30, Wilrijk, Break The Night With Colour (2006)

Toen ik vanochtend in bad K.F. zijn rug scheerde dacht ik bij mijzelf: als ik nu eens een blogpost begin met een volledig fictieve openingszin? Bij deze.

Alles komt altijd goed, heeft het weekend mij driemaal proefondervindelijk aangetoond:

1) Op zaterdag, ergens achter de noene, constateer ik dat ik mijn id en bankkaart kwijt ben. Ik had ze laatst opgemerkt in de achterzak van mijn broek. Een reconstructie van de feiten leerde me dat ik ze moest kwijt gespeeld zijn onderweg naar Borgerhout. In plaats van Cardstop te bellen en langs de politie te gaan, besloot ik de route opnieuw af te fietsen op zoek naar de vermisten. Weliswaar zes uur later. Ik fiets mijn straat uit, de Klamperstraat in: niets te zien. Ik sla de Van Kerkhovenstraat in en na een 30-tal meter fietsen zie ik plots twee kaarten blinken in het zonlicht. Het zal toch niet waar zijn! Inderdaad, ze lagen gewoon tussen de straat en een geparkeerde auto, broederlijk naast elkaar, te wachten om gevonden te worden. Ik stopte, nam ze vast, kuste ze en zette blijgezind mijn tocht voort. Alle administratieve handelingen smolten als een Calippo op de motorbak van een cabrio in de woestijn van Death Valley ... Jippie!

2) Op zondag, om 7.45 uur, werd ik wakker met een gigantische, bonkende, stekende hoofdpijn. Het zal toch niet waar zijn! De eerste migraine-aanval van het jaar. 10 uur later voelde ik mij voor het eerst sterk genoeg om op te staan en een glaasje water te drinken. Daarna werd het alsmaar beter. En dat gevoel dat je beseft dat de migraine wegtrekt, dat is onbeschrijfbaar. Een beschuitje met een weinig boter en een lapje kaas smaakt dan als culinair genot van de bovenste plank.

3) Al een hele tijd werk ik aan iets voor het werk. Ik zal hier niet over uitweiden, anders wordt het te saai en valt u als een blok in slaap. Een lang verhaal kort, morgenochtend om 9.00 uur stuur ik een mail in de trant van: "ok, it's a wrap, we have a go, let's print the mf" en heb ik even het gevoel dat ik met pensioen kan. Dat zich binnen de vijf minuten 19 andere deadlines zullen aandienen, dat negeer ik. Voor mijn eigen bestwil.

27, Wilrijk, Ever Present (2003)

Ohja, van droomvrouwen gesproken: ik heb er nog wel ééntje: Nathalie Delcroix. Ja, ik weet het, die zingt bij Laïs en dat vinden we maar platte k*k. Maar hoe dat die meezingt op Ever Present van Admiral Freebee ... Wat een wijf! Die zou het dus geen twee keer moeten vragen, tenzij ik haar de eerste keer echt niet verstaan heb, natuurlijk.

Zoals het mopje (hahaha) wanneer je aan iemand in een druk café vraagt (hahaha) 'm*sturbeerde gij?' (hahaha) en dat die persoon dan verbouwereerd vraagt 'wablief ???' (hahaha) en dan zeg je: 'ik vroeg: wat studeerde gij?' (hahaha) en dat die persoon dan iets anders dacht en rood wordt enzo ... (hahaha): láchen jong, elke keer opnieuw :-)))))

Met welgemeende excuses voor het taalgebruik vandaag.

31, Wilrijk, I Feel Alive In The City (2007)

Er zijn mensen die helemaal zelf een huis verbouwen. Er zijn mensen die kunnen verkopen. Er zijn mensen die prachtig kunnen tekenen. Er zijn mensen die goed zijn met kinderen. Er zijn mensen die boeiend kunnen praten. Er zijn mensen die iets van auto's kennen. Er zijn mensen die muziek componeren. En er zijn mensen die alle hoofdsteden ter wereld kennen (ik!).

Ja, dat is mijn talent. Ik kan Antananarivo en Ouagadougou linken met het juiste land. Ik ken het verschil tussen Den Haag en Amsterdam. Ik weet waar Montevideo zijn naam vandaan haalt. Ik kan vertellen over de evolutie van Saigon naar Ho Chi Minh City. Ik heb zelfs een favoriete hoofdstad: Tegucigalpa van Honduras (omdat blijkbaar niemand die kan onthouden en ik daar elke keer opnieuw mee kan uitpakken, allé ja ik denk toch dat ik dan aan het uitpakken ben).

Ik ben dan ook zeer vereerd u te kunnen melden dat er een nieuwe hoofdstad is bijgekomen. Welkom op de wereld, Juba van Zuid-Soedan.

Tijd om mijn favoriete caféspelletje "zoek de hoofdstad of land in de tekstomelet" eens bloggewijs te spelen. Ok? Klaar? De eerste die de hoofdsteden vindt in de volgende twee zinnen wint een prijs.

"Joe, Bart De Wever, alles ok?"

En voor de gevorderden:

"Op de grens tussen Merksem en Schoten ligt een beek." "Allemaal goed en wel" zei de ingeweken Schot "maar whose beek is 't dan?"

Dat vind ik nu eens plezant zie. Alleen jammer dat ik zowat de enige ben. Of niet?