Wees als een postzegel, laat niet los voordat je je bestemming hebt bereikt. Tot je terechtkomt in een lavabo met lauw water waar je door een 11-jarig jongetje bent ingelegd om je van je envelop af te weken. Wanneer je definitief afscheid hebt genomen van je medereiziger dan word je te drogen gelegd. Om daarna met een daartoe aangekochte pincet in een album te worden gestoken. Mooi, in een speciaal daarvoor mooi geknipt plastiekje. Naast allemaal andere postzegels, je vriendjes voor de komende jaren.

En dan ligt die album jarenlang niets te doen in een garage. Tot je melancholisch baasje je herinnert en je met album en al meeneemt naar zijn huis. En je opnieuw wordt bewonderd.

Mijn bompa verzamelde jarenlang postzegels en ik, dankzij hem, ook (toch één jaar denk ik, daarna was ik het beu en had ik weer een andere hobby: met de rennerkes spelen bijvoorbeeld). Volgens een of andere catalogus uit 1987 was onderstaande reeks toen al duizenden franken waard. En dat ging alleen maar stijgen met de jaren.
De grote ontnuchtering kwam er enkele maanden geleden met een artikel in Humo. Postzegels zijn niets meer waard, er is een overaanbod en je mag blij zijn als een verzamelaar 10 euro biedt voor een verzameling van 1.000 postzegels ... Niets meer waard dus. Maar ik blijf ze mooi vinden: