Op het strand van Middelkerke - onder een stralende zon en na het verorberen van een zandtaartje - begon Oscar, het lief (jaja!) van mijn bomma, aan een onwaarschijnlijk verhaal. Nu wist ik al dat hij tijdens de tweede wereldoorlog in een concentratiekamp had gezeten maar voor het eerst hoorde ik de geschiedenis uit zijn mond. Hij werd als 16-jarige op verdenking van sabotage door de Duitsers opgepakt en naar Sachsenhausen gestuurd. Nu wil het toeval dat ik daar drie jaar geleden geweest ben.
Sachsenhausen ligt namelijk vlakbij Berlijn en kan in eender welke trip naar de übercoole Duitse hoofdstad ingepland worden. Oscar vertelde over de Dodenmars, over valsemunters in het kamp (waar een film over is gemaakt), over de bevrijding door de Russen en over hoeveel hij nog woog toen hij terug in België kwam (38 kg!).
Ondanks de gruwel vertelde hij het met de glimlach, af en toe onderbroken door een kindje dat hem een nieuw zandtaartje versierd met schelpjes kwam verkopen. Dat bracht hem trouwens op een laatste anekdote. Na de bevrijding kwamen de kampleden terecht in een Amerikaanse kazerne in Berlijn. Uitgehongerd als ze waren stortten ze zich op de blikken corned beef van het Amerikaanse leger. Dat leidde tot een acute en massale aanval van Durchfall, zoals het zo mooi klinkt in het Duits. 'In het Antwerps zeggen ze de schijterij,' zei hij erbij, met een vette knipoog.
Ik kan een bezoek aan Sachsenhausen alleen maar aanraden. Met de metro ben je er op drie kwartier vanuit centrum Berlijn. Goedgezind zal je er niet van worden, dat niet. Maar het zijn verhalen die we moeten kennen en, zoals Oscar, moeten blijven vertellen aan onze kinderen. Zodat het nie wieder gebeurt.
Hierbij had ik graag een nummer getiteld 'Never Again' laten horen. Volgens Google hebben Kelly Clarkson, Milk Inc en Nickelback zo'n song. Niet dus. Daarom iets anders:
There is light that never goes out - The Smiths
Sachsenhausen ligt namelijk vlakbij Berlijn en kan in eender welke trip naar de übercoole Duitse hoofdstad ingepland worden. Oscar vertelde over de Dodenmars, over valsemunters in het kamp (waar een film over is gemaakt), over de bevrijding door de Russen en over hoeveel hij nog woog toen hij terug in België kwam (38 kg!).
Ondanks de gruwel vertelde hij het met de glimlach, af en toe onderbroken door een kindje dat hem een nieuw zandtaartje versierd met schelpjes kwam verkopen. Dat bracht hem trouwens op een laatste anekdote. Na de bevrijding kwamen de kampleden terecht in een Amerikaanse kazerne in Berlijn. Uitgehongerd als ze waren stortten ze zich op de blikken corned beef van het Amerikaanse leger. Dat leidde tot een acute en massale aanval van Durchfall, zoals het zo mooi klinkt in het Duits. 'In het Antwerps zeggen ze de schijterij,' zei hij erbij, met een vette knipoog.
Ik kan een bezoek aan Sachsenhausen alleen maar aanraden. Met de metro ben je er op drie kwartier vanuit centrum Berlijn. Goedgezind zal je er niet van worden, dat niet. Maar het zijn verhalen die we moeten kennen en, zoals Oscar, moeten blijven vertellen aan onze kinderen. Zodat het nie wieder gebeurt.
Hierbij had ik graag een nummer getiteld 'Never Again' laten horen. Volgens Google hebben Kelly Clarkson, Milk Inc en Nickelback zo'n song. Niet dus. Daarom iets anders:
There is light that never goes out - The Smiths