Het was weer een hoogdag voor alle lopers vandaag in Antwerpen met de Ten Miles en de Antwerp Marathon. Ikzelf liep tien mijlen, niet zonder moeite of pijn, maar wat dan gezegd van al die helden die de marathon hebben gelopen? Fan-tas-tisch hoor. Toen ik ze bij het uitkomen van de eerste tunnel ging aanmoedigen bloedde mijn hart wel een beetje. Ik had er graag bij geweest maar tegelijk weet mijn pragmatische zelf dat dat helemaal niet kan wegens helemaal niet voorbereid en dan gaat dat niet, 42 kilometer lopen.

Ik was er ooit wel bij. Vier jaar geleden liep ik mijn eerste marathon. Ik begon aan de voorbereiding toen ik, na vijf jaar ge-samenwoon, opnieuw alleen woonde met me, myself and I. Lopen was toen een soort uitlaatklep, therapeuten zouden het zeker uitleggen als "het verwerken van een aantal dingen". Ik stond toen in putje winter om half acht op om 30 kilometer te gaan lopen. Op een zondag. Bij min vijf. Zot!

Na maanden voorbereiding en onthouding van allerlei leuke dingen (drank, vrouwen, ...) was er eindelijk dé dag, 20 april 2008. Een keerpuntje in mijn leven. Want ik ging een marathon lopen en ik had het gevoel dat ik voor het eerst in mijn leven echt iets bereikt had, helemaal alleen. Ja, ik heb afgezien. Ja, ik heb gedacht aan stoppen. Kijk maar naar onderstaande foto. Maar dankzij vele supporters heb ik volgehouden en kwam ik na 3 uur 47 minuten strompelend over de streep op de Grote Markt van Antwerpen. Een van de mooiste ervaringen van mijn leven.

Aan alle helden en heldinnen die vandaag een marathon hebben gelopen: een geweldige proficiat! En geniet van die stramme spieren morgen.

Gisteren had Roy Orbison 75 jaar moeten geweest geworden zijn. Happy Birthday!

Hij stierf in 1989 en de plaat Mystery Girl werd postuum uitgebracht. You Got It werd een hit in de Radio 2 Top 30 en zo leerde ik de Roy kennen. Mijn 13-jarige ik kocht Mystery Girl op cassette in den Bazaar in Schoten en beluisterde die zeker 1 miljoenmiljard keer. Op zo'n draagbaar cassettespelerke want mijn eerste stereo-radio moest ik nog krijgen.

Het is een prachtige plaat met prachtige nummers. Over The Comedians schrijf ik wel eens een apart stukje want dat verdient dat wereldnummer. You Got It kennen jullie allicht (misschien zelfs in de versie van Conny Fabri?), California Blue hoor je af en toe ook nog op de radio en wie bij A Love So Beautiful emotieloos blijft, die is een natte dweil. Ik heb het nogal heel hard voor She's A Mystery To Me. Geschreven door Bono trouwens, op een voor hem zeer begenadigde dag. Het tromgeroffel in het begin, die invallende gitaar, die stem, de tekst en die prachtige uithaal op het einde van het liedje ... Muziek zoals die niet meer gemaakt wordt.

De stem van Roy Orbison geeft het woord hemels een nieuwe invulling.