het doen met scheren en dezelfde kam. Maar toch. 

Ik heb een droom. Op elke afrit staat een toestel dat naar elke autobestuurder de volgende gedachten uitstraalt:

- "ik ben een gevaar voor anderen"

- "ik ben vanaf nu het minst belangrijk op de weg"

- "ik geef altijd voorrang aan andere weggebruikers, ook al kost het mij enkele seconden, dat tijdverlies calculeer ik in"

- "ik geniet van mijn hoffelijkheid"

De bekende wielercommentator José De Cauwer zei onlangs tijdens een verslag van een koers dat hij in Kopenhagen beschaamd was om met de auto te rijden.

Daar moeten we naartoe. Dat autobestuurders in de stad alleen maar de auto nemen omdat ze niet anders kunnen (en ja, natuurlijk kan het soms niet anders en voor alle duidelijkheid: wij rijden ook met de auto). En als ze het wel doen, dat ze zich dan beschaamd voelen tegenover de andere weggebruikers. Dat zal zich dan wel vertalen in hun rijgedrag. 

Een mentaliteitsverandering teweegbrengen is moeilijker dan het aanleggen van een Oosterweelverbinding. Maar moeilijk gaat ook.

Er stond nog iets op dat gelukskaartje:

"houd bij hoe vaak je lacht op een dag en verdubbel dat getal"

Vorige week fietste ik naar het Schipperskwartier waar ik op het gezellige straatfestival Ramblas een tweedehands koerstruitje kocht (een gele trui!) voor maar liefst zeven euro. Ik ben met een grote glimlach naar huis gereden, ook al botste ik aan de afrit Deurne bijna op een camionette die het nuttig vond om op het fietspad stil te staan, in plaats van twee meter daarvoor. Ik wens de bestuurder veel plezier met de halve seconde die hij met dat manoeuvre won. 

 

 

 

 

RetroRonde 2014

De tien mooiste geluiden tijdens de RetroRonde 2014:

1) De gezegende woorden van meneer pastoor bij de start. 

2) Het wapperen van je rugnummer tijdens de lange afdaling richting Oude Kwaremont.

3) De krakende derailleurs. Overal. 

4) Het luiden van de klokken van het dorpje waar je net door fietst. 

5) Piepende remmen bij het bereiken van de volgende bevoorrading.

6) Het Engels-Italiaans taaltje van de kleinzoon van Tolmino Gios, de oprichter van Gios, de legendarische Italiaanse fietsfabrikant uit Turijn.

7) Het ruisen van de wind in de hoge populieren tussen de Vlaamse velden.

8) De vrolijke accordeon-deuntjes tijdens de bevoorrading in stoeterij en fokkerij De Strohoeve

9) De 'kom maar!' en 'doe maar!' van de helden-seingevers die de weg vrijhouden. 

10) Sleutelbenen die niet breken. 

En in 6x20 Instagram-beelden ziet het er zo uit: 

Achtergrondzangers think they can dance

Wie zou er beslist hebben dat alle achtergrondzangers en - zangeressen op dezelfde, stompzinnige manier moeten dansen? Je weet wel, zo van pasje naar rechts, rechterarm vooruit en vingerknip, gevolgd door pasje naar links, linkerarm vooruit en vingerknip. En dat zo synchroon mogelijk met de collega's terwijl de tandpastaglimlach nooit van het gelaat verdwijnt, ook al zingen ze vaak over niet-vrolijke zaken zoals liefdesverdriet enzo. Voorbeelden zijn er genoeg, youtube zelf maar.

Geef mij dan maar een achtergrondzanger die:

1) mee vooraan mag staan (een voorgrondzanger dus)

2) danst zoals hij dat wil en geen ongeschreven regeltjes volgt

3) een meerwaarde is voor een nummer

U wil een voorbeeld? Wel, hier: enkele dagen geleden speelden The Afghan Whigs hun 'Matamoros' bij David Letterman en ze werden bijgestaan door twee special guests: Van Hunt aka Soul Shooter en Mr Steve Myers van Mighty Fine. 

Mannen die kunnen zingen, dansen en cool zijn. Eat this. 





