1. Fiets naar Trix en koop op de beurs aldaar platen, cd's en cassettekes zolang mijn portefeuille het mij toelaat, zo op het einde van de maand.
2. Hou wat geld over voor Copy of '98, de tributeplaat van Berchem van Dead Man Ray, in mekaar gebokst door 14 Belgische groepen en die morgen in Trix wordt voorgesteld.
3. Denk de rest van de zondag terug aan het zalige jaar 1998 toen Berchem verscheen en het een tijdje de vreemdste favoriete plaat werd die ik ooit heb gehad.
Voorproefje: het geweldige Chemical door Sukilove & Blackie and The Oohoos:
Het is tijd voor een paar nieuwe schoenen. Die gedachte spookte vorig jaar al door mijn hoofd. Maar op de een of andere manier kon ik maar geen afscheid nemen van mijn laarsjes. Nu waren ze echt versleten en op, ze konden het elk moment begeven. Het was tijd voor hun welverdiend pensioen.
In Berlijn kocht ik nieuwe schoenen. Voor de liefhebbers: van het merk Fly Londen. Uiteraard werden het laarsjes, ietsje zwaarder dan de vorige. Maar het was dan ook vollen bak winter in Berlijn dus dat konden ik en mijn voeten goed gebruiken.
Op ons appartement liet ik mijn oude paar schoenen nog even alleen met mijn nieuwe paar. Kwestie van wat tips door te geven (ja hoor: goede arbeidsomstandigheden en al, niet echt stinkvoeten, maar je moet wel je leven lang hard werken). En dan was er het afscheid. Ik op mijn nieuwe schoenen terug naar huis. De oude zijn in Berlijn gebleven.
Zo walk ik weer unafraid door het leven.
Deel drie en slot van de reeks "veel te onbekende doch keigoede liedjes van artiesten die ik live zag op Cactus '98". Live had moeten zien in dit geval want Mike Scott was als laatste geprogrammeerd en omdat wij onze laatste trein naar Antwerpen moesten halen, heeft Mike Scott toen opgetreden zonder ons in het publiek. Spijt dat ik daar van heb gehad!
Mike Scott is de zanger van The Waterboys (The Whole Of The Moon) die twee fabelachtige soloplaten heeft gemaakt: Bring 'em all in (1995) en Still Burning (1997). Elk nummer van die twee platen verdient eigenlijk een plekje op deze blog.
Het volgend liedje opent de eerste plaat en is een intentieverklaring pur sang. Bring 'em all into my heart. Een man, een gitaar en een hart dat spreekt. Laat het kippenvel tot u komen!
Denk eens aan de fotoboeken uit uw kindertijd. Toen foto's nog werden genomen met een kodak, ze werden ontwikkeld door de fotograaf en ze met veel zorg in fotoboeken werden geplakt. Ik was tijdens mijn jeugd al nostalgisch aangelegd en heb vroeger uren gespendeerd met het bekijken van die foto's. Zo is er in één van mijn boeken een fotoreeks aan de zee waar ik helemaal alleen opsta: slapend in de buggy, op het strand, op de dijk, met een bal in de duinen. Nergens waren er bekende mensen te bespeuren. Ik herinner dat ik op een bepaald moment, als 7-jarige ofzo, heb gedacht: "oei, waarom ben ik hier alleen?" en "zo, zielig" en "waar is de rest?". En ik herinner mij ook dat ik op een ander bepaald moment, als 11-jarige ofzo, heb beseft: "maar natuurlijk, ik was niet alleen, iemand heeft die foto's getrokken! mama! of papa! ik was niet alleen op de wereld!". Oef!
