U weet nog dat mijn huidig lief binnen een jaar of veertig als bomma naast mij in de zetel zal zitten om samen naar de koers te kijken? Wel, wij hebben nu ook al een verhaal om aan onze kleinkinderen te vertellen. Het gaat als volgt.

Kindjes, luister eens hier. Lang geleden, toen Europa nog eengemaakt was en de dieren nog konden praten, vierden bomma en ik onze eerste kerst samen. We waren al weken druk in de weer om geschikte cadeautjes voor mekaar te kopen. Zo kreeg ik van de bomma prachtige fietsjes die dienden als bladwijzer voor onze boeken. En ik gaf haar blauwe pumps die ik eigenhandig was gaan uitkiezen in een winkel in de Kloosterstraat in Antwerpen. Oh, we waren zo blij met die goed uitgezochte pakjes.

Maar dan moet het strafste nog komen, kindjes. In die tijd, 2011 was het geloof ik, ontkiemde er een muzikale revolutie. Dankzij Spotify hoefde je helemaal geen muziek meer te bezitten maar kreeg je toegang tot alle muziek die er bestond via een abonnement. Wij waren daar in het begin niet zo voor en startten een tegenreactie op. Onze mini-revolutie bestond uit het opnieuw kopen en afspelen van lp's. Platen. Vinyl. Zoek maar eens op Wikipedia hoe dat er uitziet, kindjes.

Een lp als kerstcadeau voor mijn liefje kon dus niet ontbreken dachten de bomma en ik allebei. En bij toeval kochten we allebei dezelfde plaat: "De Laatste Rit" van Raymond van het Groenewoud. Daar zaten we dan, met twee exemplaren van dezelfde plaat. Straf hè, kindjes?

Nog een verhaaltje? Nee, ofwa? Ofwa? Een snoepje? Allé dan, eentje maar hè! En nu stil zijn, want de renners passeren over de Oude Kwaremont.