Kendrick Lamar vs Dinosaur Jr


Er waren eens twee neven en beste vrienden. Ze deden niets liever dan naar muziek luisteren. Ze hielden van dezelfde artiesten: Queen, Guns N' Roses en Nirvana. Ze luisterden naar De Afrekening en gingen naar de jaarlijkse gelijknamige fuif aan de Ekerse Putten. Ze lieten samen hun haar groeien.

Tot de dag dat De Afrekening Volume 6 verscheen op CD. De donkerharige neef werd verliefd op Insane In The Brain van Cypress Hill en begon zich in rap en hiphop te verdiepen. Na Cypress Hill kwamen Tupac en Osdorp Posse. De blonde neef had het meer voor track nummer 15: Bombtrack van Rage Against The Machine en luisterde meer en meer naar zware muziek. Na Rage Against The Machine kwamen Sepultura en Gorefest. Ze bleven beste vrienden en ze bleven samen uitgaan maar toch gingen ze muzikaal een beetje hun eigen weg. Hiphop versus metal.

Twintig jaar later is de blonde neef helemaal weg van een fantastische hiphopplaat: Good Kid, m.A.A.d city van Kendrick Lamar. En hoewel hij vanavond naar een optreden van Dinosaur Jr in Trix gaat (track nummer 7 op de Afrekening Volume 6!), was hij misschien toch liever vorige week met zijn neef naar de AB geweest voor het optreden van Kendrick Lamar.


Kendrick Lamar / Swimming Pools:


Dinosaur Jr / Out There:


Wie luistert er nog écht naar muziek?

Luisteren naar muziek, wie doet het nog? En met luisteren bedoel ik: gaan zitten in de zetel, de hoofdtelefoon opzetten en met niets anders bezig zijn dan met de klanken die je waarneemt in je oren. Ikzelf doe het alvast niet vaak meer, zo jachtig is het leven tegenwoordig. En dan valt het met die gejaagdheid bij ons nog wel mee want hier lopen geen kinderen rond en is er geen alles opslorpende job. Maar toch, er is altijd wel iets om af te wassen of op te ruimen. Er is altijd wel iets dat de aandacht vraagt.

Deze dagen tussen Kerst en Nieuw zijn misschien wel het meest geschikt om nog eens proberen te luis-te-ren naar muziek. En Jesus' Blood Never Failed Me Yet van Gavin Bryars is misschien wel de plaat bij uitstek om je te vergezellen.



Bryars, een componist die in dezelfde klasse speelt als Philip Glass en John Cage, kreeg in 1971 een tape toegespeeld met daarop geluiden opgenomen in en rond Waterloo Station in Londen. Bij toeval ontwaart hij middenin die stadssoundtrack een oude mannenstem, wellicht een zwerver, die een kort stukje zingt:

Jesus' Blood Never Failed Me Yet, Never Failed Me Yet
Jesus' Blood Never Failed Me Yet,
There's One Thing I Know, For He Loves Me So ...

Bryars isoleert de stem uit de opname, zet dat stukje in loop en verzint er een pianobegeleiding bij. Dat werkt zo goed dat hij verder componeert en er meer dan 74 minuten muziek van maakt. Van een strijkkwartet tot een volledig orkest met steeds die ene, vreemde stem op de voorgrond. Het laatste deel, wanneer de enige echte Tom Waits in duet gaat met de stem van de inmiddels al lang overleden zwerver, is het summum.

Je moet het horen om te geloven hoe hypnotisch prachtig het is. Nee, niet waar, je moet vooral luisteren om het te geloven. Bij voorkeur met de hoofdtelefoon zodat alle subtiele klanken van het orkest tot zijn recht komen.

Als je ooit 74 minuten tijd hebt, zeker doen. Voor wie niet zoveel tijd kan vrijmaken, hieronder het stuk met Tom Waits, dat duurt maar 10 minuten. Het lijkt op een pleidooi voor onthaasting of voor religie maar het is eigenlijk gewoon een muziekfan die je een fenomenale tip geeft. Als de muziek je toch niet zou aanspreken dan ben je maar een luttele zeshonderd seconden kwijt.

Dat kan toch niet erg zijn?




17, Schönberg, If I Can't Change Your Mind (1993)

Een raakkoop was het, De Afrekening Volume 5. In 1993 was het nog van zakgeld bijeenleggen tot er genoeg was om een cd te kopen. En, boy, heb ik GEEN spijt gehad dat ik toen deze cd heb gekocht. Een verzamelplaat die mijn verdere muzikale leven heeft richting gegeven. Ik heb net nog even de tracklist overlopen en de oh!'s, de ah!'s en de aja!'s wisselden elkaar af. Een mand vol mooie vruchten en zelfs de paar rotte appels die ertussen zitten zijn best pruimbaar (oh! die fruitige woordspeling!). Omdat ik niet kan kiezen vindt u hieronder drie toppertjes van toen (het nummer van Sugar wordt gecoverd door The Decemberists). Maar eigenlijk zijn ze allemaal de moeite.

Als ik de cd nu nog eens volledig beluister dan is het plots terug 1993 en ben ik in Schönberg op de schommel voor onze chalet. Nostalgie ten top.


  1. Spin Doctors - Two Princes (4:18)
  2. Consolidated - You Suck (3:52)
  3. Radiohead - Creep (3:57)
  4. Alice in Chains - Would (3:28)
  5. The Tragically Hip - Courage (4:27)
  6. Belly - Feed the Tree (3:28)
  7. Ugly Kid Joe - Cats in the Cradle (4:02)
  8. Rage Against the Machine - Killing in the Name (5:14)
  9. Sugar - If I Can’t Change Your Mind (3:18)
  10. Soapstone - Why Should We Wait (4:57)
  11. Depeche Mode - I Feel You (4:34)
  12. Sonic Youth - Sugar Kane (5:57)
  13. The Choice - The Ballad of Lea & Paul (3:17)
  14. Deacon Blue - Your Town (4:16)
  15. Soul Asylum - Somebody to Shove (3:15)
  16. The Scabs - Can’t Call Me Yours (4:03)
  17. Manic Street Preachers - Little Baby Nothing (4:11)
  18. Sloan - Underwhelmed (4:43)

16, Werchter, Patience (1992)

Zomer 1993. Twee jonkies en hun nonkel reden van Middelkerke naar Werchter om Guns 'n Roses live te zien. In het voorprogramma speelde Brian May, de gitarist van Queen, vandaar de aanwezigheid van de nonkel. Grunge was toen het van het, Nirvana en Pearl Jam de max. Maar Guns 'n Roses bleef voor de twee neven speciaal. Paradise City, Welcome to the Jungle, Don't Cry, You Could Be Mine, November Rain ... Alle hits passeerden de revue op de slaapkamer van de ene neef. Hij aan de microfoon, ik op de tennisracket en tweede stem. En gaan.

Wij hebben Guns 'n Roses live gezien in 1993 en we zijn er fier op.

Twee jonkies en hun nonkel reden 's nachts terug naar Middelkerke, waar ze op vakantie waren. Rond drie uur in de ochtend kwamen ze aan. Natuurlijk was de bomma wakker gebleven. Pas als ze wist dat ze ongedeerd terug thuis waren, kon ze gerust gaan slapen.


17, Schoten, Vlinder (1993)

De goedesmaakpolitie rijdt nu waarschijnlijk met gierende banden uit om mij te komen arresteren en jarenlang op water en brood te zetten maar ik kan het niet laten om ook dit liedje van Lisa Delbo te posten. Omdat ik dit stiekem keigoe vind. Na! Al is het stiekeme nu wel voorbij natuurlijk.

Maar soit, I'm like ... whatever!!! Uit volle borst: zo wordt de rups een vlinder, Lisa Delbo is top!

Maarrrreuh ... nu gaat het alweer over vlinders ... Denken jullie dat er een rode draad is waar ik mij zorgen over moet beginnen maken?


17, Schoten, Bicycle Called Love (1993)

deze week was het op de radio de week van eigen kweek, precies veel van hetzelfde gehoord

maar, die vrijdagmiddag op het werk, terwijl ik door het raam de Grote Markt zag baden in liters zonneschijn, besloot de radio een liedje van vroeger te spelen

een goed liedje, jong! zo eentje dat helemaal van de radar was verdwenen, ik dacht nog dat zal nooit van zijn leven op youtube staan

maar, die vrijdagavond thuis, terwijl ik door het raam het park zag gaan slapen in de donkere nacht, besloot de laptop het liedje van vroeger te vinden en een keer of achtenzestig na elkaar te spelen

a bicycle called love, yeah! yeah! yeah!

17, Schoten, Walking In My Shoes (1993)

Goede ideeën hebben tijd nodig. Ongeveer een jaar geleden, net op de dag dat het Antwerps kampioenschap "om ter hardst uit de grond vriezen voor stenen" werd georganiseerd, liepen Stefan en ik over de markt. En we hadden, ondanks ons aangepast kousenwerk en schoeisel, koude voeten. We begonnen te brainstormen over een oplossing, want dat doen wij nu eenmaal als we samen zijn, Stefan en ik. We kwamen op een soort extra schoen die je kan aandoen over je gewone schoen.

Gisterenavond kwam Jan-Otto mij hier oppikken in mijn hotel in Oslo (we hebben samen een event georganiseerd voor de Noorse reisindustrie naar aanleiding van de tentoonstelling Baroque Paintings from Antwerp in het National Museum of Art) en wat zag ik toen we samen aankwamen in het museum. Jan-Otto deed zijn schoenen uit! Rare jongens, die Noren, dacht ik. Even dacht ik nog dat we door een metaaldetector moesten ofzo. Maar toen zag ik dat hij schoenen aanhad onder zijn schoenen! Hij hing zijn overschoenen samen met zijn jas en muts aan de kapstok (had ik al gezegd dat het hier -14 graden is?) en liep met kraaknette schoenen het museum in. Mijn schoenen daarentegen hingen vol gesmolten sneeuw gemixt met modder, u kent dat wel, zo'n vies bruin papje.

Maar belangrijker: mijn voeten hebben er een halve presentatie over gedaan om terug op te warmen (toen ik het over Antwerp as a cruise destination had, kreeg ik opnieuw gevoel in mijn tenen). Terwijl Jan-Otto's voeten het nooit koud hebben gehad. Dat denk ik toch, ik heb ze het niet persoonlijk kunnen vragen, mijn Noors is niet je dat.

Wie voelt er hier nog een businessplan geboren worden? De introductie op de Belgische markt van de schoenen die je kan aandoen over je gewone schoenen. In alle kleuren, in alle maten. Je voeten blijven lekker warm en je schoenen blijven lekker proper. Een antislipzool is optioneel.

De naam voor het nieuwe product die hadden we een jaar geleden al bedacht. Wat doen we over onze handen als ze het koud hebben: handschoenen. Du-uus: wat denkt u van:

VOETSCHOENEN

Stefan, we moeten dringend nog eens op café gaan.