Er bevinden zich minstens vier Turkse kappers op een wandelafstand van 5 minuten van mijn woonst. Een van de voordelen van in Antwerpen Noord te wonen: zelfs op een zaterdag vind ik altijd wel een kapper waar ik geen kans heb om op de wachtstoel te gaan zitten om de Gazet Van Istanboel te lezen, zo snel word ik naar de kappersstoel geleid en geknipt. Wat is er nog leuk:

- de ernst en concentratie waarbij de kapper te werk gaat

- daaruit voortvloeiend de weinige woorden die worden gesproken (had ik al geschreven dat ik niet goed ben in koetjes en kalfjes gepraat? zeker niet over het weer?)

- het briefje van 10 euro dat het enige geld is dat mijn portefeuille verlaat na afloop

- de swingende Turkse muziek op de achtergrond

Ik was dus zeer in mijn nopjes vanmiddag in de Dambruggestraat bij de kapper. Ik had vlak voor mijn kappersbezoek een stuk lekkere pizza gekocht bij de Turkse bakker in de Sint-Gummarusstraat (1,70 euro!) en de gedachte van die smakelijk op te eten thuis deed me nog harder in mijn nopjes zijn.

De kapper was mijn kapsel aan het afronden. Hij nam een stuk elektriciteitsdraad vast en dompelde het ingewikkelde uiteinde onder in een vloeistof. Ah dat zal de aftershave zijn, dacht ik. Vast weer een nieuwe manier om die aan te brengen. Ik bereidde mij al voor het op het gevoel van enkele seconden brandende pijn gevolgd door het fantastisch frisse gevoel achteraf. Eigenlijk goed te vergelijken met je vinger in gesmolten kaarsvet steken: je weet dat het even pijn zal doen maar nadien geeft het toch zo'n aangenaam gevoel ...

Maar ik schoot snel wakker uit mijn dagdroom want wat deed de kapper? Hij stak die draad in brand! "Oh shit" dacht ik "dit ken ik van Vlaanderen Vakantieland wanneer een of andere Nic Balthazar-figuur in Turkije naar de kapper gaat. Die gaat hier mijn oren in brand steken." Ik had geen tijd om eventueel te zeggen "euhm ... dit hoeft niet hoor, volgens mij groeien er nog geen bompaharen uit mijn oren, toch bedankt voor het aanbod!". Nee, de kapper stak de vlam zonder aankondiging met enkele halen in mijn rechteroor. Ik verzeker u, dat is een vies en onnatuurlijk gevoel. Alsof mijn oor een of andere BBQ-delicatesse is die even later met een weinig peper en wat citroensap zal genuttigd worden. Ik kon nog niet opgelucht zijn toen het gedaan was want ja, ik heb ook een linkeroor dat eraan moest geloven. Ik kon mijn oren niet geloven!

Het was even snel voorbij als het begonnen was. In de spiegel stelde ik vast dat mijn oren hooguit wat roder waren dan anders. En ze zullen dan wel haarlozer zijn dan ervoor zeker? Allé, dat heb ik dan ook weer eens meegemaakt.

Dit moest ik even kwijt tussen de dEUSliefdesverhalen door.

Het muziekje van vandaag draag ik op aan M. zonder r uit A. Met welgemeende dank voor de speciaalraarleuke avond :-)