Ik weet niet of het er iets mee te maken heeft maar sindsdien kijk ik altijd verder dan de foto en denk ik er automatisch de omstandigheden bij. Vooral bij tv-programma's speelt me dat parten. Denk aan een typische scène uit een reality-programma. Je ziet mensen de winkel binnengaan (de camera dus achter hen, op de parking) en in een volgend shot zie je de mensen de winkel binnenkomen. Met de camera opeens in de winkel. Tja, dan kan ik het niet nalaten te denken aan hoeveel keren die mensen opnieuw die winkel zijn moeten binnenlopen vooraleer alles juist zat. Want er is altijd wel een vliegtuig dat overvliegt dat teveel lawaai maakt of het licht weerkaatst te fel of ... Zo ben ik op de duur meer aan het nadenken dan aan het kijken. Dan lees ik liever een boek, dan bepaal je zelf je nadenkintermezzo's.
Maar het moest hier eigenlijk gaan over deel twee in de reeks "veel te onbekende doch keigoede liedjes van artiesten die ik live zag op Cactus '98". Mijn toenmalig liefje L. kondigde hem al aan op Facebook: Andrew Dorff. Hij heeft één fantastische plaat gemaakt met dit fantastisch nummer. Sindsdien lijkt hij wel van de aardbodem verdwenen, zelfs Wikipedia weet het niet, stel u voor. Andrew, ik hoop dat het goed gaat met je. Ik hoop dat je niet zo eenzaam bent dat er niemand meer is om foto's van jou te nemen.
(dit liedje werd op Youtube een schamele 61 keer bekeken en die ene like komt van mij)
(breng daar verandering in beste lezers! dit is echt supermuziek)
Tijd om nog eens een nieuwe reeks te starten. Wat dacht u van "veel te onbekende doch keigoede liedjes van artiesten die ik live zag op Cactus '98".
Nummer 1: Chemical van Dead Man Ray. De groep van Daan, Rudy Trouvé, Herman Houbrechts, Elko Blijweert en Wouter Van Belle. Een supergroep die ik twee keer live zag: de eerste keer in de Monty in het voorprogramma van dEUS (1996 of zoiets) en de tweede keer dus op Cactus. Met een wereldhit (in mijn ideale wereld toch): Chemical. Een song die begint met een wekker en die catchy heen en weer slingert aan de lianen tussen je oren. Mét stoorzenders uiteraard want in een goede song zijn die er altijd. Chemical staat op de plaat "Berchem".. Groepen die hun plaat vernoemen naar een Antwerps district, zo zijn er niet veel.
Officieel gesplit zijn ze nooit. Ik blijf dus hopen dat Daan zijn Isolde dumpt en inruilt voor zijn makkers van toen en nog eens een wereldplaat maakt. Isolde mag dan op mijn schouders komen uithuilen hoor, ah ja zo empathisch ben ik wel.
"breng een gedicht mee, zoek naar poëzie die je aanspreekt. Neem mee de volgende les, plus schrijf even op wat je aan dit stuk boeit. Of schrijf poëzie, de vorm is vrij."
Ik ben geen gedichtenman dus zelf schrijven ... I don't think so. Ik denk dat ik Herman De Coninck ga meenemen:
Ik doe 't wel eens met Bic. Kater van.
Mij concentreren zoals alleen een pater kan,
lukt mij slechts met mijn Waterman.
O, inspiratie, klater dan!
Mocht de muze mij alsnog goed gezind zijn en ik krijg een van de komende dagen een gedicht uit mezelf gesleurd, dan leest u het hier, beloofd.
I wish I was a neutron bomb, for once I could go off I wish I was a sacrifice but somehow still lived on I wish I was a sentimental ornament you hung on The Christmas tree
I wish I was the star that went on top I wish I was the evidence, I wish I was the grounds For 50 million hands upraised and open toward the sky
I wish I was a sailor with someone who waited for me I wish I was as fortunate, as fortunate as me I wish I was a messenger and all the news was good I wish I was the full moon shining off a Camaro's hood
I wish I was an alien at home behind the sun I wish I was the souvenir you kept your house key on I wish I was the pedal brake that you depended on I wish I was the verb 'to trust' and never let you down
I wish I was a radio song, the one that you turned up I wish... I wish...
