35, Antwerpen, I Scream for Icescream (1986)

Warrem dat het is. Man. Ik voel mezelf wegsmelten. Terwijl ik enkel het Olympisch Record 'stilzitten zonder te bewegen' probeer te verbreken. Ik ben geen ijsjesfreak maar nu zou ik een moord begaan voor 'ne creimgelas' (of hoe schrijf je dat nu weer?)

Misschien dat dit helpt om een stoet van ijsjesverkopers tot voor de deur te halen: een meebrulsessie met Tom Waits, John Lurie en Roberto Benigni (uit de film Down By Law van Jim Jarmusch):

'I scream, you scream, we all scream for ice cream!'
(met dank aan F.D. voor de inspiratie)



Foto van Yo Ruba Girl Dancing.

35, Met mijn neus in de boeken, Henrietta (2012)


Op een niet-homo-erotische manier hou ik zoveel van Paul Auster, mijn held. Aangezien het liefje Tom (Boonen! Barman! Waits! Poes!) niet ziet zitten als voornaam voor onze verre toekomstige zoon, kan ik misschien Paul als volgende suggestie op de tafel werpen? Pol, Polle, Paultje, dat bekt lekker weg en als hij ooit van geslacht wil veranderen dan maken we er Paula van. Of als het een meisje is, dan ook.

Maar Paul Auster dus. Mijn favoriete schrijver is niet alleen auteur van geweldige boeken, hij spuit ook fantastische quotes in het rond:

“Stories only happen to those who are able to tell them.”



“Reading was my escape and my comfort, my consolation, my stimulant of choice: reading for the pure pleasure of it, for the beautiful stillness that surrounds you when you hear an author's words reverberating in your head.”

“It often happens that things are other than what they seem, and you can get yourself into trouble by jumping to conclusions.”

En zijn meest recente, te lezen in de nieuwe editie van Passionate Magazine:

Verdwalen in een stad is in contact komen met jezelf (zie ook hier: http://ow.ly/i/Kdx6)

In het interview stelt hij dat niets zo goed is om inspiratie op te doen als wandelen in de stad. Daar kan ik mij alleen maar bij aansluiten. Al is een wandeling door Antwerpen natuurlijk niet te vergelijken met een tocht door Manhattan en Brooklyn, waar Auster woont. Heel grappig: net als ondergetekende heeft ook Auster geen oriëntatievermogen. Dat is in New York minder een probleem met al die streets en avenues die een raster vormen en waar je op elke hoek kan zien waar je bent en hoe je moet lopen. Antwerpen daarentegen … Lang geleden, toen ik de grote, boze stad nog niet goed kende, heb ik eens twee uur gedaan van een wandeltocht van de Groenplaats naar de Waalse kaai waar ik verwacht werd op een feestje in de legendarische feestzaal Paradox. In die twee uur ben ik de grens met Berchem overgestoken en heb ik een bus opnieuw richting centrum genomen. Hoe ik dat klaargespeeld heb, weet ik nog altijd niet. Voor alle duidelijkheid: tijdens die wandeltocht was ik volledig nuchter. Erna iets minder.

Trouwens, Passionate Magazine lijkt me wel een leuk literair blad. Ik lees dat je kortverhalen kan insturen. Misschien moet ik dat eens proberen? Ja, of nee? Of ja, of nee?

Ook uit Brooklyn: Yeasayer! Dit is hun nieuwe single. Zaterdag staan ze op het Cactusfestival in Brugge en wij ook. Volledig niet-zwanger trouwens, mocht u enige gedachten in die richting hebben.






35, Antwerpen, Kiss On My List (1980)


Brits onderzoek wijst uit dat vele volwassenen in zes weken tijd geen pen hebben aangeraakt. Voor een op drie is dit zelfs zes maanden. En als we dan nog iets met de hand schrijven dan is het vaak enkel voor eigen ogen bestemd. Hierdoor verslechtert de kwaliteit van ons handschrift natuurlijk met rasse schreden. Een ander logisch gevolg is dat de spelling er snel op achteruit gaat. En dat we ook op papier smileys tekenen :-)

Hierbij mijn bescheiden pogingen om het geschreven woord op papier in stand te houden:

-      -  als ik iets schrijf dat blijft (hopelijk) is het eerst met potlood, als ik iets herschrijf is het met pen, pas als ik iets definitief schrijf is het op scherm

-      -  een lijstjesboek, meegebracht uit Barcelona door het liefje, ideaal om nostalgisch te grasduinen in het eigen verleden en inspiratie op te doen

-      - een fietsboek, meegebracht uit Barcelona door het liefje, om alle fietsgerelateerde belevenissen in te noteren, met zijn prachtige illustraties een inspiratiebron voor mijn nieuwe blog http://leesdekoers.blogspot.com (fietsliefhebbers, check het uit!)

-      -  notitieblaadjes om de benodigde boodschappen op te noteren, want ondanks alle apps die daarvoor bestaan blijf ik dat op papier doen (zodat ik in de winkel kan beseffen dat ik het lijstje thuis ben vergeten natuurlijk)








35, Antwerpen, Baby Come Back (1977)

Toen ik voor het eerst bij het liefje thuis kwam (we waren toen nog geen liefjes) vielen mij twee dingen op. Eerst was er Miles, de rare kat, die nu mijn dikke harige vriend is. Na die kennismaking stond ik plots oog in oog met Ridge Forrester van The Bold And The Beautiful. Niet in levende lijve, al een geluk, maar in levensgroot formaat op een poster op de meest prominente plek van het liefje haar woonkamer. 'Cool, hè?', vroeg ze. 'Mmmm', dacht ik. Ondertussen was ik wel stapelverliefd aan het worden en dat ene kleine detail (een soort van ongeneeslijke adoratie voor de Ridge) kon ik wel negeren.

Ondertussen woont ze al een tijdje met haar spullen en met de Miles bij mij. Maar er waren nog altijd enkele 'dingen' die ze moest gaan halen in haar oude woonst. Vanavond was het zover. Dozen met boeken: ok, zakken met cd's: ok, keukengerief: ok, nu hebben we genoeg eierdopjes om zeven vrienden tegelijk een zachtgekookt eitje aan te bieden. Ze hield natuurlijk het beste voor het leste. Daar was hij, haar vriend, de Ridge.


Haar plan is om die effectief op te hangen in de woonkamer. No way natuurlijk. Ik krijg spontane uitslag als ik te diep in zijn ogen kijk. Mijn plan is om één van haar vrienden blij te maken met de poster. Maar dan zegt zij no way natuurlijk.

To be continued dus.
(Maar ondertussen heb ik hem wel verstopt ergens hier in het appartement, mondje toe hè!)

Hier is de Ridge toen hij nog in de 'rock'band Player speelde met het geweldige Baby Come Back.


35, Antwerpen, Quatre Mains (2012)

Da meen dje ni! Ineens, all of the f*ckin' sudden, een nieuwe dEUSplaat in de iTuneswinkel? WTF? OMG! En nog van die drieletterwoorden die verrassing, blijdschap en opwinding samenballen in een korte maar krachtige uitroep! Check www.deus.be voor alle details over Following Sea en de nieuwe single Quatre Mains. Ik vind het plots niet meer spijtig dat die Sigur Ros tickets voor het Rivierenhof niet haalbaar zijn :-)

Ik wou dat ik even meester was van de tijd zodat ik kon forwarden naar vanavond. Want dan lig ik op de grond van mijn appartement met de hoofdtelefoon op mijn hoofd te genieten van die eerste luisterbeurt. 

(en van de kat die waarschijnlijk dicht bij mij zal willen liggen nu het liefje weg is - die zit in Barcelona op het Primavera festival, ook niet slecht anders) 




35, Death Valley, Hotel California (1976)

Middelheim, mijn favoriete Antwerpse museum is nog beter/mooier/groter geworden! Ik denk soms dat wij Antwerpenaren te weinig beseffen wat voor een pareltje er daar te ontdekken valt in het zuiden van onze stad. Een fantastische combinatie van natuur en beelden. En gratis te bezoeken! Mijn favoriete werk is 'Dialoog' van Albert Szukalski.



Ik zie die beelden met mekaar praten. En dan bedoel ik: ik zie de tekstballonnen boven hun hoofden, ik voel de spanning aan die in hun woorden ligt, ik zie hun mimiek, voel de pijnlijke stiltes vallen en hoor het gezucht. Geweldig inspirerend. Let ook op de tafel die schijnbaar het gewicht van de conversatie draagt maar die eigenlijk zweeft boven de grond. Andere beelden van deze kunstenaar (in dezelfde spookachtige stijl) vind je ook op andere plekken in de stad: in het Elzenveld en op het dak van een herenhuis op de Komedieplaats bijvoorbeeld. Maar Szukalski is ook buiten Antwerpen bekend!

