In de Apple Store op Lincoln Road in Miami kon ik de verleiding niet langer weerstaan. Als iPod, iPhone en MacBook Pro bezitter was de iPad nog het enige Appletje dat ontbrak in mijn collectie. Wàs inderdaad. Want ik heb er eentje gekocht. En you know what, ik had er beter drie gekocht. Want mijn huisgenoten zijn zo'n fan van de iPad, dat kunt u niet geloven. Het liefje is ondertussen Angry Bird kampioen. En die andere huisgenoot, de Miles, heeft ook zijn favoriete spelletje gevonden. Muisjes vangen, op de iPad dus. Kijk maar:
En ik? Ik stond erbij en keek ernaar. Ook leuk :-)
Zwemmen, spaghetti eten en de nieuwe Almodòvar zien, La Piel Que Habito. We hadden het misschien beter andersom gedaan zodat we de gruwelijke beelden weg had kunnen eten en zwemmen. Goeie film hoor, maar raar. En vies.
Ergens halverwege speelt in de film plots een klein, schoon liedje. Zoals er op een stort tussen het afval en het vuil opeens een lief klaproosje groeit. Of zoiets.
Dit bloempje heet Between The Bars van Elliott Smith, van de prachtige cd Either/Or (hier geslaagd gecoverd door Chris Garneau). Elliott stierf op 34-jarige leeftijd door twee messteken in de borststreek. Waarschijnlijk zelfmoord maar dat werd nooit helemaal bevestigd. Raar. En vies. Maar zo'n mooie muziek. Het leven zit vol contrasten.
Zappen door youtube kan aangename gevolgen hebben. Kijk eens wat ik hier gevonden heb, Radiohead met Paranoid Android op Werchter in 1997. Formifuckintastisch!
Ik hoef de eerste noten maar te horen om spaceshuttlegewijs teruggeslingerd te worden naar die tijd. Ik weet nog perfect:
- waar ik die single gekocht heb (Virgin Megastore in Inno Schoten)
- voor welk examen ik toen aan het studeren was (database marketing)
- op welk meisje ik toen een oogje had in welk café (blond, blauwe ogen, 't diamantje in merksem)
Soms begrijp ik niet waarom producenten ophouden topproducten te maken. De Vitabiskoek bijvoorbeeld, niet de diertjes die je wel nog vindt in de winkel, maar de per twee verpakte koeken die je dan nog eens in twee kon breken. Het ideale tussendoortje voor op de speelplaats maar van de markt gehaald. Of de Mexicanochips van (toen nog) Smiths. Ok, de wok chili chips van Lays komen in de buurt, zeker de verpakking die even oranje is. Maar toch. En waar ik het aller-, aller-, allermeest spijt van heb is de Meloenthee van Pickwick. Was de Meloenthee een vrouw, ik zou nog elke dag op mijn blote knieën voor haar foto bidden, hopende op een spectaculaire soapachtige terugkeer uit het niets. De beste thee ever en tot u spreekt een kenner. Maar jaren geleden even mysterieus als onbegrijpelijk verdwenen. Laatst gezien in de rekken van 't Centrum op de Deuzeldlaan in Schoten.
En toen was er die dag in Brasschaat op het verjaardagsfeest van de 85-jarige bomma, de 80-jarige groottante en haar 85-jarige vriend. Na het aperitief, de soep, de koude schotel, de warme schotel en het dessert was het tijd voor een theetje. Ik bekijk de theeselectie van het etablissement Dennenhof en vind opeens mijn verloren liefde terug. Alsof er niets gebeurd was, lag de Meloenthee in vier exemplaren tussen de rest (vanaf nu bekend onder de noemer 'banale thee') op mij te wachten. Ik kijk snel rond om te beletten dat anderen de thee van mijn leven proberen te ontfutselen. Maar dat blijkt niet nodig, de rest heeft meer aandacht voor het dessertenbuffet of voor hun schreeuwende kinderen. Ik steek de theezakjes in mijn zak en deel mijn ontdekking met de tafelgenoten (de ontdekking he, niet de thee, zot!). (Even later komt de driejarige F. mij nog een theezakje toestoppen.)
En nu zit ik hier in mijn zetel de thee van mijn dromen te degusteren. Ze is nog niets veranderd, enkel wat ouder geworden. Maar ja, wie niet? Het enige probleem is dat ik dus maar vijf theezakjes heb. Ik zal er dus zuinig mee moeten omspringen.
Als de klantendienst van Pickwick moest meelezen: is de Meloenthee terug op de markt of betreft het hier enkele exemplaren die al jarenlang circuleren in Motel Dennenhof?
Natuurlijk zou "No Rain" van Blind Melon hier muzikaal ongelooflijk naadloos op aansluiten. Maar er wordt een held 70 jaar vandaag en dat kan ik niet negeren. (In vergelijking met de bomma een jong veulen, maar toch.)
Ik ben van niet veel vies. Eens goed door de modder mountainbiken: heerlijk. Vroeger in de chiro tijdens tweedaagse kip met zand eten: lekker. Wildvreemde fotomodellen zoenen in het donker: geen probleem (maar ook geen realiteit natuurlijk).
Van smetvrees heb ik in normale omstandigheden weinig last. Maar (hier is de verwachte maar) deze week, op de Internationale Tourisme Börse (ITB voor de vrienden) in Berlijn besefte ik weer waar ik wel vies van ben. De grootste toeristische beurs ter wereld met bijna 12.000 standhouders en 180.000 (!) bezoekers. En al die mensen moeten naar het toilet.
Ook Igor uit Antwerpen, België. En die begint dan na te denken terwijl hij geconfronteerd wordt met urinoirs die bezet zijn. Even wachten met het wateren of gaan zitten in één van de toiletten? Ahum, laat ons redeneren. Hier zijn 187 landen vertegenwoordigd. Iran is hier, Libië, Bora Bora, Kazachstan, Myanmar, Gent ... En verschillende landen betekent verschillende culturen betekent verschillende toiletgewoonten. En ja, jakkes dus he. Wat was dat nu weer met Indiërs en het niet gebruiken van WC-papier? En hoe zou een vertegenwoordiger van Mongolia Adventure Tours zich gedragen op een Duits toilet? En gaat een Ugandees die zich nooit wast na het pleebezoek zich nu wel naar de kraantjes begeven? En zag ik nu net iemand rechtstreeks van de urinoir naar de handendroger gaan? Jakkes dus. Om nog maar te zwijgen over de klink van de wc-deur. Klinkt sowieso vies.
En maar handjes schudden tijdens die beurs ... Hierbij doop ik ITB om tot: Internationale Tijd van de Bacterie. Dit moet one hell of a feestje zijn voor die gasten.
