Plakkers van Panini

'Mama, denk je dat papa straks plakkers zal bijhebben?' De vraag van één miljoen. 

'Dat weet ik niet, jongen. Ben je flink geweest deze week?'

'Ja natuurlijk. Ja. Toch?'

Soms hoopte je dat je ziek was. Want dan kreeg je zeker een pakje Paninistickers. Op andere dagen was het elke keer bang afwachten. Maar wat was het een feest als papa de felbegeerde voetbalstickers bij had. Het tellen van de pakjes, het voorzichtig openscheuren, het gehaast bekijken van de voetballers. Het gejuich als bleek dat er een Belg bij was. De teleurstelling van een dubbele sticker. Het grootste genot: het voorzichtig kleven van de plakkers in je Paniniboek. En de volgende dag maar ruilen tijdens de speeltijd.

Je eerste Paniniboek is dat van het WK in Spanje '82. Er zouden er nog vele volgen. 

32 jaar later krijg je van je naaste collega zomaar het Paniniboek van Brazilië 2014 cadeau. Onder je bureau huppelen je voeten van plezier. Diezelfde collega gaat tijdens de lunchpauze naar de krantenwinkel de boekskes halen en je hoort jezelf vragen om voor twee euro Paninistickers mee te brengen. 

Je scheurt de pakjes open. Wauw, Christiano Ronaldo en Fabregas zitten er al meteen bij. Je ziet mooie namen: Guagua van Ecuador en Papastathopoulos van Griekenland. De blikken van die voetballers. Soms zeggen ze niets (een Colgateglimlach van Buffon), soms vertellen ze hele verhalen (ik hoop dat je ondertussen al wat gelukkiger bent, Berezutski uit Rusland).

Je weet dat je morgen nieuwe stickers gaat kopen. Hopelijk zit er dan wel een Belg bij. 

(klik op de foto om de volgende te zien)

Ook uit 1982: Blister in the Sun van Violent Femmes: