[Solo In Progress] #11: Reactie van uitgeverij #2 en #3

Op een dag zaten er twee mailtjes in de postbus:

#1:

 Beste Igor Daems,

 Met dank voor uw aanbod, moeten we u melden dat we uw manuscript niet weerhouden hebben voor publicatie bij onze uitgeverij. 
Beste groet. 

#2:

Geachte heer Daems,
Hartelijk dank voor uw manuscript “Solo”.
Het boek is zeker erg goed geschreven en houdt de belofte van een mooie literaire toekomst in zich. Alleen geeft onze uitgeverij geen literaire fictie uit en kunnen we het boek dus niet opnemen in ons fonds.
Toch bedankt om het op te sturen.
We hopen dat u spoedig de juiste uitgeverij vindt voor dit mooie boek.
Met vriendelijke groeten,

 Verbaast het je dat ik vooral met dat tweede mailtje erg blij ben?

En de schrijver, hij hoopte voort.

The Frames - Happy:


[Solo In Progress] #10: Den Engel

Kent u deze man nog?


Het is Michael Landon die 'den engel' speelde in Highway to Heaven, een Amerikaanse tv-show (liep van 1984 tot 1989). Hij werd naar aarde gezonden om mensen te helpen. Mijn grootvader zaliger keek daar graag naar. En weet je nu wat? Ik denk dat ik den engel ben tegengekomen.

Al maanden zeg ik tegen mensen dat ik het manuscript van Solo ga opsturen naar een aantal uitgeverijen. Maar het is er nog steeds niet van gekomen. Hoe zou dat toch komen? Wel, met het risico belachelijk te klinken, er is naast dat sleutelbeen nog iets in mij geknakt bij mijn fietsongeval. Heel symbolisch werd mijn Solo-wielertruitje kapot geknipt door de ambulanciers. Het was alsof de wieler- en ander goden mij wilde zeggen dat het toch niets zou worden met dat boek.

Ondertussen heb ik dankzij mijn fantastische vrienden een nieuw Solo-wielertruitje en daarmee ging ik zaterdag voor het eerst sinds lang fietsen. Nog geen kilometer ver stopte ik voor een rood licht. Ik hoorde een stem achter mij:

'Solo Superia, jaren '60 of '70, ik wil het kwijt zijn.' Een oude man met grijs haar stond naast mij, ook op de fiets.
'Van Steenbergen heeft er nog voor gereden,' zei hij nog.
'En Van Looy ook,' vulde ik aan.
'Ge weet toch dat die ploeg van de boter was, hè?'
'Ja, zeker, mijn grootvader heeft nog gewerkt in de Solofabriek.'
'Ik ook,' zei de man. Mijn mond viel open. 'Bij de technische dienst.'
'Mijn grootvader werkte op de reclame-afdeling.'
'Ah, dat waren clevere gasten. Die waren goed bezig.'

Het licht sprong op groen en hij reed verder. Ik wou ook vertrekken om hem helemaal uit te vragen want de Solofabriek en de reclame-afdeling spelen een belangrijke rol in mijn boek. Maar mijn achterwiel blokkeerde en ik moest stoppen. Ik zette het terug vast maar de man was uit mijn gezichtsveld verdwenen ook al was ik maar enkele seconden bezig geweest met dat wiel. Ik trok nog een sprintje maar hij was nergens meer te bekennen.

Als dat geen teken is. Deze week vertrekt het manuscript naar een paar uitgeverijen en verklaar ik het boek plechtig als 'helemaal af'. Dat ik daar den engel voor nodig had.

Jimi Hendrix - Angel:










Hoe de zaken ervoor staan, driekwart juni

Vroeger in de chiro hadden wij een 'losse puntjes' ronde na de vergadering. Een variaronde heette het ook wel. Wel, vandaag heb ik nog eens een aantal losse puntjes. In korte bewoordingen want typen is nog steeds niet evident met die verdomde schouder.

1) Helaas liet uitgeverij #1 weten dat ze niet geïnteresseerd zijn in mijn boek. Jammer maar het had wel heel straf geweest mocht ik meteen met open armen ontvangen geweest zijn. Vanaf ik opnieuw vlot de toetsen van mijn laptopklavier kan beroeren, werk ik het boek af en schrijf ik andere uitgeverijen aan. Wordt vervolgd.

