6, Anderlecht, Sign 'O' The Times (1987)

Die prachtige Belga Sport reportage over Jan Ceulemans bracht me in een nostalgische bui. Wat hadden we vroeger toch fantastische voetballers. Niet alleen de Caje zelf maar ook Eric Gerets, Walter Meeuws, Luc Millecamps, René Vandereycken en andere mannen met baarden. Mannen met karakter ook, echte vechtjassen. Ik dook mijn archief in om die geweldige tijden van het Belgisch voetbal nog eens te herbeleven. En look what I found. Het jaarboek 1983-1984 van mijn toenmalige favoriete club Anderlecht.

U ziet:
- de cover van Anderlecht, mijn club
- de backcover met reclame voor Visa-sigaretten
- Frank Vercauteren die reclame maakt voor doppel douchegel
- een foto van mijn grote idool Enzo Scifo, het manneke was toen amper 17 jaar, begot

Volgende keer vertel ik het verhaal van toen ik met mijn papa live ging kijken naar Anderlecht. Amai, daar zal u nogal mee lachen, dat kan ik nu al voorspellen.

6, Schoten, Dangerous (1988)

Het zesjarig jongetje had een plan. Wellicht geïnspireerd door de stripverhalen die hij dagelijks las voor het slapengaan. Avontuurlijk, ja. Gevaarlijk, daar stond hij niet bij stil. Nochtans stond het jongetje niet bekend als een durver. Die dag was het moment gekomen om het plan uit te voeren. Van zijn slaapkamer op het dak klimmen, het dak over kruipen tot de andere kant van het huis en via de slaapkamer van de papa en de mama terug naar binnen gaan.

Via een stoel geraakte hij door het raam tot in de dakgoot waar hij meteen besefte dat het plan toch iets gecompliceerder was dan aanvankelijk gedacht. De afstand van dakgoot tot het dak had hij kleiner ingeschat. Toch maar proberen. En hij maakte aanstalten om verder te klimmen.

Tot, als een donderslag bij heldere hemel, de vierjarige zus de kamer inkwam en haar broer in de dakgoot zag staan. "He! Dat mag wel niet, he! Ik ga dat tegen papa zeggen!" Voor het jongetje nog maar kon proberen om haar te overtuigen om dat niet te doen, rende ze al de trap af naar beneden. "Papa! Papa!". Het tweejarig broertje rende achter haar aan, alsof hij ook besefte hoe ernstig de situatie was.

Een paar tellen later (het jongetje stond nog steeds wankelend in dakgoot, na te denken over hoe hij nu verder moest) stond plots de dertigjarige papa in de kamer. Resoluut, kordaat en zonder nadenken nam hij het jongetje vast bij het middel en trok hem in één beweging naar binnen. Hij legde hem op het bed en gaf hem een klets op de poep. De woorden die de papa toen uitsprak zijn verloren gegaan. Het jongetje was te zeer geschrokken om te luisteren en zijn poep deed pijn.

Het jongetje heeft er sindsdien niet meer aan gedacht om daken over te klimmen. Hij bedankt langs deze weg de andere hoofdrolspelers van het verhaal om hem te weerhouden van een avontuur dat wel eens heel slecht had kunnen aflopen.

6, Schoten, De Maan Van Antwerpen (2006)

Oktober 1983 - zes jaar

Op 23 oktober gaan we naar de anti-rakettenbetoging in Brussel. We hebben uitgelegd wat dat eigenlijk is. Voor hij gaat slapen vraagt Igor: "Is België nu gered? Heeft België België gered?"

(Uit: het opvolgboekje dat mijn mama bijhield tijdens mijn eerste tien levensjaren.)

27 jaar later hoop ik nog steeds dat België België zal kunnen redden ... En als dat niet lukt dan pleit ik voor de stadstaat Antwerpen!

6-14, Schoten, Running In The Family (1987)

Jongens en hun ballen, een onafscheidelijke combinatie. 6 woonsten geleden deelden mijn broer en ik een slaapkamer. Op die kamer werd niet enkel geslapen, er werd ook huiswerk gemaakt, met de autootjes gespeeld, strips gelezen en vooral veel gevoetbald. Mijn goal was de kleerkast, mijn broer zijn goal was de ruimte tussen onze bureau's. Ganse wedstrijden hebben wij daar afgewerkt, er werden vrijschoppen genomen (met een muurtje!), er werd gescoord uit corners, er werden penalty's gestopt en gele en rode kaarten uitgedeeld. We deden een-tweetjes met de muur, we tackelden er op los. En dit alles op een speelveld van zéker 6 m².

Natuurlijk niet met een echte bal, het zou niet lang geduurd hebben of we vlogen naar onze kamer (ah nee, dat klopt niet, naar beneden dan). Nee, daarvoor hadden wij een pluchen bal. "Gaan we met de pluchen bal sjotten?" is de zin die ik in mijn leven volgens mij vaker uitgesproken heb dan "wanneer gaan we eten?" of "is het nog ver?". Uren plezier met zoiets simpel, met het berekend risico nu als een oude man te klinken: "dat zie ik de jeugd van tegenwoordig niet doen zenne, met hun wii's en al ..."

Toen ik deze week in Ikea was en een winkelkar vol pluchen ballen zag staan sprong mijn hart dan ook een tel over. Na zeven seconden twijfelen, grabbelde ik de bal van de foto mee. En nu ben ik al drie dagen in mijn living aan het sjotten. Vandaag heb ik mijn vrijtraptechniek geoefend: ik probeer van 4 meter afstand met buitenkant rechts de bal net op de zetel te trappen. Plezánt!

En met Level 42 op de achtergrond voel ik mij helemaal back in our slaapkamer van de Marialei 26. Echt plezánt!