'Zal ik jou eens effe lekker in je bek schijten? Of heb je al poep, poep in je hoofd?'
Niet mijn woorden maar die van de legendarische punkgroep De Raggende Manne. Gooi daar een ferme scheut gitaren bij en loeiharde drums en je krijgt een explosieve schijf van 1'14", een ideaal medicijn voor de puberende puber die zich eens helemaal wil laten gaan.
Als ik dit nummer opzet dan zie ik het weer zo voor mij: de beruchte Brasschaatfeestjes. Zo noemden wij de bijeenkomsten in Brasschaat wanneer de ouders van drie broers op skireis waren en hun huis werd omgetoverd tot een festivalweide met muziekinstallatie, dansvloer, tent, frituursnacks en al. En bier. Veel bier. We hadden toen allemaal lang haar en we droegen T-shirts van Metallica en Rage Against The Machine. We gooiden onze frustraties en ons RIP-Kurt Cobain-verdriet van ons af door keihard te gaan op dit en andere gitaarliederen. Pogo in de living, stagediven in de zetels, kotsen op het toilet, meisjes binnendoen op het bankje buiten. In die volgorde of een andere. Dat maakte niet zoveel uit, achttien jaar geleden.
En na al dat gerotzooi moesten de niet-Brasschatenaren in het holst van de nacht nog helemaal met de fiets over die ellendig lange Bredabaan terug naar Schoten, Merksem of Ekeren. Amai! Maar nu bedenk ik mij dat de Brasschatenaren wel die smerige fuifzaal opnieuw moesten omtoveren tot een deftige Brasschaatse woning. Ook amai!
Dames en heren, vrienden en vriendinnen, alle stoelen aan de kant. Doe uw haar los en sommeer uw huisgenoten in de living. Klik op play en gaan maar!
Niet mijn woorden maar die van de legendarische punkgroep De Raggende Manne. Gooi daar een ferme scheut gitaren bij en loeiharde drums en je krijgt een explosieve schijf van 1'14", een ideaal medicijn voor de puberende puber die zich eens helemaal wil laten gaan.
Als ik dit nummer opzet dan zie ik het weer zo voor mij: de beruchte Brasschaatfeestjes. Zo noemden wij de bijeenkomsten in Brasschaat wanneer de ouders van drie broers op skireis waren en hun huis werd omgetoverd tot een festivalweide met muziekinstallatie, dansvloer, tent, frituursnacks en al. En bier. Veel bier. We hadden toen allemaal lang haar en we droegen T-shirts van Metallica en Rage Against The Machine. We gooiden onze frustraties en ons RIP-Kurt Cobain-verdriet van ons af door keihard te gaan op dit en andere gitaarliederen. Pogo in de living, stagediven in de zetels, kotsen op het toilet, meisjes binnendoen op het bankje buiten. In die volgorde of een andere. Dat maakte niet zoveel uit, achttien jaar geleden.
En na al dat gerotzooi moesten de niet-Brasschatenaren in het holst van de nacht nog helemaal met de fiets over die ellendig lange Bredabaan terug naar Schoten, Merksem of Ekeren. Amai! Maar nu bedenk ik mij dat de Brasschatenaren wel die smerige fuifzaal opnieuw moesten omtoveren tot een deftige Brasschaatse woning. Ook amai!
Dames en heren, vrienden en vriendinnen, alle stoelen aan de kant. Doe uw haar los en sommeer uw huisgenoten in de living. Klik op play en gaan maar!