Zelfs helemaal in Amerika (spreek het uit op z'n Eddy Wally's)! Dat heb ik persoonlijk ontdekt, acht jaar geleden tijdens een rondreis door Californië. Mijn broer en ik reden door Death Valley, het laagste en heetste punt van de USA, toen we bordjes en pijlen tegenkwamen waarop stond 'Visit Ghosttown Rhyolite', We reden er naartoe en stapten uit de airco recht de hitte in. Wat ik daar zag was adembenemend. Een openluchtmuseum (zoals Middelheim) in het midden van de natuurpracht van Death Valley met als absoluut pronkstuk 'Het Laatste Avondmaal' van Albert Szukalski. Ik herkende zijn signatuurbeelden van honderden meters ver. En hoe dichter ik kwam, hoe zekerder ik was dat het niet om een fata morgana ging maar wel om mijn favoriete beeldhouwer. Wat een verrassing om een stukje Antwerpen te ontdekken zo ver weg van huis.

Vandaag de dag hangt er nog steeds een gehandtekende poster van 'Het Laatste Avondmaal' aan de muur van mijn slaapkamer. En het plan is om in september opnieuw naar Amerika en Death Valley te trekken om 'Het Laatste Avondmaal' te aanschouwen. Yes!



Tenslotte, in de categorie 'Wist je dat?':
Wist je dat Albert Szukalski, over wiens leven Wikipedia trouwens bijzonder karig is, een rol kreeg in het Kiekeboe stripalbum 'Een zakje chips' in het personage Béber Tsuklatski?  Kijk maar.


In Amerika zal het volgende nummer door de boxen van onze huurwagen klinken terwijl het liefje en ik door de woestijn van Death Valley zoeven.




35, Luxemburg, See and don't see (2012)



En dan bevinden het liefje & ik & The Afghan Whigs ons in 'Den Atelier', de mooiste concertzaal van Luxemburg City. Nu al het concert van het jaar. Het uitkijken is vanaf nu nog aangenamer want The Whigs hebben een nieuw nummer opgenomen. 'See and don't see', een cover van Marie 'Queenie' Lyons, is gratis te downloaden op hun site. Als er nu ook nog een volledig nieuw album zit aan te komen dan kan het feest helemaal niet meer op. Maar ook alleen met oude nummers zal het een fantastisch concert worden daar in Luxemburg, dat weet mijn muziekminnend hart nu al.


35, Antwerpen-Noord, Shelter (2011)

En dan is het nu opnieuw tijd voor reclame. Zaterdag is het Toer De Nord hier in 2060 Antwerpen. Volgens de website een 'XL stratenfestival in Antwerpen-Noord bomvol muziek, spel, straattheater, kunst, design, diner, parade en vuurdorp.' 
Volgens mij is het de perfecte reden om als niet-2060'er eens te komen kijken naar onze wijk. Want als je Antwerpen-Noord enkel kent van de berichten in het nieuws dan kan het bijna niet anders dat je denkt dat je om elke hoek kan neergestoken worden door een drugsdealer en dat je daarna je benen breekt over het vele vuil dat op de straten ligt. Ik zeg niet dat het hier het aards paradijs zelve is maar de pro's om hier te wonen wegen ettelijke Margriet Hermansen zwaarder door dan de contra's. En dat kan je komen ontdekken tijdens Toer De Nord, check zeker de website voor het programma. Keuzes maken is de boodschap want er is veeeeel te doen.

Hierbij mijn voorlopig to-do lijstje voor zaterdag:
- niet missen: optreden van Sir Yes Sir
- zeker langslopen bij: Vlaamse volkszangers bij Café De Valk: hilarisch!
- checken: creaties van lokale ontwerpers aan de Winkelhaak + fashion markt
- op zoek gaan naar: Sketch live: tekenaars maken live impressies, oa met Serge Baeken!
- afsluiten met Vuurmeesters op het Sint-Jansplein
- en echt afsluiten met een afterparty in het mooiste café van België: de Kiebooms op het Coninckspleintje

Voilà, ik zie u daar toch ook?

En om te bewijzen dat ik écht een trotse ambassadeur ben van Antwerpen-Noord, check een interviewtje met mij in Antenne, het personeelsblad voor de medewerkers van de Stad Antwerpen.

Lang Leve Het Noord!