2) Het sleutelbeen is ondertussen geopereerd en stelt het wel. De schouder heeft meer tijd nodig, blijkt. Ik ben begonnen met kine: twee beurten achter de rug, nog achtenvijftig te gaan. Maar het gaat vooruit: kijk eens hoe hoog ik mijn duim al kan heffen!


3) Voor wie het nog niet gezien had: mijn rennertjes en ik staan in de nieuwe Bahamontes. Voor wie Bahamontes niet kent: dat is een werkelijk fan-tas-tisch magazine over de koers. In tegenstelling tot elk ander wielertijdschrift ziet dit er wel geweldig uit met stijlvolle foto's en boeiende verhalen. Een aanrader, ook voor wie niet weet wie Fausto Coppi en Wim Vansevenant zijn.


4) Deze dagen heb ik veel tijd om naar muziek te luisteren. Wat we me het meest geraakt heeft is niet echt muziek te noemen. Het zijn de stemmen van Freddie Mercury en David Bowie uit Under Pressure. In de begindagen van deze blog schreef ik al een stukje over dit nummer: zie hier.
Hieronder hoort u hetzelfde nummer maar dan enkel de stemmen. Beluister dit met de koptelefoon en huiver.






[Solo in Progress] #8: ... en de finale is begonnen ...





Ik heb serieus zitten duwen dit weekend:


1) eerst duwde ik hard op de trappers van mijn fiets om de felle wind op het Eilandje te bedwingen

2) daar aangekomen duwde ik een envelop met daarin twee hoofdstukken van mijn boek in de brievenbus van een bekende uitgeverij

3) nu probeer ik alle mogelijke kopzorgen (krijg ik wel reactie? ze zullen mij wel uitlachen! hoe durf ik te beweren dat ik een boek heb geschreven dat het waard is om uitgegeven te worden?) weg te duwen door te gaan fietsen in, kijk eens, wat voor een mooi truitje:



Sluikreclame voor mijn eigen boek. I know, it's a dirty job. But someone's got to do it, niet waar?

Dit is het lied van het moment, met het motto van de komende maanden. Get Lucky. Ik hoop het.


[Solo In Progress] #7: Quote van hoofdpersonage John

Goed nieuws: het boek is bijna, bijna, maar nog niet helemaal, af. Het verhaal is er, de structuur ook, er is een begin, er is een einde, ... Er gaat zelfs een volledig manuscript rond in Borgerhout waarop nalezers (elk in hun eigen kleur, het moet overzichtelijk blijven) opmerkingen noteren.

Terwijl u wacht geef ik u graag een quote mee van John, het hoofdpersonage. Eentje om over na te denken.


Soundtrack bij het schrijven: Dans Dans (uit Antwerpen) met Yesterday Is Here van Tom Waits. Wil u dit prachtnummer zonder achtergrondlawaai, slechts één adres: de betere platenzaak!



Afscheid van Miles

Om geen kattenmens te zijn, heb ik toch al een redelijk aantal katten in mijn leven gehad. En de hoofdvogel wordt afgeschoten door Miles. Hij kwam mee met het liefje en van bij onze eerste ontmoeting (waarbij hij enthousiast naar mij kwam gelopen) was het liefde op het eerste gezicht. Er waren nochtans op dat eerste gezicht wel wat redenen om hem niet zo graag te zien. Hij miauwde de klok rond, hij wou altijd bij je zijn en hij maakte mij op alle uren van de nacht wakker.

Er was die keer dat hij een stuk broccoli uit mijn bord stal om het vervolgens smakelijk op te eten. Hij bezorgde me ooit de schrik van mijn leven door in het midden van de nacht met een knuffeldier in zijn bekje op mijn slapende hoofd te springen. En hoe hij zich elke keer weer tussen mij en mijn liefje wrong als wij gezellig naast elkaar in de zetel zaten, dat had geen naam. Maar ik zag hem graag, net zoals mijn liefje dat deed.

Hij werd ook mijn maatje tijdens het schrijven. In het begin vluchtte ik nog naar andere oorden om daar ongestoord te werken. Maar dat hield ik niet lang vol. Elke keer als ik mij installeerde in mijn schrijfkamertje, was hij erbij om voor zichzelf een gezellig plekje te zoeken. Op die smalle ruimte naast de laptop met net genoeg plek voor één opgerolde poes, vanboven op de secretaire of op de vensterbank aan het raam. Vorige week nog, toen ik een hele dag thuis was om te schrijven, was hij aan het slapen in zijn mandje in de woonkamer. Ik riep hem en geen drie tellen later kwam hij enthousiast aangetrippeld. Hij sprong op mijn schoot en spinde zichzelf in slaap. Miles op mijn schoot, meer had ik niet nodig om woord na woord, zin na zin, alinea na alinea te kunnen neerpennen. Ik weet al aan wie ik mijn boek zal opdragen.