Wenende beelden

Even uitgerekend: negen (school)jaren lang heb ik het plezier gehad om Duitse les te krijgen. Mocht er iemand vragen wat mij bijgebleven is van al die lessen dan zijn dit de nummers 2, 3 en 4 uit mijn top vier:

4. de naamvallen en wanneer ze te gebruiken (aus, bei, mit, nach, seit, von, zu ...)

3. het Duitse alfabet dat per se moest afwijken van het internationale alfabet (geen Alfa, Papa, Tango maar Anton, Paula, Quelle)

2. de prachtige woorden Schadenfreude, Sehnsucht en Schmetterling

Maar ruim aan de leiding staat de Duitse kunstenares Käthe Kollwitz. Het was meneer Wittemans die over haar vertelde tijdens het tweede jaar van de opleiding Toerisme. Hij had het over het beeldhouwwerk 'Das trauernde Elternpaar' dat in Vladslo staat. Voor alle duidelijkheid: Vladslo is niet wat je denkt dat het is, het is geen Poolse boerendorpje maar een deelgemeente van Diksmuide met een Duits Militair Kerkhof. Op dat kerkhof ligt de zoon van Käthe Kollwitz begraven, hij kwam om tijdens de Eerste Wereldoorlog. Beeldhouwer/schilder Kollwitz was uiteraard erg aangegrepen door het verlies en werkte jarenlang aan dit beeld:

Het stelt zichzelf en haar man voor, rouwend over de dood van hun zoon. Het staat in Vladslo. Als het regent dan bengelen er tranen over de beelden. Pakkend.

Kollwitz schilderde ook. In het museum dat naar haar genoemd is in Berlijn kan je haar donkere prenten ontdekken. Vaak gaat het over armoede, honger, dood en oorlog. Weinig opbeurend allemaal maar wel prachtig werk. 

Ook in Antwerpen kan je nu haar werk bekijken. Ter gelegenheid van de herdenking van 100 jaar WOI loopt er in het Middelheimmuseum de tentoonstelling getiteld 'Getekend, de kunstenaar' met werk van Kollwitz en andere kunstenaars. 

Koop een pakje aardbeien, steek die samen met een flesje fris in je rugzak en ga naar het Middelheimmuseum. Je zal droevig worden van de beelden. Maar het prachtige park en de aardbeien zullen je achteraf troosten. 

Merci meneer Wittemans om mij Käthe Kollwitz te leren kennen. 


Plakkers van Panini

'Mama, denk je dat papa straks plakkers zal bijhebben?' De vraag van één miljoen. 

'Dat weet ik niet, jongen. Ben je flink geweest deze week?'

'Ja natuurlijk. Ja. Toch?'

Soms hoopte je dat je ziek was. Want dan kreeg je zeker een pakje Paninistickers. Op andere dagen was het elke keer bang afwachten. Maar wat was het een feest als papa de felbegeerde voetbalstickers bij had. Het tellen van de pakjes, het voorzichtig openscheuren, het gehaast bekijken van de voetballers. Het gejuich als bleek dat er een Belg bij was. De teleurstelling van een dubbele sticker. Het grootste genot: het voorzichtig kleven van de plakkers in je Paniniboek. En de volgende dag maar ruilen tijdens de speeltijd.

Je eerste Paniniboek is dat van het WK in Spanje '82. Er zouden er nog vele volgen. 

32 jaar later krijg je van je naaste collega zomaar het Paniniboek van Brazilië 2014 cadeau. Onder je bureau huppelen je voeten van plezier. Diezelfde collega gaat tijdens de lunchpauze naar de krantenwinkel de boekskes halen en je hoort jezelf vragen om voor twee euro Paninistickers mee te brengen. 

Je scheurt de pakjes open. Wauw, Christiano Ronaldo en Fabregas zitten er al meteen bij. Je ziet mooie namen: Guagua van Ecuador en Papastathopoulos van Griekenland. De blikken van die voetballers. Soms zeggen ze niets (een Colgateglimlach van Buffon), soms vertellen ze hele verhalen (ik hoop dat je ondertussen al wat gelukkiger bent, Berezutski uit Rusland).