35, Borgerhout, Rodania (2012)

Hier las u al hoe ik pas op een fatsoenlijke leeftijd van 35 jaar voor de eerste keer de hellingen van de Ronde Van Vlaanderen beklom. Gezwind als een dartele 21-jarige berggeit, dat wel, maar op mijn teller staan wel degelijk 35 jaren en die zijn niet terug te draaien. Ook op mijn eerste echte koers heb ik lang moeten wachten. Pas vorig jaar maakte ik mijn wielerdebuut en dit in den Dreihoek Koers in Borgerhout.

In de reeks 'De Betere Amateurs' reed ik met mijn retro-koersfiets (18 jaar oud), gehuld in een retro-outfit (ongeveer even oud), naar een behoorlijke 10de plaats. Den Driehoek Koers is een harde wedstrijd op een rondje met meer bochten dan deelnemers. En dat rondje moest twintig keer afgelegd worden. Al een geluk is er een meerkoppige jury die feilloos in het oog houdt hoeveel rondjes welke deelnemer heeft afgelegd. Want daar heeft de renner geen tijd voor. Die is bezig met hard trappen, niet vallen en vooral met de vraag 'waar is mijn adem gebleven?'. Dat wordt uitermate gecompenseerd door de grote schare supporters die de helden rondje na rondje voort schreeuwen. Ook het live commentaar van de Borgerhoutse Michel Wuyts en Renaat Schotte dragen bij tot de ware koerssfeer.



(Foto's door Stefan Tilburgs)

Nu zondag 6 mei rijd ik de tweede koers van mijn leven: Den Dreihoek Koers, editie 2012. Het parcours is nog moeilijker geworden want bevat nu een échte kasseistrook en nog meer bochten dan vorig jaar. Tot de grote dag zal ik leven als een pater op spaghetti en bruine suiker. Mijn collega en ex-prof Freddy raadt mij aan om vlak voor de start een klontje suiker gedrenkt in ether op te eten. Ik ben nog niet volledig zeker of ik dat ga doen :-) Een zuivere sport voor alles!

Benieuwd? Supporters: komt dat zien! komt dat zien! En roep uit volle borst:
RODANIA - tutututuut - RODANIA - tutututuut - RODANIA !!!




35, In De Zeppelin, Whole Lotta Love (1973)

En dan is het nu tijd voor ... reclame. Hoe leuk is het om te voet naar je stamcafé te kunnen gaan? Cafés zijn er genoeg in mijn buurt maar toch zit ik er nooit. Die van het Sint-Jansplein zijn geen spek voor mijn bek. Uitgezonderd de Rode 7 natuurlijk maar dat is geen echt café. Ik ben wel eens met Koen F. naar een etablissement op het Sint-Jansplein geweest maar we zijn toen gaan lopen wegens overschrijdend gedrag van het vrouwelijk cliënteel (vorm u een beeld met de woorden lelijk, zat, oud, geurtje en u weet het wel). De Caravan en de Zum (ook op het Damplein) zijn wel vlakbij gelegen toppers maar ook geen echte cafés. Voor een Bolleke of een pintje nam ik tot voor kort steeds de fiets naar het verre Borgerhout. Hippe bars pluk je daar als paddenstoelen: Bar Leon, Plaza Real, Mombasa, De Kroon ...

Tot voor kort. Want nu is er eindelijk een goei café op wandelafstand: de Zeppelin op hetzelfde Damplein. Voor de lezers die Engels kunnen, zie hieronder wat ik erover schreef op www.spottedbylocals.com/antwerp. De lezers die geen Engels kunnen die moeten maar eens afkomen naar het Damplein. Ik ga graag met u mee.


Zeppelin – Great addition to Damplein

Zeppelin Antwerp (by Igor Daems)
Image by Igor Daems
Antwerp’s Damplein used to be a very grey and desolate square next to the railway where you would only go if you wanted to buy a cheap table or chairs at Belgica Furniture. But the coming of Park Spoor Noord changed things. Coffee bar Zumand restaurant Caravan were the first to see the potential of this square next to Park Spoor Noord. Bar Zeppelin is the latest newcomer.
Like Bar Leon in Borgerhout they serve an interesting mix of excellent beers, cocktails and great coffees. That makes it an ideal stop no matter the time or occasion: there is always a great drink to be discovered. Also great and quite unique for Belgium: they serve you free tap water. There is plenty of reading material and free wifi so you won’t feel bored. And when the sun shines, you can take your drink, magazine, laptop, … outside. I’m already curious what the next thing will be on this rapidly changing square …
Details about this spot (Show on map)
Zeppelin WiFi available | Bars, Coffee & tea | Coffee € 3
Damplein 13 | Stationsbuurt | +3236891662
Wed – Sun 11:00 – 04:00