34, Antwerpen, Constant Now (2011)

dEUS en nieuwe singles, het is altijd even wennen:

- 1994: Suds & Soda: wat roept die gast nu heel de tijd? Friday? Friday? Raar toch. Maar het heeft wel iets, euhm nog eens opzetten. En nog eens. En nog eens. Tot ik verkocht was.
- 1996: Theme From Turnpike: wat is dat geluid? zo arty farty! Raar toch. Maar het heeft wel iets, euhm nog eens opzetten. En nog eens. En nog eens. Nu vind ik dit het allerbeste livenummer. Die sfeer! En toen ik recent zelf over die New Jersey Turnpike reed, was het helemaal ok.
- 1999: Instant Street: is dat nu een mandoline dat ik hoor? Raar toch. Maar het heeft wel iets, euhm nog eens opzetten. En nog eens. En nog eens. Die outro! Waarschijnlijk het beste dEUS-nummer.
- 2008: The Architect: is dat nu één riff dat ik hoor, tijdens het hele nummer? Zo on-dEUS. Raar toch. Maar het heeft wel iets, euhm nog eens opzetten. En nog eens. En nog eens. En dansen.
- 2011: Constant Now: een dEUS-single met blazers? Raar toch. Maar het heeft wel iets, euhm nog eens opzetten. En nog eens. (note to myself: nog aan te vullen met conclusie)

Je kan veel van dEUS zeggen maar niet dat ze dat ze altijd hetzelfde liedje maken (spontaan denk ik nu aan Mi-(eikes)-low).


34, New York, Downtown Train (1985)


Mijn broekzak zit nog vol zand van Rockaway Beach.
Op mijn pols staat nog een stukje stempel van het optreden van Extra Arms in de Union Hall.
Ik kijk naar mijn handen en merk dat de caffeïne van de macchiato van Café Oslo in Williamsburg nog altijd werkt.
Er zit nog een stukje cream cheese bagel tussen mijn tanden.
De skyline van Manhattan zoals ik hem zag van op Brooklyn Heights staat nog in mijn ogen gegrift.
Mijn ellebogen zien nog groen van de heerlijke lignamiddag in Prospect Park.
De New York Times zit nog in mijn tas.
Mijn adem is nog altijd een beetje afgesneden van de prachtige tentoonstelling van Francis Alys in MoMa.
Ik voel in mijn tanden nog steeds de koude maar heerlijke smaak van de papaya/passievrucht popsicle van High Lane Park.
Het ritme van de rijdende metro zit nog in mijn hele lijf.
Mijn oren genieten nog na van de toeterende taxi's en de vloekende chauffeurs.
De hete dagen vol zon en zweet zijn gebrand in mijn vel.
Mijn schoenen weten van het vele stappen en verdwalen door de straten.
Mijn hoofd zit eivol indrukken van die ene, betoverende stad.

Ik heb dus veel van Brooklyn/New York mee naar huis genomen. Mijn hart heeft echter besloten om nog daar te blijven. Hopelijk neemt het spoedig toch ook die dekselse en onvermijdelijke terugvlucht naar België.

34, Antwerpen --> Middelkerke, By The Sea (1996)

Vanaf morgenvroeg 7 uur ben ik met mijn neef onderweg naar de Belgische kust. Met de fiets. Dat deed ik al eens, lang geleden.

Bananen, drinkebussen en reservebanden vergezellen ons. We komen allicht vele collega-fietsers tegen maar die zijn dan wel onderweg naar het werk, ha!

En als de wind moeilijk doet of ons achterwerk begint na 100 km te protesteren dan doen we alsof we Philippe Gilbert zijn. Of we zingen een liedje zoals toen.






34, Corsica, Zo Ver Weg (1992)















OUT OF THE CITY, INTO THE WILD

Een tocht op een nors eiland. "Parijs is onze hoofdstad niet!".
Trekken en geuren, sleuren en kleuren.
We zijn te jong om te stappen met stokken, toch deden we het.
We zijn te oud om te spelen met dobbelstenen, toch deden we het.
De zon is onze compagnon, de hemel blauwer dan hemelsblauw en oh zo trouw (aan het weerbericht).
Zweten en hinniken als paarden.
Goesting en dorst, kastanjebier en ezelsworst.
WC met een zicht, in het paarse ochtendlicht.
Bergen verzetten, in dalen verdwalen.
Kampioen in hard lachen en in eerstezin-zingen.
Poeder wordt eten. Zorgen worden vergeten.
De sterrenhemel is ons deken. De maan is ons nachtlampje. De tent is een spaceshuttle.
Iemand zei "geen hoogtes zonder laagtes" en we high-fiveden en boerden, hard en zacht.
Tien dagen in de Corsicaanse buitenlucht. België was nog nooit zo grijs.
- Zucht -




34, Maria-Ter-Heide, Love Sick (1997)

Soms begrijp ik niet waarom producenten ophouden topproducten te maken. De Vitabiskoek bijvoorbeeld, niet de diertjes die je wel nog vindt in de winkel, maar de per twee verpakte koeken die je dan nog eens in twee kon breken. Het ideale tussendoortje voor op de speelplaats maar van de markt gehaald. Of de Mexicanochips van (toen nog) Smiths. Ok, de wok chili chips van Lays komen in de buurt, zeker de verpakking die even oranje is. Maar toch. En waar ik het aller-, aller-, allermeest spijt van heb is de Meloenthee van Pickwick. Was de Meloenthee een vrouw, ik zou nog elke dag op mijn blote knieën voor haar foto bidden, hopende op een spectaculaire soapachtige terugkeer uit het niets. De beste thee ever en tot u spreekt een kenner. Maar jaren geleden even mysterieus als onbegrijpelijk verdwenen. Laatst gezien in de rekken van 't Centrum op de Deuzeldlaan in Schoten.

En toen was er die dag in Brasschaat op het verjaardagsfeest van de 85-jarige bomma, de 80-jarige groottante en haar 85-jarige vriend. Na het aperitief, de soep, de koude schotel, de warme schotel en het dessert was het tijd voor een theetje. Ik bekijk de theeselectie van het etablissement Dennenhof en vind opeens mijn verloren liefde terug. Alsof er niets gebeurd was, lag de Meloenthee in vier exemplaren tussen de rest (vanaf nu bekend onder de noemer 'banale thee') op mij te wachten. Ik kijk snel rond om te beletten dat anderen de thee van mijn leven proberen te ontfutselen. Maar dat blijkt niet nodig, de rest heeft meer aandacht voor het dessertenbuffet of voor hun schreeuwende kinderen. Ik steek de theezakjes in mijn zak en deel mijn ontdekking met de tafelgenoten (de ontdekking he, niet de thee, zot!). (Even later komt de driejarige F. mij nog een theezakje toestoppen.)

En nu zit ik hier in mijn zetel de thee van mijn dromen te degusteren. Ze is nog niets veranderd, enkel wat ouder geworden. Maar ja, wie niet? Het enige probleem is dat ik dus maar vijf theezakjes heb. Ik zal er dus zuinig mee moeten omspringen.

Als de klantendienst van Pickwick moest meelezen: is de Meloenthee terug op de markt of betreft het hier enkele exemplaren die al jarenlang circuleren in Motel Dennenhof?

Natuurlijk zou "No Rain" van Blind Melon hier muzikaal ongelooflijk naadloos op aansluiten. Maar er wordt een held 70 jaar vandaag en dat kan ik niet negeren. (In vergelijking met de bomma een jong veulen, maar toch.)



34, In en Rond het MAS, Chocolate Jesus (1999)


Het MAS is open. Als u nog uit de lucht komt vallen bij deze mededeling dan hoop ik dat u hard tegen de grond smakt met uw gezicht en dat het pijn doet. Radio, tv, kranten, de mensen op de straat, de politiek ... iedereen spreekt erover. Het MAS is open en daar hebben heel veel mensen heel hard aan gewerkt. Proficiat daarvoor!

In het kader van een internationale persreis over het MAS en Antwerpen mocht ik gisteren ook een stukje meewerken door mee te lopen met een chocoladewandeling van Culinair Antwerpen. Man! Man! Man! Ik lustte al wel eens een stukje chocolade (liefst de witte van Callebaut) en ik maak een héle lekkere chili sin carne pero con chocolate maar wat er gisteren via het presentatiebordje, door mijn handen, in mijn mond en door mijn keel ging ... dat is geen chocolade meer, dat is Kunst. Met de K van Keilekker.

Van een frisse viersoortenchocolademilkshake in Quetzal over een MAS in chocolade bij Burie (zie foto) over de eigen gemaakte chocolade van Marcolini tot hét hoogtepunt: de creaties van Dominique Persoone, ons aangeboden door de man himself. Mijn mond ervaarde smaaksensaties waarvan ik niet wist dat ze bestonden. Eén voorbeeld: de tequilashot: u neemt een praline waar een stukje zout aanhangt (afbijten en laten smelten in uw mond), u neemt uit de praline een pipet met tequila dat u in uw mond laat druppelen en tenslotte eet u de praline op. O Mijn Chocoladen God, have mercy.

Op het einde kregen de journalisten en ik nog een Mexicaans stoofpotje met als dessert een shot chocoladepoeder door de neus gejaagd. Door de neus! Zoals cocaïne! Met een high van hier tot in Mexico nam ik afscheid van de gids en van de journalisten. Dankjewel, Merci.

- there's more to life than chocolate but not right now -



34, Antwerpen, We Know All About You (2011)

Artiesten die ik deze maand heb zien optreden:
01/04: Koen F. op trompet in Districtshuis Borgerhout
03/04: Ebony Bones in Trix
03/04: Cee Lo Green in Trix
07/04: Carlos Diaz bij Anke
16/04: Broken Glass Heroes in Fat Kat Records
16/04: Marc Ribot in de Roma
17/04: Passieconcert van Toon Daems in Sint-Cordulakerk Schoten
22/04: Flying Horseman in CC Merksem
22/04: Isbells in CC Merksem
23/04: Arsenal in AB en morgen:
30/04: Intergalactic Lovers in den Arenberg

Over het beste optreden valt te discussiëren. Over het mafste, coolste, grappigste, meest dansbare, crazyste, aanstekelijkste, gekleurdste, origineelste openingsnummer bestaat geen twijfel: EBONY BONES !!!