Je weet dat je morgen nieuwe stickers gaat kopen. Hopelijk zit er dan wel een Belg bij. 

(klik op de foto om de volgende te zien)

Ook uit 1982: Blister in the Sun van Violent Femmes: 

In Andalusië

Die vrijdag reden we naar Eindhoven alwaar we met fiets en al op een vliegtuig stapten richting Malaga, Spanje. Een dikke week later vlogen we terug, ditmaal niet naar Eindhoven want gesloten wegens mist. Via het pittoreske Weeze geraakten we dan per bus toch in Eindhoven en later die dag opnieuw in Antwerpen. In onze bagage: vuil goed. In onze hoofden: mooie herinneringen. En omdat beelden zoveel meer zeggen dan woorden, hierbij de hopelijk jaloers makende foto's van onze reis. 

(klik op de foto om de volgende te zien) 

Inderdaad, het was met zon, fietsen, een slang, schapen, bergen, een paleis en een stuk of achtennegentig prachtige landschappen. Andalusië: ik raad het aan. 

Only You

Laten we nog eens het spelletje 'zoek de gemeente in de tekstomelet' spelen.

'Waarom een woord met veel letters kiezen voor ons dorp

as

we er ons met twee letters kunnen vanaf maken?', zeiden de stichters van As in Limburg in een of ander gezegend jaar.

Nu we toch in As zijn, daar waren wij met Chiro Antoontje ergens in de jaren negentig op bivak. Ongeveer halverwege dat kamp riepen wij iedereen samen. Jong en oud verzamelde zich in kleermakerszit op de zanderige ondergrond van de kampplaats. We keken naar boven en zagen onze chirovlag flauw wapperen in een zomerse wind. De leider die voor de zangstonde-opdracht aangeduid was, zocht twee vrijwilligers om een aantal flappen tekst omhoog te houden. Op de achterkant van een rol behangpapier had hij de vorige avond nog snel en uit het hoofd een songtekst genoteerd. Met een stok, die hij een dag eerder in het bos had geselecteerd tijdens een spel waarbij hij op een post stond waar om de tien minuten een groepje kinderen een opdracht kwam doen in ruil voor levens in de vorm van letterkoekjes, wees hij naar de titel. De groep las: 'Only You'.

Het was het hoogtepunt van het kamp. Het duurde even voor iedereen met het lied weg was maar op de kampvuuravond konden zelfs de allerkleinsten vrolijk de pada-pada's meezingen. Kippenvel alom. Niet te begrijpen voor wie er niet bij was.

'Only you' was van The Flying Pickets, daar was ik jarenlang van overtuigd. Ik kocht zelfs de 'Best Of' van deze a-capella groep. Niet doen overigens. Weggegooid geld.

Een slordige 18 jaar later blijkt dat 'Only you' helemaal niet origineel van The Flying Pickets is. Dat had ik kunnen weten, aangezien de andere nummers van die 'Best Of' titels hadden als 'Space Oddity' en 'Get Off My Cloud', duidelijk covers dus.

De componist blijkt ene Vince Clarke te zijn. En nu komt het, dames en heren. Die Clarke is de ene helft (de helft met het skinheadkapsel die niet zingt) van Erasure en die Clarke vormde daarvoor samen met Alison Moyet Yazoo. Ik weet het, daarmee heb ik gewoonweg drie 'eighties'-monumenten in één zin samengebald. Draai 'Sometimes', 'Is This Love' en 'Situation' achter mekaar en u begrijpt wat ik bedoel.

De oorspronkelijke uitvoerder van het beste kampvuurnummer aller tijden blijkt Yazoo te zijn. De schok van de week.

(Op Alison Moyet ben ik in 1987 kei verliefd geweest omdat in de Joepie stond dat ze wel eens naakt door haar huis durfde lopen. Die liefde duurde tot een volle week. In de volgende Joepie stond een duidelijke foto van haar.)

(Vince Clarke was een van de eerste Britse artiesten die openlijk homo durfde te zijn. In 1987 had ik dat niet door. Ik keek recent naar de videoclip van 'Sometimes' van 'Erasure'. Nu zie ik het.)

Wie doet er mee met deze zangstonde?  1, 2, 3 ...