34, Antwerpen, In My Dreams (2010)

Zondag haalde ik 17 zakdoeken uit de droogkast. Terwijl ik ze in de kast legde (zakdoeken strijken doe ik niet hoor, dat is voor later als ik ooit eens teveel tijd heb) dacht ik nog: oef, blij dat ik van dat gesnotter vanaf ben. Want, en ik quoteer citeer mijn goede vriend Nico VM, een valling is als een relatie, dat gaat altijd over. Of was het andersom?

Maar kijk, vandaag ik lig opnieuw in de zetel met een lopende neus en een hoestend hoofd. Het volsnuiten van een van die frisgewassen zakdoeken (dankzij de wasverzachter met lavendelsmaak euh geur, wel jammer dat mijn reukorgaan verstopt is) zette me aan het denken. Wanneer is die eerste verkoudheid nu weer begonnen? Toen ik van Cannes terugkwam. En wanneer is die tweede verkoudheid begonnen? Zondagavond, toen ik van Brussel terugkwam. En wat is de link? Juist: Veronica natuurlijk!

De briefing van Joeri, sinds jaar en dag haar contact bij de KGB, was simpel. Zorg ervoor dat het virus zich verspreidt in Europa. Veronica dacht verder na over haar opdracht terwijl ze zich schminkte in de toiletten van de Pizza Hut in Brussels Airport. Komaan, zei ze tegen zichzelf, gewoon een of andere loser uitkiezen, hem charmeren en hopla, opdracht vervuld. En daarna wacht de beloning: eindelijk vakantie. Benieuwd wat Joeri deze keer voor mij geboekt heeft. Misschien wel een cruise op de Oasis Of The Seas?

Haar systeem was geniaal in zijn eenvoud. Ze had het virus op ingenieuze wijze vastgehecht aan haar koffer. Ze moest enkel haar uitgekozen slachtoffer vragen haar koffer te dragen en de besmetting was een feit. Het enige wat daarna nog moest gebeuren was een volgende ontmoeting regelen om de tweede dosis toe te dienen. Piece of cake dacht ze en ze schudde een laatste keer met haar lange blonde haren voor de spiegel. Ok, time to roll!

En zo vallen alle puzzelstukjes op hun plaats:
- vandaar dat zij angstvallig met haar koffer op de bus stapte in plaats van die in de bagageruimte van de bus te steken
- vandaar dat ze mij vroeg om die koffer te dragen (die was helemaal niet zwaar!)
- vandaar de paniek in haar ogen toen ik haar zei dat ik Igor heette: "you're not Russian are you?", stel u voor dat ze een landgenoot zou besmetten met een gevaarlijk virus ...
- vandaar dat ze mij bleef sms'en om een tweede keer af te spreken
- vandaar dat ze mij omhelsde bij het afscheid (die tweede dosis weet u wel)

En vandaar dat ik mij nu ellendig voel. Ik ben drager van een ongeneeslijk virus dat de gehele Europese bevolking zal uitroeien!!! OK, Igor, rustig blijven. Bel Jack Bauer op, die zal dat wel oplossen.

Of ga ik nu te ver, In My Dreams?