Plots is hij er niet meer. Mijn schoot is nog nooit zo leeg geweest.



Arno/Vide:












[Solo in Progress] #6: De Voorlopige Flaptekst

Stel: je komt een boekhandel binnen. Je ziet een boek liggen met als titel Solo. Je kijkt naar de naam van de auteur maar die zegt je niets. Dan lees je de volgende tekst op de achterkant:

De 77-jarige John, ex-werknemer van de Solofabriek in Merksem, valt tijdens een familiefeest over een speelgoedautootje. De klap op zijn hoofd zet een aantal gebeurtenissen in gang. Dankzij een mysterieus notitieboekje herinnert hij zich stukje bij beetje waarom hij in de loop der jaren zo streng en stil is geworden en waarom hij zo moeilijk naar het toilet kan gaan. Als het hem allemaal te veel wordt, besluit hij de deur uit te stappen en te vluchten naar die andere toekomst van zijn verleden. Het wordt de koers van zijn leven. 

Wat doe je?

a. je denkt 'wat voor een platte kak wordt er tegenwoordig verkocht', legt het boek terug en koopt de nieuwste Brusselmans

b. je denkt 'mmm, niet slecht maar hier ga ik echt geen twintig euro aan spenderen, ik wacht wel tot ik het in de bibliotheek kan ontlenen'

c. je denkt 'wauw' en je koopt het boek

d. je valt flauw want zo een intrigerend verhaal kan je gewoon niet aan

e. none of the above

Uit alle antwoorden wordt een winnaar geloot die een gesigneerd exemplaar van mijn boek krijgt (als het boek wordt uitgegeven natuurlijk, anders wint de winnaar een stapel gesigneerde A4's).


Soundtrack bij het schrijven vandaag: Rusty Chains van Perfume Genius:



Hoe zou het nog zijn met het plastieken zakje?


Het plastieken zakje van dit stukje hangt er nog, nog altijd. Moeilijk te zien op deze apocalyptische foto maar zie je het witte ding naast die centrale sneeuwvlok? Dat is hem, de held van onze straat. Zelfs bij dit winters winterweer, blijft het hangen in de top van de boom.

En zo blijft het zakje mij inspireren om ook vol te houden en verder te werken aan mijn boek.

Hup, zakje, hup!

Cold War Kids / Hang Me Up To Dry:




Instagram met woorden

Onder meer dankzij het geweldige Instaroman-avontuur van vorig jaar ben ik een grote fan van Instagram. De term amateurfotograaf is voor mij veel te hoog gegrepen dus hoe fantastisch is het dat die app al mijn knullige iPhone-foto's omtovert tot (in het beste geval natuurlijk) coole shots.

Toen ik op Instagram een Vind-ik-leuk kreeg van Whims en ik nieuwsgierig ging kijken wie er mijn werk aan het bewonderen was, bleek dat Whims gewoon een Instagram met woorden is. En dat is natuurlijk helemaal right up my alley. 

 Het gaat als volgt: je bedenkt een slogan, tekstje, titel, ... Je vult die in en kiest daarna een stijl die dus ter vergelijken is met de filters van Instagram. Verschillende kleuren, verschillende lettertypes, verschillende groottes. Dan publiceren en delen op Twitter, Instagram, Facebook, je grootmoeder, ...

Weg met altijd Arial, weg met altijd Times New Roman. Met Whims kies je de stijl die het best bij je woorden past zonder dat je daar grafische kunsten voor gestudeerd moet hebben.  

Dit zijn mijn drie eerste Whims:


De openingszin van een van de hoofdstukken van mijn boek:



Hoe de cover van mijn boek er zou kunnen uitzien:




De conclusie van een te snel afgebroken Ardennenweekend wegens, u raadt het al, migraine:



En Whims is helemaal gratis! Waar wacht u nog op? De toekomst is aan de woorden, dat wisten die van The Hickey Underworld al in 2009: